Ούτε οι Γερμανοί υποτίθεται ήθελαν στην πλειοψηφία τους τον πόλεμο στον οποίον τους παρέσυραν οι Ναζί το 1939 -που βεβαίως είχαν φέρει στη κυβέρνηση το 1933 και είχαν ήδη ανεχθεί με άνεση την αποκάλυψη του πραγματικού τους προσώπου στην εξουσία κατά το διάστημα που μεσολάβησε-, αλλά πρόσφεραν όλο τους το είναι με απόλυτη υπακοή και πειθαρχία στον Χίτλερ όταν ξέσπασε (ο πόλεμος).

Τούτων λεχθέντων, είναι αναγκαίο να επισημανθεί με έμφαση ότι ο Ερντογάν σήμερα, όπως και ο Χίτλερ τότε, στήνει συνεχώς σκηνικό πολέμου με τις γειτονικές χώρες και ειδικά με την Ελλάδα. Έχει υιοθετήσει μία εξαιρετικά επιθετική και προσβλητική ρητορική κατά της Ελλάδας, όχι μόνον ως κράτους, αλλά και ως έθνους, που τροφοδοτεί και κλιμακώνει καθημερινά ο ίδιος μαζί του με τον στενό του κύκλο. Προφανής στόχος να εμφανίσει την Τουρκία απειλούμενη από τη δική μας χώρα, ώστε αφενός να φανατίσει εθνικιστικά και ισλαμικά το εσωτερικό ακροατήριο του, αφετέρου να δικαιολογήσει διεθνώς τη σημερινή ακραία ρητορική του σήμερα, μία επιθετική ενέργεια πιθανώς αύριο. Δεν έχει καμία σημασία αν όλα όσα ισχυρίζονται στηρίζονται σε ψευδή γεγονότα, αυθαίρετες ερμηνείες συνθηκών που δεν στέκουν με τίποτα, ή δήθεν και εντελώς κατασκευασμένους κινδύνους (εντελώς ανύπαρκτους) που αντιμετωπίζει η μητέρα Τουρκία από τους «άθλιους» -όπως μας αποκάλεσε- Έλληνες.

Με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη μικρασιατική καταστροφή, ο Ερντογάν φτιάχνει ένα σενάριο για να εξυπηρετήσει τους στόχους του. Δηλαδή, την υλοποίηση του δόγματος της «γαλάζιας πατρίδας» που περιλαμβάνει την εδραίωση της Τουρκίας ως περιφερειακής δύναμης που θα υπαγορεύει τους όρους της στην Ελλάδα, μεταξύ άλλων και ταυτόχρονα θα αναγνωρίζεται ως ισοδύναμη από μεγάλες δυνάμεις, τις ΗΠΑ, την Ευρώπη (αν η τελευταία θεωρείται μεγάλη δύναμη) τη Ρωσία με την οποία φλερτάρει και συνεργάζεται ανοιχτά, τις μουσουλμανικές χώρες της ευρύτερης περιοχής, ακόμη και από την Κίνα. Στο πλαίσιο αυτού του σεναρίου επιρρίπτει στη Δύση την ευθύνη για τον ακρωτηριασμό και διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τον περιορισμό της Τουρκίας στα σημερινά της όρια, μέσω της Συνθήκης της Λωζάννης, την οποία θέλει μετά μανίας να  αναθεωρήσει. Κατ΄ αυτόν η Δύση οδήγησε την Ελλάδα στη μικρασιατική περιπέτεια και τώρα πάλι την χρησιμοποιεί ως «πιόνι» για να την κρατά… περιθωριοποιημένη, κάτι που διαλαλεί ότι δεν ανέχεται και δεν θα ανεχθεί.

Στηρίγματα

Στο ερώτημα που στηρίζεται ο Ερντογάν για να συμπεριφέρεται κυριολεκτικά σαν μπεχλιβάνης, η απάντηση είναι εύκολη. Πρώτον, στην ανοχή που επιδεικνύει η Δύση στα καμώματά του, για να μην τον χάσει από το ΝΑΤΟ (αν και ακολουθεί  εντελώς δική του πολιτική πια), με δεδομένη βέβαια την σπουδαία γεωστρατηγική θέση της, αλλά και το μέγεθός της (μεγάλη χώρα 85 εκατομμυρίων). Δεύτερον, γιατί η τουρκική κοινωνία αποδεικνύει εδώ και χρόνια ότι μπορεί να απορροφήσει εύκολα ανθρώπινες απώλειες, ενώ κάτι τέτοιο δεν ισχύει για τις δυτικές δημοκρατίες, περιλαμβανομένης της Ελλάδας. Τρίτον, γιατί ειδικά σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες ζουν πολυπληθείς τουρκικές κοινότητες που είναι γνωστό ότι κατευθύνονται από την Άγκυρα και είναι σε θέση να προκαλέσουν εσωτερικά προβλήματα, αν τους δοθεί εντολή. Τέταρτον, γιατί κακά τα ψέματα, η Τουρκία είναι μεγάλη αγορά με ισχυρή παραγωγή (και στρατιωτικού υλικού, μεταξύ άλλων).

