Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη γιατί αν και έπαιρνε το ρίσκο τού να δυσαρεστήσει ενδεχομένως τον πρωθυπουργό και τους συνεργάτες του ( έναν πρωθυπουργό  και μια ομάδα συνεργατών που ομολογώ ότι και εγώ στήριξα και στηρίζω), τεκμηρίωνε, πάντα με καλή διάθεση, τις απόψεις του αρθρογράφου, επισημαίνοντας  κάποιες δυσλειτουργίες. Κάτι που δεν έχουμε συνηθίσει. Δυστυχώς οι άγρια πληγείσες από την οικονομική και πολιτική κρίση της τελευταίας δεκαετίας  εφημερίδες αλλά και την επιδρομή  αρχικά του ΣΥΡΙΖΑ και των πάσης φύσεως ηλεκτρονικών Μ.Μ.Ε. που έχουν στερήσει από τον Τύπο αναγνώστες και έσοδα, αποφεύγουν την κριτική, ακόμη και την καλόπιστη από τον φόβο μήπως «χάσουν» τα ερείσματά τους , κυρίως από πλευράς αναγνωστών.

Και εγώ προσωπικά- ή ο οποιοσδήποτε άλλος free lancer αρθρογράφος- μπορεί εύκολα να κάνει κριτική σε μια κυβέρνηση, έστω και αυτήν που υποστηρίζει. Αλλά μια πολιτική εφημερίδα μπορεί και κάνει –καλόπιστη έστω- κριτική;

Αποδίδοντας λοιπόν αυτό το δημοσιογραφικό  «εύσημο» στον πρωτεργάτη και στην εφημερίδα – έστω και χωρίς να αναφέρω τίτλους και ονόματα γιατί μπορεί και να μην το θέλουν- συγχαίρω τον «πρωτεργάτη» αρθρογράφο και την εφημερίδα που έκαναν το αυτονόητο: Είπαν τη γνώμη τους. Και ήταν και σωστή.

Τι είπαν; Ότι στο Μαξίμου  «θα έχουν αντιληφθεί» ότι ο βασικός αντίπαλος της κυβέρνησης δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε η αντιπολίτευση που ασκεί ο Τσίπρας αλλά «το μοναδικό  πρόβλημα που μπορεί να ανακύψει, είναι οι επιδόσεις της», δεδομένου ότι  κυβερνά χωρίς αντιπολίτευση». Και στο «ψητό» του άρθρου: «Για το λόγο αυτό, πρέπει και ορισμένοι υπουργοί ή άλλα κυβερνητικά στελέχη να αλλάξουν ρότα σε ότι αφορά την επικοινωνιακή τους τακτική . Δηλώσεις…. Δηλώσεις…. Δηλώσεις.  Η φλυαρία δεν βοηθά καθόλου την κυβέρνηση».

Πολύ ευγενικά, η εφημερίδα δεν αναφέρει ονόματα  - πλην ενός και μάλιστα όχι υπουργού- και καταλήγει  υπογραμμίζοντας ότι τον τόνο τον δίνει ο πρωθυπουργός ο οποίος επιλέγει πότε θα μιλήσει  και μέχρι που. Και ότι «τον κανόνα αυτόν πρέπει να υιοθετήσουν και τα στελέχη του».

Ολοκληρώνοντας  : Είναι γεγονός ότι τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί  έχουν στην κυριολεξία «ξεπατώσει»  κάποιους υπουργούς, κάποιους βουλευτές και κάποια  άλλα στελέχη. Η πρόκληση για τους προσκαλούμενους είναι μεγάλη, το ξέρω. Το ίδιο και  η ευκαιρία προβολής και δημοσιότητας. Των ιδίων. Οι οποίοι βγαίνουν ακατάπαυστα και – για να πούμε του στραβού το δίκιο- επαναλαμβάνουν είτε πράγματα που έχει πει ο Μητσοτάκης, είτε παραγράφους από το Πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας. Είναι κουραστικό, βαρετό  και αναποτελεσματικό πλέον και απορώ με το πόσο μικρή είναι η λίστα των «υποψήφιων για πρόσκληση» Νεοδημοκρατών.  Αλλά  το κανάλι δεν πολυενδιαφέρεται. Του αρκεί που θα έχει κάποιον πρωτοκλασάτο υπουργό που λογικά, θα «ρουμπώσει» τον οποιονδήποτε  , χωρίς επιχειρήματα, Συριζαίο. Η Νέα Δημοκρατία θα έπρεπε να ενδιαφέρεται. Και –κυρίως- οι ίδιοι οι προσκαλούμενοι. Που τρέχουν από το ένα κανάλι στον άλλο ραδιόφωνο και δίνουν την εντύπωση ότι , όπως γράφει η εφημερίδα, «οι πολίτες αναρωτιούνται  πότε τα στελέχη αυτά επιτελούν τα καθήκοντά τους».

Άσε που αν κάποιος μιλά πολύ, μιλά πολύ συχνά και επαναλαμβάνει τον εαυτό του, κάποια στιγμή θα πει και κάτι που δεν θάπρεπε να πει.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr