Αφού το πολιτικό σύστημα κατάφερε να προστατεύσει τον δημόσιο τομέα, χωρίς να κλείσει τις άχρηστες δημόσιες υπηρεσίες και ΔΕΚΟ, προσποιούμενο τη μείωση του μεγέθους του με μια εφεδρεία που κοστίζει περισσότερο από όσο εξοικονομεί, αφού έθεσε στο απυρόβλητο με πλήθος εμβόλιμων σε νομοσχέδια διατάξεων όλους τους κομματικούς υπαλλήλους και τους συνδικαλιστές, εφόρμησε στον ιδιωτικό τομέα. 

Οι πρώτες κινήσεις οδήγησαν στο κλείσιμο εκατοντάδων χιλιάδων επιχειρήσεων, στη δημιουργία εκατοντάδων χιλιάδων νέων ανέργων, σε καραμπινάτη ύφεση και σε μειώσεις μισθών. Στη συνέχεια οι ληστρικές φορολογικές επιδρομές, όπως η φορολόγηση των ακινήτων με την απειλή διακοπής του ηλεκτρικού ρεύματος, οι έκτακτες εισφορές, οι αυξήσεις του ΦΠΑ, επέτειναν την κρίση και ολοκλήρωσαν την αφαίμαξη των πολιτών. 

Το τρίτο κύμα τώρα πλήττει καίρια τα εισοδήματα με το πρόσχημα της μείωσης του κόστους εργασίας προκειμένου να αυξηθεί η διεθνής μας ανταγωνιστικότητα. Οπως ο οποιοσδήποτε γνωρίζει και ακόμη καλύτερα ο κάθε επιχειρηματίας ή μικροεπιχειρηματίας, το πρόβλημα της ελληνικής ανταγωνιστικότητας δεν είναι το κόστος εργασίας. Είναι το κόστος που δημιουργούν το Δημόσιο, η γραφειοκρατία και η διαφθορά της στις επιχειρήσεις. 

Για να το πούμε με εξαιρετικά απλά λόγια και χωρίς οικονομίστικους όρους:

Ο Ελληνας εργαζόμενος δεν κοστίζει περισσότερο από τον Γάλλο ή τον Ιταλό ή τον Ισπανό, ούτε από κανέναν άλλο Ευρωπαίο εργαζόμενο. Κι όμως, οι άλλοι λαοί παράγουν και πουλάνε διεθνώς. Συνεπώς, δεν είναι το κόστος του εργαζομένου που ευθύνεται για τη χαμηλή μας ανταγωνιστικότητα, ούτε είναι η απόδοση της εργασίας χαμηλότερη. Το ίδιο, όπως δουλεύουν όλοι, δουλεύουν και οι Ελληνες εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα. Ούτε καν το νόμισμα δεν φταίει - διότι ορισμένοι λένε ότι αν είχαμε δραχμή και υποτιμήσεις θα γινόμασταν πιο ανταγωνιστικοί. Οχι. Και οι Ιταλοί και οι Ισπανοί και οι Γάλλοι και οι Γερμανοί και όλοι οι άλλοι ευρώ έχουν, σε ευρώ είναι το κόστος τους, κι όμως είναι εξαγωγικές χώρες.

Και αν θέλετε να μιλήσουμε και πιο «ελληνικά» για να καταλαβαινόμαστε τουλάχιστον μεταξύ μας και να μην πιστεύουμε σε παραμύθια, το κόστος εργασίας στην Ελλάδα δεν είναι όσο εμφανίζεται στους επίσημους δείκτες και μετρήσεις, διότι η μαύρη εργασία μεταναστών οργιάζει.  Στην αγροτική παραγωγή το κόστος είναι κόστος Πακιστάν, διότι Ελληνας που να σκάβει στα χωράφια δεν υπάρχει. Αν δεν με πιστεύετε και βαριέστε να πάτε πιο μακριά, κάντε μια βόλτα στα φυτώρια του Μαραθώνα και αν δείτε Ελληνα σφυρίξτε μου.
Επίσης, αν είστε σε θαλασσινή διάθεση, κάντε μια βόλτα στην Πάχη ή σε οποιοδήποτε ψαροχώρι και δείτε τους «Ελληνες» ψαράδες. Είναι όλοι Αιγύπτιοι. Δεν υπάρχει Ελληνας ψαράς εκτός του ιδιοκτήτη του αλιευτικού - δηλαδή του καϊκιού. Το ίδιο ισχύει στις βιομηχανίες, στις βιοτεχνίες και εσχάτως στα σούπερ μάρκετ. Για την οικοδομή δεν συζητάμε διότι οι Αλβανοί έφυγαν όταν σταμάτησαν οι δουλειές.
Για ποιο κόστος εργασίας μιλάμε;

