Η κρίση χρέους είναι ένα οικονομικό και κατεξοχήν λογιστικό ζήτημα το οποίο φυσικά μπορεί να προκαλέσει τεράστια προβλήματα αν δεν αντιμετωπισθεί. Όμως η «θεραπεία» που έχει επιλέξει η Ευρώπη είναι πιο επικίνδυνη απο την κρίση χρέους. Προκαλεί μια διεθνή κρίση εμπιστοσύνης η οποία τελικά θα μεταλλαχθεί σε ηθική και πολιτική κρίση.

Να εξηγήσω το εννοώ:

Ας δούμε μερικά παραδείγματα εσφαλμένης κατά τη γνώμη μου πολιτικής, που θα μειώσουν τη διεθνή αξιοπιστία της Ευρώπης και θα την οδηγήσουν σε απώλεια του σημαντικότερου περιουσιακού της στοιχείου: Της ηθικής της υπεροχής.

Το πρώτο είναι το κούρεμα του ελληνικού χρέους. Μπορεί η Ευρώπη να διατυμπανίζει οτι η Ελλάδα είναι μοναδική περίπτωση και οτι αυτή η πρακτική δεν θα ακολουθηθεί σε άλλες χώρες, όμως ποιός πείθεται οτι αν τελικά κάτι στραβώσει στην Πορτογαλία, στην Ιταλία, ή στην Ισπανία δεν θα γίνει κούρεμα και σε αυτά τα ομόλογα;

Εσείς αν είσασταν «οι αγορές» δηλαδή ένας ομολογιούχος που είχε ευρωπαικά ομόλογα, θα νοιώθατε ασφαλής μετά το ελληνικό κούρεμα; Θα διατηρούσατε τα άλλα ευρωπαικά ομόλογα σας, ή θα λέγατε «δεν βαριέσαι, που ξέρω τι θα κάνουν με τα ιταλικά και τα ισπανικά, ας πάρω ομόλογα Σιγκαπούρης» φερειπείν.

Και ενώ υποτίθεται οτι συναινούν οι ομολογιούχοι να χάσουν μέρος της αξίας της επένδυσης τους με το κούρεμα, τελικά στην πραγματικότητα εκβιάζονται αγρίως. Τους λέει η Ευρώπη οτι αν δεν δεχτείτε να χάσετε τα μισά, θα τα χάσετε όλα.

Και δεν αρκεί αυτό. Λέει ακόμη δυο εντελώς ανήθικα πράγματα. Οτι όποιος δεν συναινέσει θα χάσει αναγκαστικά γιατί θα ενεργοποιηθούν οι συλλογικές ρήτρες και θα «πιάσουν» τους πάντες.

Και ακόμη χειρότερα: Λέει η Ευρώπη: «οι ιδιώτες θα χάσουν αλλά τα ομόλογα που έχει η Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα δεν θα συμμετάσχουν στο κούρεμα και δεν θα χάσει».

Με ποιά λογική αποφασίζει κάποιος ποιός θα χάσει και ποιός όχι; Με τη λογική του ισχυρού; Με ποίο κριτήριο ισχύος; Μήπως με το σεβασμό που διαθέτει ώς ηθική δύναμη; Και αν ναι, για πόσο καιρό ακόμη θα απολαμβάνει αυτόν τον σεβασμό αν φέρεται ανήθικα;

Και τέλος η Ευρώπη κάνει και την άλλη «αλχημεία» να προσπαθεί, παρόλο που πτωχεύει η Ελλάδα, να μην ενεργοποιηθούν τα CDS. Όπως και να το κάνουμε, αυτοί που έχουν τα CDS έχουν επενδύσει στην (απίθανη όταν το έκαναν, προοπτική) να πτωχεύσει μια ευρωπαική χώρα. Και πρέπει τώρα να πληρωθούν, διότι αν δεν πληρωθούν, κλονίζεται η εμπιστοσύνη στους θεσμούς των αγορών. Και οι αγορές σε ένα πράγμα στηρίζονται: στην εμπιστοσύνη.

Όλα αυτά που κάνει η Ευρώπη σήμερα, είναι αυθαίρετα, ασφαλώς ανήθικα  και ενδεχομένως παράνομα.

Οι αγορές θα επιτεθούν με αγριότητα στα ευρωπαικά ομόλογα εφόσον τελικά γίνει το ελληνικό κούρεμα. Και αυτή θα είναι η μόνη λογική αντίδραση. Και φυσικά, όταν η ευρώπη ψάχνει δανεικά, δεν θα βρίσκει διότι οι αγορές δεν θα την εμπιστεύονται.

