Για κάποιαν όχι και τόσο ευεξήγητη αιτία, οι δανειστές έχουν μια εμμονή όταν αναφέρονται στην «αξιοποίηση» ή σύμφωνα με άλλη άποψη «εκποίηση» της δημόσιας ελληνικής περιουσίας: υπακούοντας σε έναν οικονομικό αταβισμό, σταματούν όλοι στον μαγικό αριθμό των 50 δισ., υπολογίζοντας ότι, ακόμα και σεδύσκολους καιρούς καθολικής απαξίωσης της γης, υπάρχει η δυνατότητα να συγκεντρωθείαυτό το ποσόν και να δώσει το έναυσμα για μια γενναία μείωση του δυσβάστακτου χρέους.