Οι ελληνικές τράπεζες έχουν σοβαρότατο πρόβλημα και κανονικά θα έπρεπε για να το επιλύσουν να προχωρήσουν σε γενναίες αυξήσεις κεφαλαίου. Δεν το κάνουν. Περιμένουν από την κυβέρνηση και την τρόικα να τις σώσουν. Η δικαιολογία είναι ότι φοβούνται πως η αύξηση κεφαλαίου δεν θα καλυφθεί. Φυσικά και δεν θα καλυφθεί, αν γίνει σε υψηλές τιμές. Αν όμως επιχειρηθεί σε τιμές κάτω της λογιστικής αξίας και της τρέχουσας χρηματιστηριακής τιμής, θα καλυφθεί. Οι διοικήσεις όμως των τραπεζών δεν θέλουν να προχωρήσουν με τον υγιή αυτόν τρόπο στην επίλυση του τεράστιου προβλήματος επιβίωσης που έχουν.

Γνωρίζουν πολύ καλά πως αν μια τράπεζα πτωχεύσει θα συμπαρασύρει το ελληνικό τραπεζικό σύστημα και θα προκαλέσει κλυδωνισμούς στην οικονομία συνολικά. Έχουν λοιπόν επιλέξει μια άλλη στρατηγική. Να μην κάνουν αυξήσεις κεφαλαίου, να μη συγχωνευθούν μεταξύ τους, να μην κάνουν τίποτα και να χρησιμοποιήσουν τα 15 δισ. ευρώ των εγγυήσεων του Δημοσίου που αποτελούν τη δεύτερη δόση στήριξης, να δώσουν και στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ομόλογα αξίας 20 δισ. ευρώ και να χρηματοδοτηθούν έναντι αυτών, και έτσι με αυτά τα 35 δισ. ευρώ να «τη βγάλουν» ως τον Ιούνιο του 2011. Μπορούν; Ναι, μπορούν. Καμία τράπεζα (από τις μεγάλες) δεν θα αντιμετωπίσει πρόβλημα ως τότε.

Συνεπώς γιατί να βιάζονται να βρουν υγιή λύση; Και παρόλο που ο ίδιος ο Πρωθυπουργός πιέζει να προχωρήσουν σε εξυγιαντικές συγχωνεύσεις, παρόλο που η Τράπεζα της Ελλάδος κινείται στην ίδια λογική, οι τραπεζίτες θεωρούν ότι έχουν ένα δωδεκάμηνο περιθώριο χρόνου για να αποφασίσουν τι θα είναι καλύτερο για τους μετόχους τους και φυσικά για τις διοικήσεις τους. Το chicken game όμως δεν παίζεται μόνο εναντίον της κυβέρνησης αλλά και μεταξύ τους. Οι ίδιοι οι τραπεζίτες που επιλέγουν σήμερα να αδρανήσουν, τηρούν στάση αναμονής ώσπου να δουν ποιος «θα σκάσει» πρώτος. Γνωρίζουν ότι η κυβέρνηση δεν θέλει προβλήματα στο τραπεζικό σύστημα και ότι θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να χρηματοδοτήσει τους προβληματικούς, προκειμένου να διασωθούν.

Έτσι παραμένουν κυριολεκτικά ακίνητοι, ομιλούν περί διαγραμμάτων, δεν συζητούν ούτε για συγχωνεύσεις ούτε για αυξήσεις κεφαλαίου ούτε για εξυγίανση και περιμένουν να δουν πώς η κυβέρνηση και η τρόικα θα τους λύσουν το δικό τους πρόβλημα για να αποφύγουν τα προβλήματα που θα προκαλούσε μια πτώχευση τράπεζας στην οικονομία συνολικά. Αυτή η τακτική ίσως είναι η ενδεδειγμένη για τους παλιούς και μεγάλους μετόχους των τραπεζών και σίγουρα η ενδεδειγμένη για τις διοικήσεις. Είναι όμως φοβερά επιζήμια για την οικονομία. Γιατί; Διότι απλούστατα για να επιβιώσουν 12 μήνες οι τράπεζες, ακολουθούν την τακτική της διατήρησης ρευστότητας, χωρίς να δανείζουν καμία επιχείρηση και στερώντας την οικονομία από την αναγκαία χρηματοδότηση. Το πρόβλημα λοιπόν των τραπεζών γίνεται πρόβλημα των επιχειρήσεων και της οικονομίας συνολικά και κατ’ επέκταση της κυβέρνησης η οποία επιτέλους πρέπει να αποφασίσει τι ακριβώς θέλει από το τραπεζικό σύστημα. Αν δηλαδή θα αφήσει τους τραπεζίτες να παίζουν τα παιχνίδια τους ή αν θα αποφασίσει να ασκήσει ενεργό ρόλο στη διαμόρφωση των εξελίξεων.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr