Αυτό σύμφωνα με την έκθεση της task Force, η οποία δίνει ιδιαίτερη έμφαση στο θέμα. Σημειώνεται ότι οι ειδικοί της ΕΕ παρέχουν τεχνική βοήθεια για την υποστήριξη μεταρρυθμίσεων που αποσκοπούν στη μείωση των δαπανών για την υγεία με έμφαση στο πρωτοβάθμιο σύστημα πρωτοβάθμιας υγειονομικής περίθαλψης

Όπως αναφέρεται στην έκθεση η Ομάδα Δράσης για την Ελλάδα συνεργάζεται στενά με τις ελληνικές αρχές και την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας (ΠΟΥ) για την εφαρμογή της στρατηγικής «Υγεία στην πράξη» (στην οποία η Γερμανία είναι "εταίρος στη μεταρρύθμιση"), και συμβάλλει στον σχεδιασμό και την παρακολούθηση της υλοποίησης των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στον τομέα υγειονομικής περίθαλψης στην Ελλάδα.

Σημειώνεται ότι  τεχνική βοήθεια παρέχεται στην υλοποίηση και άλλων στοιχείων της μεταρρύθμισης του συστήματος ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, συγκεκριμένα, για τη βελτίωση της τιμολόγησης και επιστροφής εξόδων για φαρμακευτικά προϊόντα, καθώς και για τη διαχείριση του ΕΟΠΥΥ και τη νοσοκομειακή διαχείριση.

Ωστόσο, όπως αναφέρουν παράγοντες του χώρου, σε καμία περίπτωση, το γεγονός των αλλαγών στις δαπάνες, δεν πρέπει να συνεπάγεται την υποβάθμιση της υγειονομικής περίθαλψης και της δημόσιας υγείας γενικότερα, όπως εύλογα τονίζουν οι επιστήμονες της υγείας.

Η πολιτική μείωσης της δημόσιας δαπάνης για την υγεία έχει πλέον εξαντλήσει τα όριά της, υποστηρίζουν εξειδικευμένοι οικονομολόγοι της υγείας. Η κρίση κατέστησε επιτακτικό τον ισοσκελισμό και τη συγκράτηση του κρατικού προϋπολογισμού. Το συμμάζεμα των οικονομικών του δημοσίου έχει θέσει τέλος στη σπατάλη και τις ανορθολογικότητες του παρελθόντος και στο χώρο της υγείας. Σύμφωνα με τους πιο πρόσφατους υπολογισμούς του ΟΟΣΑ, με την έναρξη της ελληνικής κρίσης η δημόσια δαπάνη για την υγεία στην Ελλάδα υποχώρησε κατά 11% το 2010 και το 2011, ενώ κατά την περίοδο 2000-2009 αυξανόταν με ετήσιο ρυθμό 5%.

Ανάγκη και προτεραιότητα, πλέον, μετά τη συρρίκνωση των δαπανών υγείας και τη συγκράτηση του κόστους αποτελεί, μεταξύ άλλων, η διαμόρφωση ενός σύγχρονου και αποτελεσματικού συστήματος τιμολόγησης και αποζημίωσης των φαρμακευτικών σκευασμάτων και υπηρεσιών, το οποίο θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες των πολιτών-ασθενών, συνδέοντας τιμή και κλινική αξία και θα συμφωνεί με τις επιλογές πολιτικής των ιθυνόντων. Η υιοθέτηση ενός διαφορετικού συστήματος τιμολόγησης και αποζημίωσης υπαγορεύεται από τις υφιστάμενες αγκυλώσεις και στρεβλώσεις, οι οποίες γίνονται αντιληπτές κατά καιρούς π.χ. με την εμφάνιση ελλείψεων φαρμάκων, την αδυναμία έγκαιρης εύρεσης παρόχου ιατρικών υπηρεσιών, αλλά και τη συνεχή (ανα)τιμολόγηση σκευασμάτων κάθε τρεις μήνες.

Στο πλαίσιο της γενικότερης αναβάθμισης του συστήματος αποζημίωσης και ομαλοποίησης των διαδικασιών παροχής ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης οι ειδικοί της υγείας εντάσσουν και την κατανομή των διαθέσιμων προς δαπάνη πόρων για φάρμακα. Η συρρίκνωση της φαρμακευτικής δαπάνης, όπως υπογραμμίζουν, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην συγκράτηση του συνολικού κόστους της δημόσιας δαπάνης υγείας, καθώς ενδέχεται να οδηγήσει σε παροχή ελλιπούς, αποσπασματικής και άρα αναποτελεσματικής υγειονομικής περίθαλψης, η οποία αυτόματα αυξάνει τη διάρκεια των χορηγούμενων θεραπειών, τον απόλυτο αριθμό των περιστατικών που τελικά θα χρειαστούν νοσηλεία, αλλά και τη διάρκεια της νοσηλείας. Συνεπώς, το συνολικό κόστος της δαπάνης υγείας εκτοξεύεται σε δυσθεώρητα ύψη.

