Μέχρι σήμερα οι πολιτικοί απολάμβαναν όλα τα- παράλογα πολλές φορές- προνόμια της θέσης τους. Ποτέ δεν τόλμησαν να πάρουν αποφάσεις με πολιτικό κόστος, ποτέ δεν τόλμησαν να δράσουν εκτός της λογικής της πελατειακής σχέσης τους με τους ψηφοφόρους τους. Η κατάσταση σήμερα επιβάλλει τέτοιες αποφάσεις. Και δεν είναι μόνο η κυβέρνηση που θα υποστεί το πολιτικό κόστος αυτών των αποφάσεων. Οι ψηφοφόροι γνωρίζουν πολύ καλά ότι το σύνολο του πολιτικού κόσμου ευθύνεται για τη σημερινή κατάντια της ελληνικής οικονομίας. Και φυσικά οι πολίτες θα πληρώσουν- όπως πάντα- το μερίδιο που τους αναλογεί, ίσως και μεγαλύτερο από αυτό που τους αναλογεί. Ομως θα πρέπει να πληρώσουν και οι πολιτικοί. Με περιορισμό των δικών τους προνομίων και κυρίως με αυτό που τους πονάει περισσότερο από όλα τα άλλα: με προσωπικό πολιτικό κόστος. Οι ώρες αυτές είναι ώρες ευθύνης και κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει.

Η κατάσταση δεν σηκώνει πλέον μικροπολιτική. Απαιτεί θυσίες και υπευθυνότητα από όλους. Το σύνολο του πολιτικού κόσμου οφείλει να οδηγήσει τη χώρα σε μια άλλη κατεύθυνση. Οφείλει να βοηθήσει τους πολίτες να διαλέξουν τι είδους Ελλάδα θέλουν. Φαινομενικά, η χώρα ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Είναι μια επιλογή που έγινε πριν από δεκαετίες και η οποία στηρίχθηκε οικονομικά από τους προϋπολογισμούς όλων των ευρωπαϊκών χωρών. Η οικονομική ανάπτυξη που είχαμε τα τελευταία χρόνια στηρίχθηκε κυρίως στις επιδοτήσεις της ΕΕ για έργα υποδομής ώστε να βοηθηθεί η παραγωγική δραστηριότητα και να εκσυγχρονιστεί η οικονομία. Με εξαίρεση την περίοδο Σημίτη, τα μεγάλα έργα υποδομής που κατασκευάστηκαν ήταν λίγα. Τα περισσότερα χρήματα δόθηκαν στις καταναλωτικές δαπάνες. Η πολιτική εξαντλήθηκε στις παροχές που εξασφάλιζαν ψήφους στους υπουργούς και στους βουλευτές. Τώρα που η δυνατότητα εξαγοράς ψήφων περιορίζεται ελλείψει χρημάτων, οι βουλευτές πρέπει να πείσουν τους ψηφοφόρους με τις ιδέες και το έργο τους. Είναι έτοιμοι να το κάνουν; Απ΄ ό,τι δείχνουν τα πράγματα, δεν είναι. Επιμένουν στο ρουσφέτι, στις ανέξοδες και ανέφικτες υποσχέσεις προς όλους, στον λαϊκισμό.

Οι συνθήκες όμως θα επιβάλουν την πολιτική εξυγίανση. Εφόσον δεν υπάρχει χρήμα, δεν θα υπάρξουν και ρουσφέτια. Και αυτό θα είναι ίσως το μόνο όφελος που θα έχουμε από τη σημερινή οικονομική κρίση. Οτι αναγκαστικά θα πάμε σε εξυγίανση του πολιτικού βίου, λόγω πλήρους απαξίωσης των μέχρι σήμερα ακολουθούμενων πολιτικών πρακτικών. Και όποιοι από τους βουλευτές το αντιληφθούν εγκαίρως θα επιβιώσουν. Οι υπόλοιποι θα ψάχνουν την ψήφο τους.