Στα περισσότερα από αυτά ωστόσο, εντοπίζονται αντιφάσεις και ανακρίβειες, αν τα αναλύσει κανείς λίγο περισσότερο. 

Ειδικότερα σε ό,τι αφορά την ταύτιση των αυτοδύναμων κυβερνήσεων με την πολιτική σταθερότητα, οφείλει κανείς να ανατρέξει στο πολύ πρόσφατο παρελθόν και θα διαπιστώσει ότι η συσχέτιση είναι μάλλον αυθαίρετη ή πάντως δεν επιβεβαιώνεται από την Ιστορία. 

Ο λεγόμενος νόμος Παυλόπουλου που προσφέρει το μπόνους εδρών στο πρώτο κόμμα εφαρμόστηκε από το 2007. Και όπως θα διαπιστώσει κανείς, από τις εκλογικές αναμετρήσεις που έχουν διεξαχθεί έκτοτε, συνολικά επτά, μόνο σε τρεις περιπτώσεις προέκυψαν αυτοδύναμες κυβερνήσεις: της ΝΔ το 2007, του ΠαΣοΚ το 2009 και της ΝΔ το 2019. Και στις τρεις περιπτώσεις αυτό συνέβη λόγω ειδικών συνθηκών, διαφορετικών μεταξύ τους. Από όλες τις άλλες εκλογικές αναμετρήσεις προέκυψαν κυβερνήσεις συνεργασίας, όλες λίγο-πολύ πολιτικά παράδοξες, είτε μεταξύ ΝΔ και ΠαΣοΚ (με ΔΗΜΑΡ ή άνευ), είτε μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ. 

Ως προς την πολιτική σταθερότητα δε, εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι ειδικά το 2009, παρά την μεγάλη κοινοβουλευτική ισχύ του ΠαΣοΚ, μόνο σταθερότητα δεν είχαμε, είτε στο πολιτικό είτε στο κοινωνικό πεδίο, ενώ στην εποχή ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ φάνηκε ότι ο όρος μπορεί να προσλάβει πολύ διαφορετικό χαρακτήρα και νόημα. 

Ποιο είναι συνεπώς το συμπέρασμα; Ότι η σταθερότητα δεν είναι τόσο πολύ ζήτημα εκλογικού συστήματος, όσο πολιτικής κουλτούρας και γενικότερων συνθηκών. 

Αυτό βέβαια δεν φτάνει μέχρι του σημείου να υποστηρίξει κανείς την εφαρμογή της απλής αναλογικής δια παντός. Απλώς βοηθάει στην κατανόηση του ότι και η ενισχυμένη αναλογική δεν διασφαλίζει τίποτε από μόνη της. Και ότι υπό αυτές τις συνθήκες και αυτό το πρίσμα, οφείλει κανείς να επιλέγει ρεαλιστικά διλήμματα. 

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr