Είναι αρκετά χαριτωμένος ο τρόπος (όταν δεν είναι χυδαίος…) με τον οποίο αντιδρούν ΣΥΡΙΖΑίοι και κάποιοι από τη ΝΔ, όταν τους επισημαίνεται η υπόγεια σχέση Τσίπρα - Καραμανλή, με τις πολλές και διάφορες εκφάνσεις της των προηγούμενων ετών. 

Το πολιτικό περιβάλλον που διαμορφώνεται, αρχίζει και χαρακτηρίζεται από τις χυδαιολογίες και τις υστερίες του ΣΥΡΙΖΑ και από μία προσπάθεια της κυβέρνησης να μαντέψει ποιος θα είναι ο κατάλληλος χρόνος για τις εκλογές. 

Lapsus linguae ή μία περίεργη στροφή στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ, λόγω γενικού αδιεξόδου; Ως γνωστόν, εδώ και μία δεκαετία και πλέον, ο ΣΥΡΙΖΑ έχτισε το παραμύθι του στο εφεύρημα ότι το ΠαΣοΚ οδήγησε τη χώρα στα μνημόνια.

Το άρθρο του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας Γιάννη Στουρνάρα στην «Καθημερινή» της Κυριακής, εκλαμβάνεται ως προειδοποίηση για την πορεία της οικονομίας και της χώρας, όμως στην πραγματικότητα είναι κάτι περισσότερο από αυτό. 

Υπό την πίεση της ακρίβειας, που εξελίσσεται σε κάτι σαν ασύμμετρη απειλή για τους πολίτες (και την κυβέρνηση), πολλά σχόλια προξένησε την προηγούμενη εβδομάδα η απόρριψη της επιλογής να μειωθεί ο ειδικός φόρος κατανάλωσης στα καύσιμα. 

Προσφάτως - και σε μία παράξενη σύμπτωση, ταυτόχρονα με την σύγκρουση Μητσοτάκη - Βενιζέλου - η Άννα Διαμαντοπούλου είχε αναφέρει σε συνέντευξή της ότι «η αύξηση της δύναμης του Κινήματος Αλλαγής δίνει προοπτική διακυβέρνησης και στον ΣΥΡΙΖΑ».

Η συζήτηση που ξεκίνησε με την άγρια δολοφονία στη Θεσσαλονίκη και τη δράση των συμμοριών της πόλης, κατέληξε σε άλλο ένα πακέτο αόριστων εξαγγελιών της κυβέρνησης για την πάταξη της οπαδικής βίας, την εξυγίανση του ποδοσφαίρου κλπ, κλπ.