Μοιάζει αντιφαντικό να αισθάνεσαι ασφυξία, να αφουγκράζεσαι το συλλογικό πόνο, τη συλλογική θλίψη, το συλλογικό θυμό. Κι από την άλλη, να συνυπάρχεις με πολλούς ακόμα ανθρώπους ως θεατές ενός παραστατικού θεάματος. Κι όμως, αυτή η ιστορική φωνή που μιλάει για την παρηγορητική επίδραση της τέχνης, επαληθεύεται κάθε (μα κάθε) φορά, μετατρέποντας το μύθο σε κανόνα. Ίσως επειδή οι χορογράφοι της φετινής διοργάνωσης Onassis Dance Days ήταν μόνο γυναίκες – πλάσματα από τη φύση τους με αυξημένη συναισθηματική χωρητικότητα και υψηλότερους δείκτες ευαισθησίας – το αίσθημα ήταν πιο καταπραϋντικό.

Περισσότερα στο monopoli.gr

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr