Της Ευγενίας Μυρίδου 

Ο επικεφαλής της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας και υποψήφιος για το χρίσμα της προεδρίας, Τζό Μπίντεν αναρωτήθηκε : «Ποια είναι η μεγαλύτερη απειλή για τις Ηνωμένες Πολιτείες; Τα 2,6 κιλά εμπλουτισμένου ουρανίου της Τεχεράνης ή ένα Πακιστάν εκτός ελέγχου;»

Εάν κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί τις ισορροπίες, που δεν κατάφερε να διασφαλίσει ο Μουσάραφ, η αποσταθεροποίηση του Πακιστάν μπορεί να εξελιχθεί σε διάλυση της χώρας και να προκαλέσει ένα επικίνδυνο ντόμινο, το οποίο θα συμπαρασύρει την Ινδία, το Αφγανιστάν, ενδεχομένως και το Ιράν.

H εξόριστη πρώην πρωθυπουργός Μπεναζίρ Μπούτο είχε επέστρεψει θριαμβευτικά στην πατρίδα της, αφού πρώτα είχε συμφωνήσει με τον Μουσάραφ σε ένα είδος νομής της εξουσίας. Ο Πακιστανός πρόεδρος θα ανανέωνε τη θητεία του στο αξίωμα για άλλα πέντε χρόνια, αλλά θα εγκατέλειπε την αρχηγία του στρατού, ενώ η μεγαλύτερη αντίπαλός του θα συμβόλιζε το «δημοκρατικό πρόσωπο» της νέας κυβέρνησης. Μόνο που κάποιοι έχουν  άλλα σχέδια.


Η αμφιλεγόμενη στάση του προέδρου του Πακιστάν προκαλεί αρκετά ερωτήματα. Από τη μία στέλνει το στρατό του να καταδιώξει τους εξτρεμιστές από την Πεσαβάρ ή να καταστείλει την εξέγερση στο Κόκκινο Τζαμί του Ισλαμαμπάντ και από την άλλη κλείνει συμφωνίες με τους φιλο-Ταλιμπάν φυλάρχους στο Βαζιριστάν με την υποστήριξη της μυστικής υπηρεσίας ISI. Αλλωστε οι δημοσκοπήσεις αποκαλύπτουν ότι ο Οσάμα Μπιν Λάντεν είναι πιο δημοφιλής στο Πακιστάν από τον Μουσάραφ.

ΤΡΑΓΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ

Ο Αμερικανός πρόεδρος μπορεί να φημίζεται για τη λάθος επιλογή «συμμάχων», αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση το πιο πιθανό είναι ότι γνώριζε πως ο δικτάτορας, που κατέλαβε το 1999 με στρατιωτικό πραξικόπημα την ηγεσία της χώρας, που έχει χαρακτηριστεί η πιο επικίνδυνη στον κόσμο, δεν υπήρξε ποτέ δημοκράτης. Η αμερικανική κυβέρνηση είχε επενδύσει στην υποστήριξη του Περβέζ Μουσάραφ στον πόλεμο εναντίον της Αλ Κάιντα και των Ταλιμπάν στο γειτονικό Αφγανιστάν και προτιμούσε έναν διψασμένο για την εξουσία στρατηγό από ένα θερμοκέφαλο ισλαμιστή.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ουάσινγκτον επεμβαίνει στην πολιτική ζωή του Πακιστάν, η οποία ακολουθεί μία κυκλική πορεία τα 60 χρόνια της ταραγμένης ιστορίας του. Στρατηγοί, πρόεδροι κι επικεφαλής του στρατού έχουν ανατρέψει μέχρι σήμερα 10 πολιτικές κυβερνήσεις, οι οποίες έχουν κυβερνήσει συνολικά 27 χρόνια, ενώ τα υπόλοιπα 33 η χώρα βρισκόταν υπό στρατιωτικό καθεστώς. Οι Αμερικανοί συνήθιζαν να διαθέτουν τη σημαντική οικονομική και στρατιωτική υποστήριξή τους επιλεκτικά εναντίον των δημοκρατικών κυβερνήσεων, υποστηρίζοντας πραξικοπηματίες που είναι πρόθυμοι να ικανοποιήσουν τα αμερικανικά συμφέροντά. Οπως για παράδειγμα το 1977 όταν το στρατιωτικό καθεστώς συμφώνησε να πολεμήσει τους Σοβιετικούς στο Αφγανιστάν.

Ετσι, όταν ο «εκλεκτός» του Τζορτζ Μπους ενεπλάκη σε βίαια αντιπαράθεση με τους δικαστικούς, τους δικηγόρους και τους φοιτητές, η αμερικανική κυβέρνηση, με τη βοήθεια του Λονδίνου, δρομολόγησε σχέδιο για την ομαλή μεταπολίτευση στο Πακιστάν.

«Για οποιονδήποτε γνώστη της ιστορίας του Πακιστάν, η απόφαση της στρατιωτικής ηγεσίας να επιβάλει κατάσταση έκτακτης ανάγκης δεν ήταν έκπληξη. Ο στρατιωτικός νόμος σε αυτή τη χώρα έχει εξελιχθεί σε αντιβιοτικό: εάν θες να πετύχεις αποτελέσματα αρκεί να διπλασιάσεις τη δόση. Ηταν ένα πραξικόπημα μέσα στο πραξικόπημα», γράφει ο Βρετανοπακιστανός συγγραφέας Τάρικ Αλί στον Independent όσον αφορά το πραξικόπημα του Μουσάραφ εναντίον του εαυτού του, κηρύσσοντας τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Ο Πακιστανός στρατηγός επικαλέστηκε την ανάγκη να αναχαιτιστεί το κύμα της ισλαμικής τρομοκρατίας, που έχει στοιχίσει τη ζωή σε εκατοντάδες τους τελευταίους έξι μήνες.

Φρόντισε δε να κάνει ακόμη

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr