Τα κυριότερα αποσπάσματα της ομιλίας του είχαν, ως εξής:

Τα δεδομένα:

«Φανταστείτε μια οικογένεια τεσσάρων-πέντε ατόμων στο εξωτερικό, διαφορετικών ηλικιών και ενδιαφερόντων να ετοιμάζονται για διακοπές. Όπως εκατομμύρια τέτοιες οικογένειες, παρέες, ομάδες, σύλλογοι σε όλο τον κόσμο που έχουν χρόνο και χρήματα. Ψάχνουν, όμως, «εμπειρίες». Από ψάρεμα, ιστιοπλοΐα, surfing, rafting, trekking, μέχρι παρακολούθηση αρχαιολογικής ανασκαφής. Αυτή τη δίψα για εμπειρίες, μιλάμε για 34 είδη τουρισμού, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τουρισμού τα έχει βάλει κάτω από τον τίτλο «Τουρισμός Περιπέτειας»».

Το αναξιοποίητο τουριστικό δυναμικό της Ελλάδας:

«Οι περισσότεροι προορισμοί του κόσμου μπορούν να περηφανευτούν ότι προσφέρουν μέχρι 10 τέτοιες εμπειρίες σε ένα μέρος. Η Ελλάδα, έχει πέντε υπέροχες περιοχές που μπορούν να προσφέρουν πάνω από 25 η καθεμία. Μια-δυο μπορούν να προσφέρουν πάνω από 30. Είναι οι Περιφέρειες Ανατολικής Μακεδονίας-Θράκης, Ηπείρου, Θεσσαλίας, Στερεάς Ελλάδος και Πελοποννήσου. Πέντε από τις πιο φτωχές περιφέρειες της Ευρώπης. Πέντε Περιφέρειες που ακόμα «πουλούν» τους εαυτούς τους, ως φθηνότερο υποκατάστατο ενός ελληνικού νησιού. Ενώ είναι προικισμένες, για να αναπτύξουν καλύτερα από κάθε περιοχή του κόσμου, μια μορφή τουρισμού που διαρκεί όλο τον χρόνο, που φέρνει πολλά λεφτά και χρειάζεται ελάχιστες υποδομές».

Ο στόχος και το μυστικό:

«Φανταστείτε να θέταμε, ως εθνικό στόχο, να αναπτύξουμε αυτόν τον τουρισμό σε αυτές τις περιοχές. Πολύ στοχευμένα και συγκεκριμένα. Θα μπορούσαμε να μιλούμε για μια επιτυχία αντίστοιχη της Ιρλανδίας. Όπου κάποτε η θέση του Προέδρου του ΕΟΤ Ιρλανδίας ήταν θέση – ψυγείο και μια ομάδα, την έκανε ηγέτιδα δύναμη στον τουρισμό. Αυτό σημαίνει όραμα. Τι πρέπει να γίνει, για να αναπτυχθεί αυτό το είδος τουρισμού στην Ελλάδα; Το μυστικό είναι ο συντονισμός όλων των φορέων που μπορούν να συμβάλλουν. Οι περιοχές που κάνουν, σωστά, αυτήν τη δουλειά έχουν όλους τους φορείς γύρω από ένα τραπέζι συντονισμού: Ξενοδοχεία, εστιατόρια, ξεναγούς, αρχαιολόγους, δασοφύλακες, τοπικούς τραπεζίτες, Συνεταιρισμούς τοπικών προϊόντων, Επιμελητήρια μικρομεσαίων, τους πάντες, για να δουν τι μπορεί να προσφέρει ο καθένας. Μαζί σχεδιάζουν, μαζί χτίζουν, μαζί προβάλλονται. Μαζί διεκδικούν και μαζί χαίρονται αυτό που δημιούργησαν. Το κεντρικό κράτος, όπου χρειάζεται τους δίνει γνώση, πόρους, υποδομές. Λειτουργεί, δηλαδή, επιτελικά και επικουρικά. Δεν καπελώνει».

