Ουσιαστικά η Κομισιόν εισάγει τα διεθνή πρότυπα που συμφωνήθηκαν σε επίπεδο G20 (της Βασιλείας ΙΙΙ). Η εφαρμογή τους θα πραγματοποιηθεί σε περισσότερες από 8.000 τράπεζες, οι οποίες αντιπροσωπεύουν το 53% του παγκόσμιου ενεργητικού.
Παράλληλα προωθείται η θέσπιση ενός νέου μοντέλου διακυβέρνησης παρέχοντας νέες εξουσίες στους ελεγκτές που θα φέρουν την ευθύνη παρακολούθησης των τραπεζών και τον εντοπισμό κινδύνων όταν φαίνεται ότι εξελίσσεται σε φούσκα και προτείνει τη διαμόρφωση ενός ενιαίου εγχειριδίου κανόνων για τη ρύθμιση του τραπεζικού τομέα. Προτείνεται η αύξηση ιδίων κεφαλαίων που πρέπει να κατέχουν οι τράπεζες και ενισχύεται η ποιότητα των εν λόγω κεφαλαίων. Μεταξύ άλλων προτείνεται και η καθιέρωση ενός δείκτη κάλυψης ρευστότητας (Liquidity Coverage Ratio ή LCR), η ακριβής σύσταση και διακρίβωση του οποίου θα καθοριστούν μετά από μια περίοδο παρακολούθησης και επανεξέτασης, η υπαγωγή του δείκτη μόχλευσης σε εποπτικό έλεγχο, ενώ στον τομέα των εξωχρηματιστηριακών παράγωγων (παράγωγα OTC ) προτείνονται αλλαγές με τις οποίες οι τράπεζες θα ενθαρρυνθούν να εκκαθαρίζουν τα παράγωγα OTC επί κεντρικών αντισυμβαλλομένων.
Βασικός στόχος είναι η αύξηση της αποτελεσματικότητας της εποπτείας των κινδύνων από τα διοικητικά συμβούλια, η βελτίωση της λειτουργίας της διαχείρισης των κινδύνων και η εξασφάλιση της αποτελεσματικής παρακολούθησης της διακυβέρνησης των κινδύνων από τις εποπτικές αρχές.
Η πρόταση αυτή δίνει τη δυνατότητα επιβολής κυρώσεων από τις εποπτικές αρχές στην περίπτωση που τα ιδρύματα καταστρατηγήσουν τις απαιτήσεις της ΕΕ, κυρώσεις οι οποίες θα είναι πραγματικά αποτρεπτικές αλλά και αποτελεσματικές και αναλογικές ετήσιας κατάρτισης εποπτικού προγράμματος για κάθε εποπτευόμενο ίδρυμα βάσει εκτίμησης κινδύνου, αυστηρότερων προτύπων και διεισδυτικότερων και πιο μακρόπνοων αξιολογήσεων εποπτείας. Με τον τρόπο αυτό επιδιώκεται η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη μείωση της εξάρτησης των πιστωτικών ιδρυμάτων από εξωτερικές αξιολογήσεις της πιστοληπτικής ικανότητας μέσω της απαίτησης: α) όλες οι επενδυτικές αποφάσεις της τράπεζας να στηρίζονται όχι μόνο στις εξωτερικές αξιολογήσεις αλλά και στις εσωτερικές γνωμοδοτήσεις περί πιστοληπτικής ικανότητας, και β) οι τράπεζες με ουσιαστικό αριθμό ανοιγμάτων σε δεδομένο χαρτοφυλάκιο να αναπτύξουν εσωτερικές αξιολογήσεις του χαρτοφυλακίου αυτού αντί να στηρίζονται σε εξωτερικές αξιολογήσεις για τον υπολογισμό των κεφαλαιακών τους απαιτήσεων.