Εκεί αναμένεται να δώσει στους εταίρους το σχέδιο για το πώς θα κάμψει τις ενστάσεις της Γερμανίας και του ΔΝΤ για την δημοσιονομική πορεία μετά το 2018. Δηλαδή να εξειδικεύσει τα θέματα του «κόφτη» για την αντιμετώπιση δημοσιονομικών αποκλίσεων με έμφαση σε μισθούς και συντάξεις, συν τις προτάσεις για τις μεταρρυθμίσεις σε μια σειρά από θέματα (ιδιωτικοποιήσεις, εργασιακά, ασφαλιστικό).

 

Το ζήτημα για την ελληνική πλευρά είναι ότι δεν επιθυμεί να ψηφίσει συγκεκριμένα και ποσοτικοποιημένα μέτρα, ειδικά με στόχευση σε μισθούς δημοσίου και συντάξεις, καθώς αυτό θα φέρει πολιτική φουρτούνα στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος. Κι αυτό σε μια συγκυρία που η Κοινοβουλευτική Ομάδα βρίσκεται συχνά σε αναβρασμό λόγω ελλιπούς ενημέρωσης και αίσθησης ότι δεν αντιμετωπίζεται με τη δέουσα προσοχή.

 

Πάντως το δέλεαρ για να υποχωρήσει στις απαιτήσεις της σκληρής πτέρυγας των θεσμών είναι μεγάλο για την Αθήνα έστω κι αν γνωρίζει ότι αυτό θα φέρει νέα μείωση της ζήτησης και πολιτική δοκιμασία.

 

Η ανάγκη για εξειδίκευση του πακέτου με στόχο διατηρήσιμα δημοσιονομικά κι όχι με εφάπαξ μέτρα διευκολύνει το Eurogroup, δηλαδή αφαιρεί από τη Γερμανία τη δικαιολογία να φρενάρει τα μεσοπρόθεσμα μέτρα προκειμένου το ελληνικό χρέος να χαρακτηριστεί ως βιώσιμο. Ωστόσο αυτή είναι απαραίτητη προϋπόθεση και για να συμμετέχει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο 3ο ελληνικό πρόγραμμα και για να αποφασίσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τη συμμετοχή των ελληνικών ομολόγων στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, το οποίο θα διαρκέσει μέχρι το τέλος του 2017.

 

Γιώργος Αλεξάκης