Τι θα κάναμε συγκεκριμένα στην Ελλάδα:

«Για να αναπτύξουμε αυτό το είδος «τουρισμού περιπέτειας» ή καλύτερα να το πω «τουρισμού εμπειριών», για να προσθέσω και άλλα είδη που προσφέρει η Ελλάδα, όπως ο οινοτουρισμός και ο γαστρονομικός, θα κάναμε τις εξής κινήσεις:

1. Θα πηγαίναμε στην κάθε Περιφέρεια και θα καλούσαμε τους φορείς που ονόμασα πριν.
2. Θα μιλούσαμε μαζί τους, παρουσιάζοντας το όραμα αυτού του είδους τουρισμού.
3. Θα τους ρωτούσαμε, αν θέλουν να το αναπτύξουν, τι έχουν και τι τους λείπει, για να το κάνουν πράξη.
4. Και πριν φύγουμε, θα ζητούσα από αυτούς ένα συντονιστικό όργανο με το οποίο να μιλάω μια φορά τον μήνα, για να τους λύνω θέματα και να προχωρούν τα πράγματα.
5. Τη σωστή ώρα θα τους βοηθούσα να ετοιμάσουν ένα πρόγραμμα επικοινωνίας όλων των δραστηριοτήτων που θέλουν να συντονίσουν».

Τίποτα από αυτά δεν προβλέπει το Νομοσχέδιο της Κυβέρνησης. Το αντίθετο:

«Τι βλέπουμε στο Νομοσχέδιο; Ένα κεντρικό όργανο τουριστικής περιφερειακής ανάπτυξης, υπό την Υπουργό, με όλους τους Περιφερειάρχες μέσα. Ένα κεντρικό όργανο Οινοτουρισμού. Πάλι υπό την Υπουργό. Πάλι απομονώνοντας ένα είδος τουρισμού, αντί να το συνδέετε με όλα τα άλλα.

Μέχρι και το ναυάγιο στη Ζάκυνθο το φέρνετε στις αρμοδιότητες του κέντρου, αντί να τους δώσετε τα εργαλεία να το προστατεύσουν και να το προβάλλουν. Και τι κάνετε με τα ιαματικά. Πάλι στο κέντρο και πάλι στην απομόνωση. Ούτε συνδέετε τον ιαματικό με τόσα αλλά είδη τουρισμού. Ούτε, όμως, τους δίνετε τα εργαλεία, για να διορθώσουν αυτά που έγιναν λάθος. Μόνο κοιτάτε να ελέγξετε την ιδιοκτησία τους».

«Πόσο δύσκολο πρέπει να είναι για μια Κυβέρνηση, που δεν αφήνει ευρώ να επενδυθεί αν δεν περάσει πρώτα από το Μαξίμου, να φανταστεί να δίνει χρήματα σε ένα συντονιστικό όργανο της Περιφέρειας να κάνει την δική της ανάπτυξη;»

«Και πόσο δύσκολο πρέπει να είναι για ένα Υπουργείο που πάντα κρατούσε όλα τα περιουσιακά στοιχεία στα χέρια τού να παραδώσει τέτοια περιουσία στις τοπικές κοινωνίες; Ξέρω πόσο δύσκολο είναι, διότι εμείς, ως Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, το κάναμε. Και εκεί που τα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου αράχνιαζαν, άρχισαν να δουλεύουν και να τα χαίρονται οι τοπικές κοινωνίες. Γήπεδα που άνοιξαν για νέες και νέους. Παραλίες που άρχισαν να φέρνουν χρήμα στις τοπικές κοινωνίες. Κτίρια εγκαταλελειμμένα που απέκτησαν ζωή και νόημα».

«Αυτό είναι το αποτέλεσμα, όταν ανοίγεις δρόμους και δοκιμάζεις καινούργια πράγματα. Και το αντίθετο είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα, ξανά και ξανά, περιμένοντας διαφορετικό αποτέλεσμα. Να συγκεντρώνεις, όταν πρέπει να αποσυγκεντρώσεις. Να καπελώνεις, όταν πρέπει να απελευθερώσεις. Να απομονώνεις, όταν πρέπει να δημιουργείς συνέργειες. Αλλά αυτό είναι το Νομοσχέδιό σας. Το ίδιο πράγμα, ξανά και ξανά, περιμένοντας διαφορετικό αποτέλεσμα», κατέληξε ο Παύλος Γερουλάνος.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr