Πόσο εύκολα μπορεί ένας πολιτικός να «βγει από την ντουλάπα» και να μιλήσει ανοιχτά για τη σεξουαλικότητά του; Στην Ελλάδα σίγουρα όχι. Ούτε όμως σε άλλες χώρες, που διατηρούν έντονα συντηρητική παράδοση. Η Βρετανία απέδειξε ότι με λίγη προσπάθεια και αρκετά «θύματα» επιτυγχάνεται πρόοδος. Θέλει όμως χρόνο. Ο βουλευτής Κρις Σμίθ αποκαλύφθηκε το 1984 και έγινε ο πρώτος υπουργός (πολιτισμού) που μίλησε ανοιχτά για την ομοφυλοφιλία του. Ένα χρόνο αργότερα η Άντζελα Ίγκλ έγινε η πρώτη λεσβία βουλευτής. Ακολούθησαν αρκετά χρόνια αποδοκιμασίας, κριτικής και επιθέσεων κατά των ομοφυλόφιλων μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες. Σήμερα το Βρετανικό κοινοβούλιο μετρά τα περισσότερα μέλη στην «αντίπερα» όχθη, ή για να είμαστε πιο ακριβείς, τους περισσότερους βουλευτές που έχουν αποκαλυφθεί.

Σε όλους αρέσει λίγο (ή περισσότερο) καλό σεξ. Ή μήπως όχι σε όλους. Ή έστω όχι το ίδιο σε όλους. Η σημερινή κοινωνία έχει κακοχαρακτηριστεί για την υπερσεξουαλικότητά της, ή τον κορεσμό της. Το σήμερα, θέλει τους πάντες να λατρεύουν το σεξ. Και αν το έχουν, ζουν το απόλυτο όνειρο. Αν δεν το έχουν, το αναζητούν διακαώς. Τι γίνεται όμως αν δεν μας ενδιαφέρει το σεξ; Τα σημερινά πρότυπα στιγματίζουν εκείνον που θα βγει ανοιχτά και θα πει ότι δεν τον ενδιαφέρει το σεξ. Γιατί όμως; Πρέπει να σας πούμε ότι το να μην ενδιαφέρεται κανείς για το σεξ, δεν είναι και τόσο παράξενο, ούτε σπάνιο. Και δεν βοηθά το να μην κάνουμε την παραδοχή, γιατί αποτρέπουμε και τους άλλος από το να μιλήσουν ανοιχτά για αυτό.