Ασφαλώς, η ρητορική, οι προκλήσεις και οι απειλές που εκτοξεύει ασταμάτητα η Άγκυρα κατά της Ελλάδας έχουν και εσωτερικές διαστάσεις. Θέλει να δημιουργήσει κλίμα συσπείρωσης γύρω του εν όψει εκλογών, τα χειρότερα όμως είναι τρία. Το γεγονός ότι το ισχύον σύνταγμα (το δικό του) της Τουρκίας προβλέπει αναβολή εκλογών, αν το επιβάλλουν εθνικοί λόγοι ( και του χρησιμεύει να προκαλέσει σύρραξη για να το επικαλεστεί αν διαπιστώσει οριστικά ότι χάνει την εξουσία), ότι στη ρητορική και τα νταηλίκια κατά της Ελλάδας προσπαθούν να πλειοδοτήσουν όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, άρα σύσσωμη η πολιτική τάξη της Τουρκίας συμπορεύεται και βέβαια ότι όλα τα τουρκικά μήντια συναγωνίζονται να υπηρετήσουν την επιθετική πολιτική της αυταρχικής κυβέρνησής τους. Που σημαίνει ότι ο Ερντογάν έχει έτοιμο το σκηνικό (έχει επισημανθεί και πριν εβδομάδες από τη στήλη, αλλά ο Τούρκος συνεχώς το ενισχύει και κλιμακώνει) για να προχωρήσει σε στρατιωτική ενέργεια εναντίον της δικής μας χώρας, αν και όταν το αποφασίσει. Εκείνο το «μπορεί να έλθουμε ξαφνικά ένα βράδυ» τα λέει όλα.

Είναι φυσικά περιττό να προστεθεί ότι η ελληνική πλευρά πρέπει να οπλιστεί με μεγάλες δόσεις σοβαρότητας, ψυχραιμίας, ετοιμότητας και αποφασιστικότητας. Τα πράγματα δεν είναι παίξε – γέλασε, το αντίθετο, και ας προκύπτουν φιλικές διαθέσεις της πλειοψηφίας των Τούρκων προς τους Έλληνες από τις δημοσκοπήσεις. Αν είναι αληθινές οι δημοσκοπήσεις σε μία χώρα όπου η αυταρχική εξουσία ελέγχει τα πάντα… Άλλωστε τα κράτη δεν κινούνται στη βάση συναισθημάτων, αλλά στη βάση στόχων, συμφερόντων και αίσθησης ισχύος. Επομένως για όλους τους λόγους που αναπτύχθηκαν παραπάνω (και άλλους ίσως) είμαστε αναγκασμένοι να ανησυχούμε σφόδρα. Ακόμη περισσότερο, καθώς η ελληνική πολιτική τάξη δείχνει ελάχιστα σημάδια σοβαρότητας, τα μήντια πλειοδοτούν σε ανευθυνότητα χάριν εντυπωσιασμού (μεγάλη ελληνική εφημερίδα κοτσάρει κάθε τόσο άρθρα του Τσαβούσογλου, του Τούρκου πρεσβευτή, Τούρκων καθηγητάδων που προωθούν την τουρκική προπαγάνδα εναντίον μας κλπ., λες και το θεωρεί υποχρέωσή της να κρατά ισορροπίες…) με «ρεπορτάζ» ανεγκέφαλων δημοσιογράφων (και των πηγών τους, αν υπάρχουν) που φτάνουν στα όρια της προβοκάτσιας. Και μεταξύ μας, ελπίζεται η πειθαρχία, ο επαγγελματισμός και οι δεξιότητες στις τάξεις του στρατεύματος, να μην έχουν  καμία σχέση με όσα επικρατούν στην υπόλοιπη ελληνική κοινωνία!

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr