Η γραμμή τους, όπως αποτυπώθηκε και από τις επίσημες δηλώσεις εκπροσώπων των Θεσμών την προηγούμενη εβδομάδα είναι συγκεκριμένη. Όπως ξεκαθάρισε ο Γ. Ντάισελμπλουμ, πρώτα θα μετρηθεί η απόδοση των σκληρών μέτρων που θα λάβει η κυβέρνηση (επί τη βάσει του δημοσιονομικού αποτελέσματος του 2018) κι αν υπάρχει δημοσιονομικός χώρος σε βιώσιμα επίπεδα (δημοσιονομική τροχιά είναι ο όρος που χρησιμοποίησε), τότε θα ενεργοποιούνται και τα όποια αντίμετρα. Πρώτα μεταρρυθμίσεις, μετά πιστοποίηση των όποιων υπερβάσεων στόχων ώστε αυτές να είναι βιώσιμες και έπειτα συζήτηση για μέτρα ανακούφισης. Στο μόνο που συναινούν είναι οι μειώσεις φόρων για επιχειρήσεις και μεσαία και πάνω εισοδήματα εφόσον βέβαια υπάρξει διεύρυνσης της παραγωγικής βάσης αλλά και στήριξης της εργασίας των νέων σε βάρος των συντάξεων.

 

Στο φόντο αυτό η σεναριολογία για μείωση του ΕΝΦΙΑ, ένα από τα αντί - μέτρα που σηκώνει η κυβέρνηση, συναντά έντονη αντίδραση. Οι θεσμοί εκτιμούν ότι ο φόρος έχει γίνει αποδεκτός, έχει διασπορά βάρους και μεγάλη εισπραξιμότητα. Επίσης αποτελεί τη βάση για δημοσιονομική ισορροπία.  Έτσι πιθανή απώλεια περίπου 1 δισ ευρώ από μείωση ή αλλαγή συντελεστών βάζει νάρκη στο στόχο για το πλεόνασμα του 2019 στο 3,5%. Μάλιστα πώς θα υπάρξει υπεραπόδοση εάν υπάρξει αφαίρεση εσόδων.  

 

Στο πλαίσιο αυτό ζητούν διεύρυνση της φορολογικής βάσης με καλύτερη κατανομή των φόρων στον πληθυσμό, με ένταξη στη διαδικασία φορολόγηση π.χ. των εκτός σχεδίου ακινήτων, κατάργηση φοροαπαλαγών αλλά και μείωση των συντελεστών αλλά και των χρεών σε επιχειρήσεις. Το τελευταίο μόνο σε περίπτωση υπερβάσεων βέβαια. Το ζητούμενο για τους θεσμούς είναι να διαμορφωθεί ένα φιλοεπενδυτικό περιβάλλον ούτως ώστε μαζί με τις αλλαγές την αγορά εργασίας να απομειωθεί η ανεργία των νέων.

 

Σε αυτό κατατείνει και η άποψή τους για μείωση της δημοσιονομικής επιβάρυνσης του ασφαλιστικού στον προϋπολογισμό με μειώσεις στις συντάξεις. «Η Βουλγαρία δίνει 600 ευρώ σε νέους εργαζόμενους και 150 ευρώ στους συνταξιούχους». Αυτή είναι μια αγαπημένη ρήση πολλών που κινούνται κοντά στους θεσμούς και αποτυπώνουν εύγλωττα μια βασική παθογένεια που υπάρχει στην Ελλάδα και έχει να κάνει με τη διαφορά αποδοχών εργαζομένων συνταξιούχων.

 

Γιώργος Αλεξάκης