Αυτή η εξέλιξη, στην οποία ο χρόνος αποτελεί βασικό παράγοντα έχει παίξει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της σημερινής διεθνούς εικόνας της Γερμανίας, αλλά φυσικά δεν είναι ο μόνος, ούτε και θα μπορούσε να είναι. Πάντως είναι φανερό, και το βλέπει όποιος επισκέπτεται την Γερμανία σήμερα ή έχει επαφή με Γερμανούς πολίτες, ότι το μεν γερμανικό κράτος δεν έχει καμία σχέση με το κράτος που έθρεψε και στη συνέχεια διαμορφώθηκε από τον Ναζισμό, αλλά και ο σημερινός πολίτης διαφέρει ριζικά στις αντιλήψεις του από τον παππού του, η ακόμη και από τον πατέρα του.

Ιδιαίτερη ήταν η διαχρονική προσπάθεια των γερμανικών κυβερνήσεων, αλλά και όλου του γερμανικού λαού να απαλείψουν τα αρνητικά στερεότυπα σε βάρος τους. Στερεότυπα που είχαν επιβληθεί ύστερα από δύο διαδοχικούς παγκοσμίους πολέμους στον 20ο αιώνα. Είναι γνωστό ότι ιδιαίτερα μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο επικράτησε η εικόνα ταύτισης της Γερμανίας και των Γερμανών με τον Ναζισμό, την βαρβαρότητα και τον πόλεμο.

Στη διαμόρφωση αυτής της εικόνας συντέλεσε αποφασιστικά η κτηνώδης συμπεριφορά του ναζιστικού καθεστώτος, αλλά είναι αλήθεια επίσης ότι την ιστορία την γράφουν οι νικητές. Μετά τον πόλεμο λειτούργησαν - και σε ένα βαθμό ακόμη λειτουργούν - τεράστιοι και ιδιαίτερα επιτυχημένοι μηχανισμοί προπαγάνδας που αφενός συντήρησαν την εικόνα του «κακού» Γερμανού και αφετέρου δεν επέτρεψαν  - ίσως και σωστά -  την ταχεία απενοχοποίηση του γερμανικού έθνους, χωρίς φυσικά να παραγνωρίζουμε ποτέ ότι τα όπλα τους τα έδωσε ο Χιτλερισμός.

Σε τέτοιο το πλαίσιο διαμορφώθηκε η εικόνα της Γερμανίας μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και το έργο της αναμόρφωσής της από μία κατεστραμμένη, ολοκληρωτικά νικημένη και διαιρεμένη χώρα απαιτούσε αντικειμενικά ένα τιτάνιο έργο πολλών δεκαετιών. Αλλωστε, για τον όποιο ρεβιζιονισμό της ιστορίας, ή έστω για να ακουστεί με κάποια προσοχή η εκδοχή και της νικημένη πλευράς χρειάζεται να περάσουν πολλές δεκαετίες από τα γεγονότα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και τη δεκαετία του ΄80, οι Γερμανοί, δεν είχαν πολλές συμπάθειες στην Ευρώπη. Θυμάμαι μία σύνοδο κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης στη Λισσαβόνα που συνέπεσε με τον τελικό αγώνα του ευρωπαϊκού κυπέλλου εθνικών ομάδων ποδοσφαίρου με αντιπάλους την Δανία και τη Γερμανία και τον ενθουσιασμό που προκάλεσε μεταξύ των πολλών εκατοντάδων δημοσιογράφων - πλην των Γερμανών βέβαια - η νίκη της Δανίας.

Τέτοια περιστατικά υπήρχαν και ίσως σημειώνονται ακόμη, αλλά η αλήθεια είναι ότι η εικόνα της Γερμανίας άλλαξε σταδιακά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η αρχή έγινε με την ανόρθωση της οικονομίας, το λεγόμενο γερμανικό οικονομικό θαύμα, και την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ανθρακα και Χάλυβα (της γνωστής ΕΚΑΧ), του προδρόμου της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της οποίας τα μέλη ήταν η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία και οι χώρες της Benelux, δηλαδή η Ολλανδία, το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο.

Πολιτικά, η ΕΚΑΧ συνέβαλε αποφασιστικά στην προσέγγιση της Γερμανίας και της Γαλλίας και στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης μεταξύ τους, που ήταν και το βασικό ζητούμενο στην καρδιά της Ευρώπης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι δύο χώρες είχαν συγκρουσθεί τρεις φορές μέσα σε λιγότερο από έναν αιώνα, από το 1870 ως το 1945. Με αυτή τη συνθήκη επίσης έγινε ένα μεγάλο βήμα για να μειωθεί η ανασφάλεια στους άλλους γείτονες της Γερμανίας που δεν είχαν τότε κομμουνιστικά καθεστώτα.

Την ίδια περίπου εποχή, την δεκαετία του ΄50, άρχισε να γίνεται αντιληπτό ότι η Γερμανία είναι η ατμομηχανή της Ευρώπης και εξελίσσεται σε βασικό εμπορικό εταίρο μεγάλου αριθμού χωρών, κυρίως ευρωπαϊκών. Είναι παραδεκτό από αρχαιοτάτων χρόνων ότι το εμπόριο συμβάλει στην προσέγγιση, την επαφή και την γνωριμία των λαών, δίχως να ξεχνάμε από την άλλη πλευρά ότι έχουν γίνει και πόλεμοι χάριν του εμπορίου. Στην περίπτωση όμως της μεταπολεμικής Γερμανίας, που ταυτόχρονα έκτιζε με πειστικό τρόπο και την αξιοπιστία της στις συναλλαγές, η ανάπτυξη του εμπορίου συνέβαλε στην εκτίμηση εκ νέου των αρετών του γερμανικού λαού και του γερμανικού κράτους, αλλά και της ποιότητας των γερμανικών προϊόντων.