Η αλήθεια είναι ότι τελικά δεν έχουμε αποφασίσει πού θέλουμε να πάει η χώρα, ούτε τι είμαστε εμείς οι ίδιοι- συμπεριλαμβανομένου νομίζω και του κ. Πάγκαλου. 

Η Αθήνα είναι εξ ορισμού μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Ομως στην πραγματικότητα είναι μια τριτοκοσμική πόλη, μια πρωτεύουσα της Μέσης Ανατολής. Οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια έχουν το χάλι τους, το κέντρο είναι ένα ανεξέλεγκτο παράνομο παζάρι μικροπωλητών και λαθρομεταναστών γεμάτο ζητιάνους, οι ναρκομανείς πεθαίνουν στην κεντρική πλατεία, κάθε τόσο η πόλη καίγεται. Η άναρχη δόμηση, η βρώμα και το κυκλοφοριακό χάος επικρατούν. Ο δήμαρχος ασχολείται μόνο με τις φιέστες. Είμαστε κάτι ανάμεσα σε Κάιρο, Τελ Αβίβ, Βηρυτό και Κωνσταντινούπολη. 

Ας δούμε τους εαυτούς μας. Υποτίθεται ότι είμαστε Ευρωπαίοι και μάλιστα φανατικοί. Ημασταν, όσο παίρναμε τις επιδοτήσεις και τα φθηνά δάνεια. Τα πήραμε, τα σπαταλήσαμε, τελείωσαν και τώρα που πρέπει να ξεχρεώσουμε έχουμε βρεθεί σε απελπισία. Και ενώ θέλουμε να παραμείνουμε στην ΕΕ, δεν συμφωνούμε με τις διεθνείς πολιτικές της, θεωρούμε ότι «ναι μεν αλλά εμείς είμαστε άλλου παπά ευαγγέλιο» - πράγμα αληθές στην κυριολεξία-, νιώθουμε πολύ κοντά στους Αραβες και στους Ανατολίτες γενικότερα, επιμένουμε να καπνίζουμε, να τρώμε κοκορέτσια, να ψαρεύουμε με δυναμίτες, να καίμε τα δάση, να λαδώνουμε και να λαδωνόμαστε, να χρησιμοποιούμε το μέσον και το ρουσφέτι σε κάθε περίπτωση κ.λπ. 

Φαινομενικά, ακολουθούμε τους νόμους της ελεύθερης οικονομίας και του ανταγωνισμού, στην πραγματικότητα αυτά δεν λειτουργούν εδώ. Εδώ λειτουργεί ακόμη ο νόμος του ισχυρού και η σχέση με το «γκουβέρνο», η γνωριμία, η επαφή, το «δόντι». 

Η διαπίστωση του κ. Πάγκαλου είναι σωστή. Ετσι είμαστε. Δεν ξέρω όμως αν μπορούμε και αν πρέπει να αλλάξουμε. Προφανώς δεν θέλουμε να αλλάξουμε. Παρά τις δυσκολίες που γεννά αυτός ο διχασμός, μας προσφέρει και μια ασφάλεια, νιώθουμε μια οικειότητα με την Ανατολή παρ΄ όλο που είμαστε μεταμφιεσμένοι σε Ευρωπαίους. Θα σχοινοβατούμε διαρκώς μεταξύ Ανατολής και Δύσης, συνδυάζοντας τα καλά και τα κακά και των δύο κόσμων. Πιστεύω ότι έτσι θα μείνουμε, ένας συνοριακός λαός με διχασμένη προσωπικότητα. Είναι εθνικό και ιστορικό χαρακτηριστικό μας.