Με δεδομένο ότι η ίδια κυβέρνηση έχει εκλεγεί με υποσχέσεις -ανεκπλήρωτες ως τώρα- ότι θα επιβάλει το νόμο και την τάξη, ότι έχουν περάσει άπειροι νόμοι και διατάξεις γι’ αυτό το σκοπό, χωρίς να εφαρμόζονται, ότι τα έχει πει αυτά και άλλες φορές με αφορμή φόνων και βίαιων περιστατικών, ότι έχει δείξει αναποφασιστικότητα και δειλία απέναντι σε όλων των ειδών -που κατά την ταπεινή γνώμη μου είναι οι ίδιοι-  μπαχαλάκηδες, τραμπούκους, όπως και στην ασυδοσία στην καθημερινότητα, αλλά και γιατί ζούμε στη χώρα της ανίατης γελοιότητας -που παλιά την παρομοίαζαν με «φαιδρά πορτοκαλέα»-, δεν πολυπιστεύω ότι και τούτη τη φορά θα κάνει τίποτα σπουδαίο. Από την άλλη πλευρά όμως, ως αθεράπευτα αισιόδοξος μέχρις ανοησίας, θέλω να ελπίζω ότι θα προσπαθήσει, γιατί ίσως έχει καταλάβει ότι απειλείται πια όχι μόνον η ίδια, αλλά ολόκληρο το σύστημα.

Είναι φανερό εδώ και καιρό ότι «τα καλόπαιδα» που ασκούν την «οπαδική» βία είναι λίγο – πολύ οι ίδιοι που ασκούν την βία σε διαδηλώσεις, φορώντας τον μανδύα του αναρχοαυτόνομου, στα πανεπιστήμια, φορώντας τον μανδύα του αντισυστημικού φοιτητή, στον υπόκοσμο, ειδικά στη διακίνηση ναρκωτικών, όπου φορούν τον μανδύα του κακοποιού, στις συγκρούσεις με την αστυνομία με τον  μανδύα του αριστερού, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για βεντέτα με τα όργανα της τάξης. Είναι δηλαδή επαγγελματίες της βίας, αν όχι όλοι, σίγουρα οι αρχηγοί και καθοδηγητές τους. Αυτοί οι τελευταίοι είναι που οργανώνουν τους στρατούς μέσω των συνδέσμων των ομάδων γα να πουλούν τις υπηρεσίες τους στους προέδρους και ιδιοκτήτες των ΠΑΕ και ΚΑΕ. Οι οποίοι επιζητούν αυτές τις υπηρεσίες  για δικούς τους επιχειρηματικούς, πολιτικούς και άλλους προσωπικούς λόγους. Και για να τις εξασφαλίσουν προσφέρουν ανταλλάγματα, πληρώνουν, δίνουν εισιτήρια και συντηρούν τον πανάθλιο «οπαδικό» τύπο / μήντια του οποίου η αποστολή είναι να φανατίζει την μάζα των συνδεσμιτών / στρατιωτών.

Το κακό για τους μεγαλοεπιχειρηματίες ιδιοκτήτες των ομάδων -που δυστυχώς σήμερα παίζουν ρόλο ταγών στη σημερινή ελληνική κοινωνία- είναι ότι οι στρατοί που ανέχονται και συντηρούν για να προωθούν τα συμφέροντά τους, να αλληλοτρώγονται, να εκβιάζουν την εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική εξουσία ή για να νιώθουν οι ίδιοι ασφαλείς και άτρωτοι, έχουν αυτονομηθεί σε μεγάλο βαθμό. Οι καθοδηγητές / αρχηγοί μπορούν πια να απειλούν και να εκβιάζουν τα «αφεντικά» τους όταν δεν ικανοποιούνται για τον άλφα ή τον βήτα λόγο, ενώ παράλληλα δουλεύουν και για τους δικούς τους στόχους. Που μπορεί να είναι η διακίνηση ναρκωτικών, η πρόκληση κοινωνικής αναστάτωσης, η εκτέλεση συμβολαίων θανάτου, οι ληστείες μέχρι και η ανατροπή μιας κυβέρνησης, ή ακόμη, η άσκηση βίας για τη βία, αν δούμε με πόση αφοβία επιτίθενται σε αστυνομικούς ή ορμούν για να προκαλέσουν ζημιά σε αντίπαλους οπαδικούς στρατούς.

Η λογική λέει ότι τις παραπάνω «σοφίες» αποκλείεται να μην τις έχουν σκεφτεί στην κυβέρνηση, όπως αποκλείεται να μη έχει σχετικά στοιχεία η αστυνομία, αν και στην Ελλάδα ζούμε… Το ερώτημα λοιπόν είναι ότι γιατί δεν έχει βάλει μέχρι σήμερα τα δυνατά της για να αντιμετωπίσει και να περιορίσει αυτή την κατάσταση. Προφανώς δεν τολμούσε αφού απαιτούνται κότσια και «κοχόνες» - κοινώς πολιτική βούληση - για να τα βάλει με τους συγκεκριμένους μεγαλοεπιχειρηματίες ιδιοκτήτες των ομάδων και των αφιονισμένων οπαδικών στρατών, όταν μάλιστα η καμαρωτή ελληνική κοινωνία δείχνει αδιαφορία και ανοχή ή και κατευθύνει μεγάλο μέρος της νεολαίας της προς τέτοιες συμπεριφορές. Τώρα ωστόσο φαίνεται ότι η κυβέρνηση αισθάνεται απειλή, κρίνοντας από δηλώσεις – καρφιά κατά μεγαλοεπιχειρηματιών ιδιοκτητών συν το ότι έπρεπε να δείξει ενδιαφέρον για τον σοβαρότατο τραυματισμό του αστυνομικού. Ενός οργάνου δηλαδή που έχει σαν αποστολή -και πληρώνεται βέβαια γι αυτό- την τήρηση της έννομης τάξης και την προστασία της πολιτικής εξουσίας που προκύπτει από τη βούληση των πολιτών. Φανταστείτε μία δυσαρεστημένη αστυνομία να κάνει συνειδητά «λευκή απεργία» και να παραδίδει δρόμους, πλατείες, γήπεδα στο έλεος μπαχαλάκηδων/ κακοποιών  και οπαδικών στρατών…

Υπάρχει όμως και ένα άλλο πολύ σημαντικό φαινόμενο που δείχνει ότι η ριζική αντιμετώπιση της αυξανόμενης βίας στην καθημερινότητα είναι δύσκολη υπόθεση. Είναι τα πολλά περιστατικά βίας στα σχολεία, η ανυπαρξία κάποιας στοιχειώδους επιβολής κανόνων από οικογένειες (κυρίως) και δασκάλους, η γενική έλλειψη αντίληψης του τι επιτρέπεται και τι όχι στην κοινωνική συμπεριφορά και βέβαια η ατιμωρησία που επικρατεί και αξιώνεται να υπάρχει απέναντι σε κάθε παραβατικότητα από γονείς. Αυτή η κατάσταση κάνει πολύ σκούρα τα πράγματα.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr