Ως «αντισυνταγματικό» έκρινε το Συμβούλιο της Επικρατείας το πρώτο κύμα εφεδρείας στο Δημόσιο, το οποίο και επεβλήθη με το α’ Μνημόνιο.

Ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Αντώνης Μανιτάκης δήλωσε ότι θα απομακρυνθούν απο τον δημόσιο τομέα με νόμιμες διαδικασίες αυτοί που δεν λειτουργούν όπως πρέπει, δηλαδή οι ακατάλληλοι, οι διεφθαρμένοι και οι απόντες.

Αν σκεφτείτε ότι σήμερα ο μέσος μισθός ενός νέο-προσληφθέντα εργαζόμενου στον ιδιωτικό τομέα δεν είναι ούτε καν 500 ευρώ, ενός νέου 20-25 ετών, με πανεπιστημιακό πτυχίο είναι - κατά μέσο όρο - 300 ευρώ, ενίοτε χωρίς ασφάλιση και σταθερό ωράριο, τότε το μέλλον των ελληνικών επιχειρήσεων στην Ελλάδα μόνο λαμπρό, δεν διαγράφεται. Η Ελλάδα, οδεύει προς ένα είδος κοινωνίας, την οποία για χρόνια «προσπάθησε» να αλλάξει. Αυτή των πολύ πτωχών και των πολύ πλούσιων. Για πολλά χρόνια ο πυρήνας της ευρείας κατανάλωσης προϊόντων, ήταν οι ιδιωτικοί υπάλληλοι (the bread and butter), οι οποίοι σήμερα, στο μεγαλύτερο ποσοστό τους, είναι ή άνεργοι, ή χαμηλά αμειβόμενοι και κατά συνέπεια, δεν μπορούν πλέον να αγοράσουν τα προϊόντα που παράγουν ή εισάγουν οι ελληνικές και μη επιχειρήσεις.

Όποτε συναντηθούμε  με κάποιο κυβερνητικό στέλεχος, είτε είναι υπουργός, είτε βουλευτής είτε μάνατζερ του δημοσίου η ερώτηση που μας (!!!!) κάνουν  είναι : «φίλε έχεις καμιά ιδέα πως θα διορθωθεί η κατάσταση;» Αντί δηλαδή να κάνουμε εμείς οι δημοσιογράφοι την ερώτηση και να περιμένουμε να ακούσουμε ενα κυβερνητικό σχέδιο, μας την κάνουν εκείνοι, λές και οι δημοσιογράφοι ξέρουμε ποιό είναι το μεγάλο κόλπο της ανάπτυξης. Την ίδια όμως ερώτηση διατυπώνουν και πολλοί αναγνώστες – σχολιαστές των άρθρων μας.

Η άποψη μου για το ζήτημα είναι η εξής: