Στη σημερινή συγκυρία είναι η μόνη λύση για να αποφύγουμε την καταστροφή των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών και τις τεράστιες κοινωνικές συγκρούσεις που αυτή συνεπάγεται. Η κρίση είναι αποτέλεσμα της δέσμευσής μας στους παλιούς κανόνες του παιχνιδιού. Το πραγματικό χρήμα που υπάρχει σήμερα είναι το ένα εικοστό του χρήματος που κυκλοφορεί. Νομίζαμε ότι είχαμε χρήματα διότι δανειζόμασταν ο ένας από τον άλλον, και το ένα ευρώ που υπήρχε το γυρνούσαμε όλοι γύρω γύρω, θεωρώντας ότι έχουμε από ένα ευρώ ο καθένας. Τώρα αυτός που είχε το ευρώ στο χέρι του το έβαλε στην τσέπη και όλοι οι υπόλοιποι μείναμε άφραγκοι. Αυτή περίπου είναι η κατάσταση στη διεθνή οικονομία.

Τι πρέπει λοιπόν να γίνει; Η μια λύση- αυτή που ακολουθείται μέχρι στιγμής- είναι να πεθάνουμε όλοι από την πείνα ώσπου να αποφασίσει αυτός που έχει βάλει το ευρώ στην τσέπη να το ξαναβγάλει στην κυκλοφορία. Η άλλη λύση είναι να πούμε ότι τελείωσε το παραμύθι με το ένα ευρώ και ότι, για να ζήσουμε όλοι, χρειάζονται είκοσι ευρώ. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τυπώσουμε είκοσι ευρώ, αλλά ίσως πρέπει να τυπώσουμε πέντε ευρώ. Αυτά τα πέντε ευρώ θα ανακούφιζαν την οικονομία και θα λειτουργούσαν σαν τη βαλβίδα στη χύτρα ταχύτητας που εκτονώνει την πίεση για να αποφύγουμε την έκρηξη. Σε κάποιο βαθμό πρόκειται περί ανατροπής των παλιών κανόνων. Αλλά οι κανόνες αυτοί πρέπει να εγκαταλειφθούν διότι, ούτως ή άλλως, οι οικονομίες με είκοσι ευρώ ζούσαν και πριν, απλώς τα δεκαεννέα ήταν ψεύτικα- λογιστικά. Ας τυπώσουμε λοιπόν λίγα πραγματικά ακόμη και η κρίση θα τελειώσει άμεσα. Το ερώτημα είναι γιατί δεν υιοθετείται αυτή η απλήαπλοϊκή, για πολλούς οικονομικούς εγκεφάλουςλύση. Διότι, αν γίνει αυτό, το χρήμα χάνει σε μεγάλο βαθμό την αξία του. Οι πλούσιοι, αυτός που έχει δηλαδή το ένα ευρώ στην τσέπη, θα διαμαρτυρηθούν. Θα πουν ότι στο παλιό παιχνίδι, στο παιχνίδι με τους παλιούς κανόνες, αυτοί έπαιξαν και κέρδισαν και τώρα αλλάζει το παιχνίδι και οι ίδιοι χάνουν.

Αυτό που ενδεχομένως δεν έχουμε καταλάβει είναι ότι η οικονομική κρίση δεν είναι φυσικό φαινόμενο. Δεν είναι δηλαδή μια καταιγίδα στην οποία δεν μπορούμε να αμυνθούμε και απλώς περιμένουμε να περάσει. Είναι ένα σύστημα κανόνων τους οποίους μπορούμε να αλλάζουμε ανάλογα με τις ανάγκες της κοινωνίας. Και η ανάγκη της κοινωνίας σήμερα είναι να αλλάξουν οι κανόνες ώστε όλοι να μπορούν να έχουν δουλειά, υγεία και παιδεία. Αυτό αργά ή γρήγορα θα το αντιληφθούν οι πολιτικοί ηγέτες και θα αναλάβουν ξανά τα ηνία τα οποία έχουν παραχωρήσει στις κεντρικές τράπεζες και στο τραπεζικό σύστημα. Αλλά για να το αντιληφθούν, ίσως χρειαστεί να φθάσουμε σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα ευημερίας, να βυθιστεί μεγάλο μέρος του πληθυσμού των ανεπτυγμένων χωρών στη φτώχεια και να ξεσπάσουν εκτεταμένες κοινωνικές ταραχές που θα δώσουν το έναυσμα για την κινητοποίηση των πολιτικών ηγετών. Διότι, απ΄ ό,τι φαίνεται, οι πολιτικοί έχουν ξεχάσει ότι αυτούς ψηφίζουμε για να μας διοικήσουν και όχι τους κεντρικούς τραπεζίτες ή την Ευρωπαϊκή Επιτροπή...

Γρηγόρης Νικολόπουλος
[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr