Ολοι πιστεύουν ότι κάτι πρέπει να γίνει για να συμμαζευτεί το χάος που επικρατεί στην ελληνική οικονομία. Πριν από λίγους μήνες πολλοί πίστευαν ότι πρέπει να ληφθούν σκληρά μέτρα, πολύ λίγοι πίστευαν ότι πρέπει να μειωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις, ουδείς πίστευε ότι πρέπει να αλλάξει ο εργατικός νόμος. Και όμως η κυβέρνηση καθ΄ υπαγόρευσιν της τρόικας παίρνει μέτρα τα οποία σε πολλές περιπτώσεις είναι υπερβολικά και ενδεχομένως όχι αναγκαία. Τα μέτρα αυτά, τα οποία διχάζουν ακόμη και το κυβερνών κόμμα, θεωρούνται ξαφνικά αναγκαία από μερίδα της κοινής γνώμης- όχι πάντως από την πλειοψηφία - και εν πάση περιπτώσει γίνονται αποδεκτά σχετικά εύκολα από την κοινωνία, που έχει πειστεί ότι πρέπει «να δείξει κατανόηση». 

Το πόσο αναγκαία είναι αυτά τα μέτρα συζητείται. Ακόμη και η Ενωση Ελληνικών Βιομηχανιών θεωρεί ότι δεν είναι αναγκαία για την εξυγίανση της οικονομίας. Φυσικά και δεν είναι. Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι η διαφθορά στον δημόσιο τομέα και στα κόμματα. Αυτή δημιούργησε τα ελλείμματα, αυτή στέρησε την ελληνική κοινωνία από ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος και από τις προοπτικές ανάπτυξης. Και τώρα προς χάριν αυτής η ελληνική κοινωνία αναγκάζεται να χάσει δικαιώματα στοιχειώδη όπως η προστασία της εργασίας, η αξιοπρεπής σύνταξη, η αξιοπρεπής αμοιβή (για ένα μεγάλο κομμάτι χαμηλόμισθων υπαλλήλων). 

Υπήρχε άλλος δρόμος; Φυσικά και υπήρχε και υπάρχει ακόμη. Ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσει η ελληνική κυβέρνηση ανεξαρτήτως των «συμβουλών» της τρόικας. Ο δρόμος της εξυγίανσης του δημόσιου τομέα, ο εμποτισμός του με στοιχειώδη τουλάχιστον αξιοκρατία, η κατάργηση της μονιμότητας στο Δημόσιο, ο έλεγχος των δαπανών μέσω μηχανοργάνωσης, η απαγκίστρωση των πολιτικών αποφάσεων αλλά και των ιδιωτικών δραστηριοτήτων από τη γραφειοκρατία που τα μπλοκάρει όλα. 

Τα μέτρα που λαμβάνονται, μπορεί να παρουσιάζονται ως αναγκαία, αλλά στην πραγματικότητα είναι μέτρα που πλήττουν τους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, που πνίγουν την επιχειρηματικότητα, που διαλύουν το κοινωνικό κράτος και αφήνουν αλώβητη τη γραφειοκρατία του Δημοσίου. Αντί δηλαδή να πληρώσουν το κόστος της διάλυσης της χώρας αυτοί που το προκάλεσαν, το πληρώνουν όλοι οι άλλοι πλην αυτών.