Αυτό το πολυπληθέστατο υπουργικό σχήμα -62 υπουργοί, αναπληρωτές υπουργοί και υφυπουργοί, ζωή νά 'χουν και ένας ο κυβερνητικός εκπρόσωπος που δεν ορκίστηκε, σύνολο 63 – δεν είναι κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας. Είναι αμιγής κυβέρνηση Μητσοτάκη, δηλαδή ένα μείγμα νεοδημοκρατών βεβαίως, με ισχυρή δόση πασοκογενών, πασπαλισμένο με άτομα της εντελώς προσωπικής του εμπιστοσύνης σε καίρια πόστα.

Σε ένα (μεγάλο) βαθμό στις χθεσινές εκλογές επισφραγίστηκε το αποτέλεσμα των προηγούμενων της 21^ης Μαίου με κάποιες αυξομειώσεις που ενδεχομένως να οφείλονται και στην μεγάλη αύξηση της αποχής. Με την έννοια ότι η Ν.Δ. έφτασε στην πολυπόθητη αυτοδυναμία διατηρώντας σχεδόν τα ποσοστά της και αυξάνοντας την διαφορά από τον Σύριζα, ο οποίος αφενός πιστοποίησε την κατάρρευσή του, αφετέρου την εμβάθυνε όπως άλλωστε διαφαινόταν, το ΠΑΣΟΚ από την πλευρά του εδραίωσε και έδειξε τάσεις αύξησης (αν και η αδυναμία του στα μεγάλα αστικά κέντρα αποτελεί μεγάλο πονοκέφαλο), κάτι που πέτυχε και το ΚΚΕ (που όμως πάει καλύτερα στις πόλεις από την περιφέρεια). Προσθέτοντας το οφθαλμοφανές ότι η διαφορά Σύριζα – ΠΑΣΟΚ μειώνεται, αλλά με την επισήμανση πως αυτή τη φορά διαπιστώθηκε ότι η διασύνδεση της εκλογικής βάσης του Σύριζα ήταν στενότερη με τα κόμματα που μπήκαν από αριστερά και δεξιά στη νέα Βουλή, παρά με το ΠΑΣΟΚ. Εξ ου και η αύξηση του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν εντυπωσιακή.

Στη σκιά της φοβερής τραγωδίας στα ανοιχτά της Πύλου, θέλω να διατυπώσω μία απορία, αν και αμφιβάλλω κατά πόσον υπάρχει κάποιος που μπορεί να δώσει πειστική απάντηση. Εντάξει οι λογικές διαπιστώσεις, ακόμη και από διεθνείς οργανισμούς (ΟΗΕ) και media ότι το προσφυγικό / μεταναστευτικό δεν είναι -και δεν πρέπει να είναι - πρόβλημα μόνο των χωρών υποδοχής, εκείνων δηλαδή που βρίσκονται στα ευρωπαϊκά σύνορα, δηλαδή της Ελλάδας, της Κύπρου, της Ιταλίας, της Μάλτας, της Ισπανίας. Αντιληπτές, οι επικρίσεις σε βάρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και πολλών χωρών που την αποτελούν, ότι αρνείται ή αδυνατεί να βρει λογική λύση. Κατανοητές και οι καταγγελίες των πραγματικά ευαίσθητων –όχι των δήθεν και εκείνων που προσπαθούν να αποκομίσουν κομματικά οφέλη – κατά των κυβερνήσεων που αδιαφορούν για το πρόβλημα ή υιοθετούν απάνθρωπες σε βάρος των δυστυχισμένων που ψάχνουν μία καλύτερη ζωή.

Αυτή η αντιπαράθεση Νέας Δημοκρατίας και Σύριζα για τους συνδυασμούς του δεύτερου στην Ξάνθη και τη Ροδόπη μου ανακατεύει τα άντερα, για να το πω εντελώς ωμά. Γιατί είναι βλακώδης, δήθεν και απαράδεκτη, κάτι που θα μπορούσε να αντέξει κάποιος, αφού δεν θα ήταν κάτι περίεργο μέσα στα τόσα που λέγονται και ακούονται καθημερινά από αρχηγούς, κόμματα και υποψήφιους, κυρίως όμως γιατί είναι εξαιρετικά επικίνδυνη.

Ο θόρυβος της νέας προεκλογικής περιόδου εν όψει της 25^ης Ιουνίου δεν είναι τόσο έντονος.  Κάτι τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών, κάτι το καλοκαίρι, κάτι το τριήμερο Του Αγίου Πνεύματος, ενδεχομένως και κάποιοι άλλοι παράγοντες, έχουν συμβάλλει στο να μην έχει ζεσταθεί  το κλίμα. Τουλάχιστον όχι ακόμη, γιατί απομένει μπροστά μας ένα διάστημα τριών εβδομάδων σχεδόν…

Φτάνει  στ’ αυτιά μου ότι κάποιοι στη Νέα Δημοκρατία είναι πολύ αισιόδοξοι και στις ιδιωτικές συζητήσεις τους την εκπέμπουν αυτή την αισιοδοξία. Δεν πρόκειται για πρόσωπα «τραλαλάδες» και είναι αλήθεια ότι τα αποτελέσματα της  21^ης Μαίου δικαιολογούν αισιοδοξία, έστω και αν η επίσημη γραμμή του κόμματος είναι να δημιουργήσει αίσθηση ότι εκτός από τη νίκη, όλα τα υπόλοιπα είναι ανοιχτά εν όψει των επόμενων  εκλογών. Και σωστά κρατούν «πισινή», γιατί όπως είναι γνωστό «ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες».

Τέτοια ποιοτική και ποσοτική ανατροπή πολιτικού σκηνικού σε εκλογές, όπως η χθεσινή, σπάνια συμβαίνει, τουλάχιστον στην Ελλάδα, ίσως και διεθνώς.