Είναι κρίμα. Μεγάλο κρίμα. Ο Αντώνης Σαμαράς πέταξε μία μεγάλη, ίσως ανεπανάληπτη, ευκαιρία στα σκουπίδια να γυρίσει πραγματικά την σελίδα και στην δική του πολιτική σταδιοδρομία, αλλά, ακόμα πιο σημαντικά και τραγικά, και στην ιστορία της πολύπαθης πατρίδας του. Ο φόβος της διακινδύνευσης της κοινοβουλευτικής του πλειοψηφίας, τον έσπρωξε να ενώσει την πολιτική του τύχη, μια για πάντα, με αυτήν του Ευάγγελου Βενιζέλου. Με αυτήν την ιστορική επιλογή, επέλεξε να κρατήσει την χώρα και το πολιτικό της σύστημα βαθειά μέσα στο τέλμα της γενεάς της Μεταπολίτευσης, δηλαδή μέσα στο τέλμα από το οποίο φωνασκεί από την στιγμή που έγινε αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, ότι θέλει να βγάλει την Ελλάδα.