Ή μήπως μιλάμε για το κόστος εργασίας των τραπεζών που απασχολούν Ελληνες υπαλλήλους; Είδατε ποτέ τις ελληνικές τράπεζες να κάνουν ζημιές; Είδατε ποτέ τα στελέχη τους να μην παίρνουν τεράστια μπόνους και τους μετόχους να μην παίρνουν μέρισμα; Γνωρίζετε κανέναν φτωχό τραπεζίτη; Ή μήπως διαπιστώσατε ότι το ελληνικό τραπεζικό σύστημα δεν είναι ανταγωνιστικό διεθνώς; Ή μήπως καταλάβατε ότι το πρόβλημα του σήμερα είναι το κόστος εργασίας; Οχι βέβαια. Το πρόβλημα του τραπεζικού συστήματος είναι ότι αγόρασε ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου και τώρα καταστρέφεται εξαιτίας τους. Είναι, επίσης, ότι δεχόταν οδηγίες για τις χρηματοδοτήσεις από τις κυβερνήσεις. Και τα στελέχη των τραπεζών που σήμερα κατηγορούνται από τον πολιτικό κόσμο και στέλνονται στο ανάθεμα από τα ικανότερα και πλέον ανταγωνιστικά διεθνώς ήταν και είναι. Τους χτύπησε όμως και αυτούς η λαίλαπα της ανικανότητας και της διαφθοράς της δημόσιας διοίκησης και των πολιτικών.

Οπως όλους μας.

Αυτά που έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση Παπαδήμου ήταν και είναι γνωστά σε όλους. Επρεπε να μειώσει τις ΔΗΜΟΣΙΕΣ δαπάνες. Επρεπε να μειώσει το μέγεθος του ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΤΟΜΕΑ. ΟΧΙ ΤΟΥ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ. Ο ιδιωτικός τομέας πρέπει να ενισχυθεί και να μεγαλώσει για να στηρίξει την οικονομία καλύπτοντας το κενό που θα αφήσει ο συρρικνούμενος δημόσιος τομέας. Και όπως η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν τόλμησε και ούτε καν προσπάθησε να περιορίσει το μέγεθος του Δημοσίου, διότι εκεί στεγάζονται τα κομματικά στελέχη και από εκεί βγαίνουν οι μίζες, έτσι και η κυβέρνηση Παπαδήμου επιτίθεται ξανά στον ιδιωτικό τομέα. Οχι διότι ο κ. Παπαδήμος δεν ξέρει τι πρέπει να γίνει ή δεν θέλει να κάνει το σωστό. Αλλά επειδή δεν τον αφήνουν και απειλούν να τον ρίξουν όποτε αρθρώσει μια σωστή πρόταση. Ομως δεν πρέπει ο πρωθυπουργός να υποστεί αυτόν τον εκβιασμό, ακόμη και αν απειλείται με πτώση. Κάθε άλλο μάλιστα. Πρέπει να τους ξεσκεπάσει όλους, να κάνει αυτά που ο ίδιος νομίζει και να πέσει -αν τολμήσουν να τον ρίξουν- με ένα ιστορικό και αποκαλυπτικό διάγγελμα προς τον λαό. 

Μην πιστεύετε, κύριε πρωθυπουργέ, ότι η μοναδική δουλειά της κυβέρνησής σας είναι να ολοκληρώσετε το PSI. Η δουλειά σας είναι, εφόσον βρεθήκατε στη θέση αυτή του πρωθυπουργού, να ασκήσετε τη σωστή πολιτική, να ανατρέψετε τα κακώς κείμενα και να εμποδίσετε οποιονδήποτε -και κυρίως τους υπεύθυνους γι’ αυτό το χάλι πολιτικούς- να σταθούν εμπόδιο στη σωτηρία της χώρας.

Αφήστε λοιπόν τον ιδιωτικό τομέα να αναπτυχθεί και να ανταγωνιστεί όπως νομίζει και προχωρήστε στο μόνο και ουσιαστικό έργο που πρέπει να γίνει, που είναι η ραγδαία συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, ο περιορισμός της γραφειοκρατίας και η πάταξη της διαφθοράς του Δημοσίου.