Βρισκόμαστε στα πρόθυρα συγκλονιστικών αλλαγών σ' αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε "ελληνικό τρόπο ζωής", αλλά ελάχιστοι δείχνουν να το καταλαβαίνουν. Οι αλλαγές έχουν ήδη ξεκινήσει από την οικονομία και θα είναι ραγδαίες, οι δε επιπτώσεις τους στην ελληνική κοινωνία θα είναι τεράστιες, καθώς το ελληνικό μοντέλο έφτασε στο τέλος του. Η κυβέρνηση ανήκει σίγουρα σε εκείνους που δεν εννοούν να καταλάβουν ότι μας παίρνει και μας σηκώνειμία θύελλα απροσδιορίστων διαστάσεων, αλλά δυστυχώς μάλλον δεν το αντιλαμβάνονται και τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Οσο για τους πολίτες, οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν και δεν καταλαβαίνουν την έκταση των επιπτώσεων της κρίσης, αλλά όλοι φοβούνται, κάτι που διακρίνεται πλέον στη συμπεριφορά τους και από τις απαντήσεις τους σε διάφορες έρευνες.

Είναι φανερό ότι Μπαράκ Ομπάμα και Ταγίπ Ερντογάν γράφουν από κοινού ένα σενάριο με στόχο την ανάθεση ενός νέου και πολύ σημαντικού ρόλου στην Τουρκία. Ενός ρόλου προσαρμοσμένου στις αλλαγές των δεδομένων στις διεθνείς γαιοστρατηγικές αντιλήψεις που προκύπτουν από την αμηχανία σχετικά με την αποστολή του ΝΑΤΟ, τις σχέσεις ΗΠΑ και Ευρώπης με την Ρωσία, τις σχέσεις της Ουάσινγκτον με τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις και βεβαίως, τα παιχνίδια που παίζονται και τις ισορροπίες που επιδιώκονται στο πλαίσιο της Μέσης Ανατολής, αλλά και του Καυκάσου.

Αυτό και αν ήταν απρόσμενο. Να βρεθεί ξαφνικά η κυβέρνηση μπροστά σε πρόβλημα Παυλίδη, ή Παυλίδη-Μανούση, αν θέλετε, και να κινδυνεύει τώρα να πάει τώρα σε εκλογές, θέλοντας και μη. Γιατί αυτό που ακουγόταν τελευταία ήταν ότι ο σχεδιασμός της κυβέρνησης ήθελε εκλογές τον Σεπτέμβριο, με πολύ μικρή προεκλογική περίοδο, κατά τα πρότυπα του 2007, μήπως και γίνει κανέναν θαύμα, ή για να περιοριστεί το μέγεθος της ήττας. Από την άλλη πλευρά, τον Σεπτέμβριο θα ξέρουμε και τις απώλειες από τον τουρισμό, αλλά όλα αυτά απειλεί να τα ανατρέψει η υπόθεση Παυλίδη.

Μία από τις μεγαλύτερες ανεπάρκειες που έδειξε η σημερινή κυβέρνηση κατά την πεντάχρονη θητεία της ήταν ο επαρχιωτισμός της. Κλείστηκε σε ένα καβούκι που δεν ξεπερνούσε τα όρια της επικράτειας, έμεινε σταθερά με το βλέμμα προσηλωμένο στο εσωτερικό, η επικοινωνιακή της πολιτική ποτέ δεν ξέφυγε από τα σύνορα και κυρίως, διέκοψε σχεδόν κάθε επαφή με την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση και τους εταίρους μας. Σχεδόν ξέχασε ότι η Ελλάδα είναι μέλος όχι μόνο της Ευρωπαϊκής Ενωσης , αλλά και της ΟΝΕ και απόδειξη αυτής της στάσης είναι οι γκάφες και οι αστοχίες της.

Δηλώνω φανατικός, σχεδόν παθιασμένος, φίλαθλος του μπάσκετ. Βλέπω μπάσκετ από πολύ μικρό παιδί, από τη δεκαετία του ’50 και φαντάζομαι ότι είμαι πια ένας από τους τελευταίους που μπορούν να πουν ότι έχουν δει την φοβερή ομάδα του Πανελληνίου (Μανιάς, Παπαδήμας, Στεφανίδης, Χολέβας, Ρουμπάνης) και φυσικά όλους σχεδόν τους επόμενους. Είμαι εξ απαλών ονύχων οπαδός του Αρη Θεσσαλονίκης, του οποίου ο καλύτερος παίκτης σήμερα είναι ο κόουτς Ματσόν, που έχει καταφέρει να τον διατηρεί στις πρώτες θέσεις, αν και το «ρόστερ» του είναι στο σύνολό του χειρότερο από του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, του Πανελληνίου, του Αμαρουσίου και του Πανιωνίου.