Ειδικότερα το πρόβλημα αποκτά σημαντική έκταση στο χώρο των νέων, ενώ εντείνεται με τους λάθος χειρισμούς των πολιτικών ηγεσιών, που εισήγαγαν «θεσμούς» σαν τα stage.

Η φιλοσοφία των stage (περίοδος μαθητείας, εμπειρίας για την ένταξη στην παραγωγική διαδικασία) στη χώρα μας από το 1996 μέχρι σήμερα συνιστά την προσωρινή ανακούφιση των νέων από την ανεργία και ταυτόχρονα την «άγρα» ψηφοφόρων. Το πελατειακό κράτος δημιούργησε αρκετές γενεές συμβασιούχων οι οποίοι τις περισσότερες φορές δικαστικά επετύγχαναν τη μονιμοποίηση τους. Συνεπώς τα stage για τον Έλληνα νέο που ψάχνει για εργασία σήμαιναν τα πρώτα σκαλοπάτια , το εισιτήριο για το «γήπεδο της απασχόλησης». Μάλιστα η εξουσία πολλές φορές την υπόθεση των συμβασιούχων την παρέπεμψε στα δικαστήρια για να βγάλουν τα «κάστανα από τη φωτιά», και να αποφύγουν τις συνέπειες μιας δυσάρεστης πολιτικής απόφασης.

Αυτό αποφάσισε και η νέα εξουσία. 12 χιλιάδες συμβάσεις stage που υπεγράφησαν μετεκλογικά πάνε σπίτι. Οι 30 χιλιάδες συμβασιούχοι πριν τις εκλογές με απασχόληση πάνω από 24 μήνες είτε θα «πριμοδοτηθούν» σε διαγωνισμούς προσλήψεων στο δημόσιο, είτε θα πάρουν (έχουν ήδη πάρει) το δρόμο της δικαιοσύνης.

Την πελατειακή συμπεριφορά (κοινώς ρουσφετολογική) της απερχόμενης κυβέρνησης δεν πρέπει να την πληρώνουν οι νέοι που προσπαθούν να βρουν μια θέση στον ήλιο. Πρέπει να βρεθεί «η χρυσή τομή» και μάλιστα αυτή τη φορά πολιτικά.

Οι συμβασιούχοι πέραν των 24 μηνών, άσχετα από την μοριοδότηση ή όχι που θα αποφασίσει η κυβέρνηση, έχουν σημαντικά νομικά «όπλα» να προσφύγουν στη δικαιοσύνη για να διατηρήσουν τις θέσεις εργασίας. Ο θεμελιώδης νόμος 2112/1920, όπως ερμηνεύθηκε αυθεντικά με τον ν. 547/37, καθώς και οι σχετικές ευρωπαϊκές οδηγίες παρέχουν επαρκή νομοθετική βάση για δικαστική προστασία. Παρά το ότι η νομολογία των Ανωτάτων Δικαστηρίων είναι αντιφατική πολλές φορές και δεν υπάρχει ενιαία αντιμετώπιση, ασφάλεια δηλαδή δικαίου, οι συμβασιούχοι πέραν των 24 μηνών αφ’ ης στιγμής παρέχουν συνεχή υπηρεσία και καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες μπορούν να δικαιωθούν.

Το πρόβλημα (το έγκλημα της εμπορία ελπίδας στους νέους) είναι πρωτίστως πολιτικό με σοβαρές κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες. Ουδείς επιτρέπεται να παίζει με την αξιοπρέπεια του πολίτη και ιδιαίτερα των νέων. Το Σύνταγμα άρθρο 2 παρ. 1 ορίζει ότι : « Ο σεβασμός και η προστασία των ανθρώπων αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της πολιτείας.»

Οφείλει η νέα εξουσία να μιλήσει καθαρά στους νέους πολίτες και ιδιαίτερα στους νέους :
α) stage = περίοδος επαγγελματικής εκμάθησης, εμπειρίας και όχι σκαλοπάτι απασχόλησης στο δημόσιο.
β) stage = μαθητεία στο επάγγελμα, στην εξειδίκευση του κάθε προσλαμβανόμενου και όχι εργασία γενικών καθηκόντων.
γ) stage = όχι εργασία για εξυπηρέτηση «πάγιων και διαρκών αναγκών»

Τέλος όλες οι προσλήψεις στο δημόσιο μέσω ΑΣΕΠ με αξιοκρατία και ίσες ευκαιρίες για όλους.''