Υπάρχουν όμως και άλλες «Ευρωπαικές ανηθικότητες».

Για παράδειγμα, πιέζει η Ευρώπη όλες τις χώρες του κόσμου που συμμετέχουν στο ΔΝΤ να αυξήσουν τα χρήματα που δίνουν κάθε χρόνο στο Ταμείο ώστε να στηρίξει τις ευρωπαικές οικονομίες.

Τι λέτε κύριοι; Δηλαδή το Τουρκμενιστάν, το Σουδάν, η Μοζαμβίκη και η Ακτή του Ελεφαντοστού και όλες οι άλλες φτωχές χώρες του πλανήτη θα πληρώσουν παραπάνω για να στηριχθεί η Ελλάδα, η Ισπανία, η Ιταλία και η Πορτογαλία;

Τεράστια ανηθικότης η οποία επίσης θα συμβάλει στο να χάσει η Ευρώπη τη φήμη της ώς η «ηθική δύναμη» του πλανήτη.

Όλες αυτές οι ευρωπαικές αστοχίες οφείλονται στην έλλειψη φωτισμένης ηγεσίας στην Ευρώπη.

Και ελλείψει φωτισμένης ηγεσίας η Ευρώπη οδηγείται σε πολύ επικίνδυνο ιστορικά δρόμο και συμπαρασύρει φυσικά μαζί της και την παγκόσμια πολιτική και οικονομική ηθική.

Η μόνη λύση

Τι θα έπρεπε να κάνει η Ευρώπη αντί για αυτά;

Να τυπώσει χρήμα (Ευρώ) και να καλύψει τις υποχρεώσεις των μελών της που δεν μπορούν να πληρώσουν.

Αυτή είναι η μοναδική ορθή και ηθική λύση. Διότι αν τυπώσει χρήμα, τότε χάνουν μεν οι κάτοιχοι των ομολόγων ένα ποσοστό της αξίας της επένδυσης τους ανάλογο με την υποτίμηση του Ευρώ, αλλά χάνουν και οι Ευρωπαίοι ακόμη περισσότερο διότι υποτιμάται το δικό τους νόμισμα, τα εισοδήματα τους και οι αποταμιεύσεις τους. Και αποκαθίσταται και η κοινωνική διακιοσύνη στην Ευρώπη διότι αντί να απολύονται εκατομμύρια εργαζόμενοι και να χάνονται τα κεκτημένα που κερδήθηκαν με αιματηρούς αγώνες αιώνων στις ευρωπαικές χώρες, μοιράζεται καταναλογίαν με τον πλούτο και το εισόδημα το κόστος της λύσης του προβλήματος. Μοιράζεται δηλαδή η χασούρα δίκαια.

Η μοναδική εναλλακτική επιλογή που θα είχε η Ευρώπη απο αυτή τη λύση θα ήταν σε συνεργασία με το ΔΝΤ και την παγκόσμια κοινότητα, να προκαλέσει ενα ομόφωνα συμφωνημένο παγκόσμιο κούρεμα (του παγκόσμιου χρέους δηλαδή) κατά 20 ή 30 ή 40 ή 50%, όσο χρειάζεται για να γίνει εφικτή η αποπληρωμή του. Κούρεμα δηλαδή όλων των ομολόγων και όχι μόνο των ελληνικών σήμερα, ή των ιταλικών αύριο, αλλά και των αμερικανικών και των γερμανικών και όλων.

Σε αυτές τις δυο λύσεις – στο τύπωμα πρώτα και στο παγκόσμιο κούρεμα μετά – θα καταλήξουμε ούτως ή άλλως μέσα στα επόμενα χρόνια. Απλώς καθυστερούμε με μεγάλο κόστος μια νομοτελειακή και ορθή λύση.

Δυστυχώς η Ευρώπη έχει πάρει λάθος δρόμο και θα βγεί πολύ τραυματισμένη – αν βγεί – απο αυτή την κρίση.

Δεν θα είναι πλέον η ηθική δύναμη, αλλά μια επικίνδυνα αλλαζονική και αφερέγγυα περιφέρεια της παγκόσμιας κονότητας, η οποία ούτως ή άλλως έχει ήδη μετατοπίσει το οικονομικό της ενδιαφέρον προς την Άπω Ανατολή. Η Ευρώπη σήμερα έχει το όνομα και η Απω Ανατολή τη χάρη. Σε λίγο η Ευρώπη δεν θα έχει ούτε το όνομα.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr