Όσοι λένε ότι «δεν τους θέλει» εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ, δικαιώνονται καθημερινώς. Ξεπερνώντας την επιλογή να «υιοθετήσουν» τον Κουφοντίνα και όλες τις αθλιότητες που εκστομίζονται με αφορμή την υπόθεση, βλέπουμε ότι κάθε μέρα που περνά, στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν μπορούν να αποφύγουν τις «ατυχείς» δημόσιες τοποθετήσεις. 

Για πολλούς και διάφορους λόγους, ουσιαστικούς, συμβολικούς και επικοινωνιακούς, η εφετινή παρέλαση της 25ης Μαρτίου είναι μία από τις προτεραιότητες της κυβέρνησης.

Μάλλον είναι πρωτόγνωρο το φαινόμενο, τουλάχιστον στην περίοδο της Μεταπολίτευσης: η εικόνα των δημοσκοπήσεων παραμένει σταθερή τα τελευταία δύο χρόνια, με μία παγιωμένη διαφορά κοντά στις 20 μονάδες μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ και μία άβυσσο να χωρίζει τα ποσοστά αποδοχής του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Αλέξη Τσίπρα. 

Με τη συμπλήρωση ενός έτους από την έναρξη του συναγερμού για την πανδημία, πολλές συζητήσεις εξακολουθούν και γίνονται για τις επιπτώσεις στην οικονομία, τις αλλαγές που επιβλήθηκαν ή επιταχύνθηκαν και το πού θα βρισκόμαστε όταν έλθει το τέλος της περιπέτειας. 

Η παράλληλη «υπόθεση» με εκείνη του Λιγνάδη (και αγαπημένη του ΣΥΡΙΖΑ), είναι εκείνη του Κουφοντίνα και της απεργίας πείνας.