 

Τα νέα καινοτόμα φάρμακα, συνήθως, είναι ακριβότερα σε απόλυτη τιμή από τα παραδοσιακά, αλλά η αποτελεσματικότητα της δράσης τους, ακόμα και σε πολύ απειλητικές για τη ζωή ασθένειες, τα καθιστά, τελικώς, οικονομικότερη λύση σε όρους κόστους – οφέλους. Η εισαγωγή ολοένα και περισσότερων καινοτόμων φαρμάκων με τη συμπερίληψή τους στα δελτία τιμών, σε συνδυασμό με την ορθολογική τιμολόγηση των on patent και των μοναδικών σκευασμάτων, θα βελτιώσει την παρεχόμενη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, συμβάλλοντας καθοριστικά στην ταχύτερη θεραπεία και τη μείωση της απαιτούμενης νοσηλείας, συρρικνώνοντας εν τέλει τη συνολική απαιτούμενη δαπάνη.

Η ορθολογική τιμολόγηση, η οποία θα προκύπτει και από την συνεκτίμηση της κλινικής αξίας των φαρμάκων, αποτελεί σημαντικό παράγοντα που θα συμβάλλει στη διαχείριση του ύψους της φαρμακευτικής δαπάνης. Ο τεθειμένος στόχος της αύξησης της κατανάλωσης γενόσημων στο 60%,για παράδειγμα, όπως επισημαίνουν διακεκριμένοι οικονομολόγοι της υγείας, δεν είναι αυτονόητο ότι θα έχει ως αποτέλεσμα τη συγκράτηση της φαρμακευτικής δαπάνης, σύμφωνα με την επιχειρηματολογία που οδήγησε στην υιοθέτησή του. Κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, τονίζοντας ότι ο συγκεκριμένος στόχος θα μπορούσε να καταστεί ακόμα και ανορθολογικός, αν τελικώς η τιμολόγηση των γενόσημων δεν είναι συμφέρουσα και προτιμάται στην κατανομή της φαρμακευτικής δαπάνης έναντι των νέων καινοτόμων φαρμακευτικών σκευασμάτων.

Η επιβολή πλαφόν κόστους συνταγογράφησης ανά γιατρό, μέτρο που υιοθετήθηκε αποκλειστικά για τη συμπίεση της δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης και την καταπολέμηση του φαινομένου της υπερσυνταγογράφησης, σύμφωνα με ιατρικούς κύκλους, χαρακτηρίζεται ευρηματικό μέτρο μεν, αναποτελεσματικό δε σε αμφότερες τις περιπτώσεις, καθώς δυσχεραίνει την απρόσκοπτη πρόσβαση των ασθενών στην ενδεδειγμένη θεραπευτική αγωγή, ιδίως σε ό,τι αφορά σε σοβαρές και απειλητικές για τη ζωή ασθένειες, η φαρμακευτική αγωγή των οποίων στις πλείστες των περιπτώσεων είναι ιδιαίτερα ακριβή, αναγκάζοντάς τους να προσεγγίσουν περισσότερους τους ενός ιατρούς.

Ένας τομέας, ο οποίος έχει αρχίσει και αναπτύσσεται στην Ελλάδα, παρά τα γραφειοκρατικά εμπόδια και τα διαφόρου τύπου κωλύματα που προκύπτουν κατά καιρούς, εξαιτίας του υφιστάμενου ρυθμιστικού πλαισίου και στην περίπτωση που η δραστηριότητά του ευνοηθεί, θα συμβάλλει σημαντικά, σύμφωνα με τους οικονομολόγους της υγείας στη συγκράτηση της δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης και στην παροχής της πιο σύγχρονης θεραπείας και άρτιας περίθαλψης, είναι οι κλινικές μελέτες. Η συμμετοχή των ασθενών σε αυτές ωφελεί αφενός τους ίδιους, αφετέρου το σύστημα υγείας εν γένει, καθώς το κόστος τους καλύπτεται πλήρως από φαρμακευτικές εταιρίες και οι ασθενείς επωφελούνται θεραπειών που βρίσκονται στην αιχμή της φαρμακευτικής καινοτομίας και δεν είναι φυσικά με άλλον τρόπο διαθέσιμες εγχωρίως.

Όπως γίνεται πλέον αντιληπτό, η παροχή υψηλής ποιότητας ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, δεν συνεπάγεται διόγκωση της δημόσιας δαπάνης, αλλά ορθολογική διαχείριση και κατανομή των υφιστάμενων διαθέσιμων πόρων.