Η αναζωπύρωση της συζήτησης για αλλαγή του εκλογικού νόμου έχει λογική. Λογική που πηγάζει από τις εξελίξεις στην κεντρική πολιτική σκηνή το τελευταίο δίμηνο, τις διεργασίες στο εσωτερικό της Ν.Δ. που ήλθαν στην επιφάνεια με αφορμή την παρουσία (και όσα είπε) του Κ. Καραμανλή στα Ανώγεια της Κρήτης με αφορμή το πολιτικό μνημόσυνο του Γιάννη Κεφαλογιάννη και την αβεβαιότητα που δημιουργούν οι σκοτεινές προβλέψεις για τον χειμώνα που έρχεται σε όλη την Ευρώπη, σίγουρα και στην Ελλάδα. Δίχως να ξεχνούμε την μόνιμη απειλή από την Τουρκία, η οποία βρίσκεται σε παραληρηματικό επιθετικό παροξυσμό εναντίον μας.

Μποτιλιάρισμα, κόρνες, πάρκινγκ πουθενά, τσακωμοί για ένα τραπέζι, φασαρία, νεύρα, ακρίβεια, βρώμα παντού και πανικός από κόσμο. Δεν είναι σκηνή από την Αθηναϊκή καθημερινότητα, αλλά από τις «διακοπές μας» στους δημοφιλείς Αυγουστιάτικους προορισμούς.

Η παρακολούθηση πολιτικού αρχηγού μπορεί να νομιμοποιηθεί μόνο σε περίπτωση που υπάρχει ποινική δίωξη για κάποιο έγκλημα (πχ. υπόθεση Χρυσής Αυγής), αλλά η κυβέρνηση υποστηρίζει πως μπορεί να είναι νόμιμη και σε άλλες περιπτώσεις. Αν για παράδειγμα συντρέχουν λόγοι εθνικής ασφάλειας. Αν και κάπως γενικό, ας το δεχθούμε προς χάριν της συζήτησης.

Το ελληνικό καλοκαίρι δεν προσφέρεται για γκρίνια, γι’ αυτό εξάλλου το τραγούδι των τζιτζικιών αντηχεί σε όλη τη χώρα. Πόσο μάλλον όταν ο τουρισμός «σκίζει» με τον αρμόδιο υπουργό Κικίλια να φουσκώνει από υπερηφάνεια, ο Σταϊκούρας να ανακαλύπτει συνεχώς δημοσιονομικούς χώρους για νέες επιδοτήσεις και ο Στουρνάρας να εμφανίζεται αισιόδοξος, όπως συνηθίζει, έστω και αν φροντίζει πια να περιβάλλει την αισιοδοξία του με μπόλικα «αν» και «εφόσον». Άρα πως δικαιολογείται να μη νιώθει αρκούντως ευχαριστημένος/ αισιόδοξος, ένας τυχαίος πολίτης ενώ προσπαθεί να το καταφέρει; Πιθανότατα φταίει ο ίδιος…

Την ώρα που κάθε πολίτης είναι φυσιολογικό να ανησυχεί για την κατάσταση στα σχολεία, με αφορμή τη δράση ακροδεξιών στοιχείων στη Σταυρούπολη, ο υφυπουργός Παιδείας είχε μόνη έγνοια να καταδικάσουμε τη βία απ΄ όπου κι αν προέρχεται.

Μην φοβάστε να αποτύχετε παίρνοντας ρίσκα. Είναι αντικειμενικά γνωστό (there is no such thing as absolute objectivity), πως τα περισσότερα σπουδαία πράγματα έχουν θεμελιωθεί πάνω σε μια μακρά, ακλόνητη βάση αποτυχιών. Στη ζωή μου είχα την τύχη να γνωρίσω ανθρώπους ιδιαίτερης αξίας (και τους ευχαριστώ για τον ρόλο που έχουν παίξει στη διαμόρφωση των σημερινών απόψεών μου αλλά και για όσα πράγματα έμαθα από αυτούς είτε συμφωνούσα είτε όχι-άκου και λέγε μόνιμα ευχαριστώ για τις απόψεις των άλλων όποιες και αν είναι αυτές-). Σε κάποια συζήτηση, λοιπόν, που είχα κάνει με έναν από αυτούς τους μεγάλους καθημερινοφιλοσόφους, μπροστάρη και ιδιοκτήτη μίας γνωστής σε όλους, αξιοσέβαστης εταιρείας, μου είπε: «Αυτή η εταιρία που βλέπεις παιδί μου, είναι η 13η προσπάθειά μου. Στις προηγούμενες 12, απέτυχα.»