Σύμφωνα με δημοσίευμα του Bloomberg στο τραπέζι βρίσκονται οι προτάσεις για αγορά ομολόγων στη δευτερογενή αγορά, για χορήγηση δανείων στις κυβερνήσεις με σκοπό την επαναγορά ιδίων ομολόγων με το discount της αγοράς ή με καλύτερους όρους, ενώ τώρα έχει τεθεί και η πρόταση της απευθείας αγοράς ομολόγων από την έκδοση τους.

Σε περίπτωση που εγκριθεί το τελευταίο σχέδιο, θα σημάνει και την επαναφορά των “αποκλεισμένων” χωρών στις διεθνείς αγορές, καθώς και τη μείωση του επιτοκίου δανεισμού. Σ' αυτή βέβαια την περίπτωση, θα υπάρξει επαναπροσδιορισμός του ρόλου και του μεγέθους του EFSF ώστε να βοηθά πολλαπλά τις υπό πίεση χώρες.

 

Ενιαίο φορολογικό συντελεστή 12,5% για τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις προτείνει η Μέρκελ. Τελεσίγραφο για εργασιακά, ασφαλιστικό και φορολογία απο τους Γερμανούς

 

Η μεγάλη μάχη για την Ενωμένη Ευρώπη ξεκινάει απο το παρασκήνιο. Η Μέρκελ – όπως οι διαρροές είχαν προιδεάσει και το περιοδικό Spiegel αποκαλύπτει – απαιτεί απο τις χώρες μέλη να συντονίσουν τις φορλογικές, εργασιακές και ασφαλιστικές τους πολιτικές και να ενσωματώσουν στα εθνικά τους Συντάγματα, όρους για τον περιορισμό του ελλείμματος. Η Γαλλία εμφανίζεται – σύμφωνα με τις πληροφορίες - σύμφωνη. Το θέμα είναι τι θα κάνουν οι υπόλοιπες χώρες.

Οι όροι της κυρίας Μέρκελ είναι το αντιστάθμισμα για την ενίσχυση του μηχανισμού στήριξης EFSF με υψηλότερα κεφάλαια ώστε να μπορεί να δανείζει τις υπερχρεωμένες χώρες και να συμφωνεί για την επαναγορά των ομολόγων τους, προκαλώντας έτσι «ελεγχόμενες πτωχεύσεις» εντός των θεσμικών οργάνων της ΕΕ και χωρίς να επηρεάζονται οι αγορές.

Μεταξύ των προτάσεων Μέρκελ, ή του "Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας" όπως η ίδια το έχει βαφτίσει, περιλαμβάνεται ένας ενιαίος φορολογικός συντελεστής επιπέδου Ιρλανδίας δηλαδή 12,5% προκειμένου να αποδυναμωθούν οι χώρες που χρησιμοποιούν τους χαμηλούς συντελεστές για την προσέλκυση επενδύσεων και μια ενιαία κοινώς αποδεκτή ηλικία για τη συνταξιοδότηση.

Σύμφωνα με το περιοδικό Spiegel οι γερμανοί επιθυμούν η συμφωνία να έχει ολοκληρωθεί εντός δωδεκαμήνου απο τη Σύνοδο Κορυφής του Μαρτίου και την χαρακτηρίζουν «υπερεπείγουσα».

Το ζήτημα τώρα είναι οτι ακόμη και αν όλοι οι ηγέτες έχουν θετική στάση απέναντι στις απαιτήσεις της Γερμανίδας Καγκελαρίου, θα πρέπει να τις περάσουν απο τα εθνικά κοινοβούλια και να ψηφισθούν. Σε ορισμένες χώρες μάλιστα, απαιτείται και δημοψήφισμα για την υιοθέτηση αυτών των προτάσεων.

Η μάχη αυτή δεν θα είναι εύκολη. Πολλοί λαοί χάνουν σημαντικά πελονεκτήματα απο την οικονομική και πολιτική ενοποίηση – όπως πχ η Ιρλανδία και η Κύπρος απο την ενοποίηση των φορολογικών συντελεστών – άλλες όπως πχ η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία και η Ελλάδα έχουν σημαντικές διαφορές στην εργασιακή και ασφαλιστική «κουλτούρα» τους απο τους Γερμανούς.

Ο υπουργός Οικονομικών κ. Γ. Παπακωνσταντίνου είχε προιδεάσει απο χθές για αυτές τις εξελίξεις, λέγοντας ουσιαστικά οτι η λιτότητα θα είναι μόνιμη και προαναγγέλοντας οτι όταν αλλάξει το Σύνταγμα θα μπεί όρος για τον περιορισμό του ελλείμματος.

Πάντως κανείς δεν ξέρει αυτή τη στγμή με βεβαιότητα ποιά θα είναι η κατάληξη αυτού του μεγάλου παζαριού, διότι δεν είναι θέμα που εντάσσεται αποκλειστικά και μόνο στις αρμοδιότητες των πολιτικών ηγετών. Επίσης κανείς δεν γνωρίζει πώς θα επηρεάσουν όελς αυτές τις αποφάσεις οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και τον Αραβικό κόσμο αν και θεωρητικά η Ευρώπη θα πρέπει λόγω ανασφάλειας και ανίσχυσης της ισχύος της να κινηθεί ενωτικά για να σταθεί στο νέο διεθνές περιβάλλον.

Σε κάθε περίπτωση πάντως οι αλλαγές που προτείνει η Γερμανία και οι οποίες συζητούνται ατύπως και εκτός ατζέντας της Συνόδου Κορυφής του Φεβρουαρίου, απο όλους τους ευρωπαίους ηγέτες και τα επιτελεία τους, θα καθορίσουν και το νέο ευρωπαικό πρόσωπο.
Όλα δείχνουν οτι μιλάμε για μια νέα Ευρώπη η οποία καθοδηγείται απο τη Γερμανία κυρίως και τη Γαλλία δευτερευόντως, μια Ευρώπη με μειωμένη ισχύ των εθνικών κυβερνήσεων, μια Ευρώπη όπου καμία χώρα δεν μπορεί να αποφασίσει ανεξάρτητα ούτε για τον προυπολογισμό της ούτε για τη στάση της απέναντι σε διεθνή ζητήματα. Η Ελλάδα μοιάζει να έχει πάρει τις αποφάσεις της – τουλάχιστον σε επίπεδο κυβερνήσεως- αλλά σε κάθε περίπτωση η Βουλή θα πρέπει να «μιλήσει» για αυτές τις αποφάσεις και ενδεχομένως να «μιλήσει» και ο λαός αν του ζητηθεί, ή αν δεν του ζητηθεί μπορεί αν μιλήσει και απο μόνος του τους επόμενους μήνες.

Το μεγάλο ρώτημα που θα πρέπει κανείς να θέσει στον εαυτό του είναι αν θέλει η Ελλάδα να ανήκει στην Ευρωπαική Ένωση ή να κινηθεί ανεξάρτητα σε έναν κόσμο που διαμορφώνεται απο την αρχή σήμερα και ο οποίος μάλλον θα είναι πολύ σκληρότερος απο αυτόν που γνωρίζαμε μέχρι τώρα.