Σημαντικά γεγονότα λαμβάνουν χώρα στην παγκόσμια γεωπολιτική σκηνή, τα οποία δυνητικά μπορούν να αλλάξουν μέχρι ενός σοβαρού σημείου τα μέχρι σήμερα θεωρούμενα «δεδομένα» και να δημιουργήσουν νέες καταστάσεις, σε μερικώς αχαρτογράφητα ύδατα.

Η Συμμαχία ΗΠΑ. Μ. Βρετανίας και Αυστραλίας δημιούργησε έντονες αναταράξεις στις σχέσεις τους με την Γαλλία ενώ αναμένεται και η ανάδειξη και σε τι ποσοστό, του προβλήματος εντός του ΝΑΤΟ και στη συνοχή του. Πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν και τις εκλογές στη Γερμανία, με όσες αλλαγές μπορεί να επιφέρουν στην από ετών σταθερή ασκούμενη εξωτερική πολιτική της απερχόμενης Καγκελαρίου Μέρκελ. Τέλος, δεν έχει εκδηλωθεί ακόμη η αντίδραση από πλευράς Κίνας, η οποία και ευθέως αποτελεί τον επόμενο εν δυνάμει αντίπαλο αλλά και της Ρωσίας, η οποία παραμένει σταθερός αντίπαλος αλλά και άκρως υπολογίσιμη δύναμη τόσο στον στρατιωτικό τομέα όσο και στον ενεργειακό, εν όψει μάλιστα και του άμεσα επερχόμενου Ευρωπαϊκού χειμώνα.

Η Χώρα μας έχει επιλέξει την διαχρονική σταθερότητα στην εξωτερική πολιτική της δηλαδή την άμεση ευθυγράμμιση με τις ΗΠΑ, όπου σαν επιστέγασμα έρχεται η νέα Συμφωνία συνεργασίας, με την ταυτόχρονη εγκατάσταση Αμερικανικών Δυνάμεων σε σημεία της επικράτειας.

Στον αντίποδα, η πλέον κινούμενη εντός και εκτός ορίων Συμμαχιών Χώρα είναι η Τουρκία, η οποία άμεσα εκμεταλλεύεται την όποια αναταραχή υπάρξει, με σκοπό την υλοποίηση των επεκτατικών σχεδίων της και του αντίστοιχου οράματος του Τούρκου Προέδρου, ο οποίος χαράσσει και την εξωτερική πολιτική σε επί μέρους τομείς της. Και αυτό γιατί η πολιτική της Τουρκίας παραμένει στις γενικές της γραμμές σταθερή και ανεξαρτήτως Κυβερνήσεων κινείται σε σταθερές κατευθύνσεις. Απτό και απλό παράδειγμα για εμάς, ότι καμία Κυβέρνηση δεν έχει πράξει το παραμικρό για την εισβολή στην Κύπρο και την αναγνώριση του Ψευδοκράτους. Ακόμη περισσότερο, καμία Κυβέρνηση δεν έχει επιδείξει την παραμικρή διάθεση για επίλυση των διαφορών μας, στα πλαίσια της Διεθνούς νομιμότητας. Η μόνη αλήθεια, που οφείλουμε να μην ξεχνάμε ποτέ, είναι, ότι η Τουρκία σταθερά και σε πρώτη προτεραιότητα μας έχει σαν τον «υπ’ αριθμό ένα» αντίπαλό της.

Πριν κρίνουμε όμως τους άλλους, είναι βασικό να κρίνουμε τους εαυτούς μας και το εμείς πράττουμε. Η σταθερότητά μας μπορεί να θεωρηθεί κάτι το λογικό, μπορεί όμως το ίδιο να θεωρηθεί και κάτι το δεδομένο. Και εκεί αρχίζουν οι δύσκολες καταστάσεις, γιατί ο «δεδομένος» σε κάποιες περιπτώσεις δεν τον υπολογίζεται όπως πρέπει και πάντα υπάρχει η τάση, ότι θα αποδεχτεί τις καταστάσεις θέλει δεν θέλει. Αν υπάρχουν δε και απτές αποδείξεις περί αυτού, τότε το σφάλμα θα είναι δικό μας και μόνο περί συνεχίσεως της «δεδομένης υπάρξεώς μας». Θα μπορούσε να εκληφθεί σαν τέτοια απόδειξη η πρόσφατη απάντηση του Νατοϊκού Ναυάρχου, ότι το πρόβλημα Ελλάδας και Τουρκίας είναι αποκλειστικά διμερές και όχι της Συμμαχίας; Θα μπορούσε αντίστοιχα, να εκληφθεί σαν τέτοια απόδειξη η μέχρι σήμερα πολλαπλή συμπεριφορά Συμμάχων μας έναντι της συμπεριφοράς της Τουρκίας; Στα αυτονόητα δεν χρειάζεται ανάλυση συμπεριφοράς αλλά ευελιξία και τροποποίηση του τρόπου ενεργειών μας., γιατί η «ηττοπάθεια» σαν έννοια και σαν στρατηγική συνορεύει άμεσα του «δεδομένου». Μετά την εισβολή στην Κύπρο η Τουρκία άρχισε αμέσως την αμφισβήτηση στο Αιγαίο και οι παραβιάσεις αυτές συνεχίζονται κλιμακούμενες έως σήμερα. Εύκολα θα μπορούσε να αναφερθεί, ότι έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας και τείνουν, να μην μας απασχολούν, αφού η συνέχεια είναι επίσης γνωστή: θα κάνουμε διάβημα. Πόσα εκατομμύρια διαβήματα έχουμε κάνει και τι αποτέλεσμα έχουν φέρει αυτά;

Οι Κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο χαράσσουν την πολιτική αλλά οι Κυβερνήσεις αυτές σε σοβαρά θέματα ποτέ δεν μπορούν να πάνε εναντίον της λαϊκής βούλησης. Και εδώ επανέρχεται πρωτίστως το θέμα του φρονήματος κάθε λαού και η αντίστοιχη προετοιμασία γι’ αυτό. Μήπως, θα ήταν μία καλή αρχή, αν η Κυβέρνηση εστίαζε στο κομμάτι αυτό και εμείς σαν Κοινωνία τοποθετούσαμε στο περιθώριο τα ανούσια πρότυπα που σταθερά μας επιβάλλονται;