Δεν είναι λίγοι αυτοί που φοβούνται ότι μπορεί ο κόσμος να αποφεύγει για χρόνια τους κινηματογράφους και να "βολεύεται" με το να βλέπει ταινίες σε μικρότερες οθόνες. Ο σκηνοθέτης και παραγωγός, Στίβεν Σπίλμπεργκ δεν είναι, ωστόσο, ένας από αυτούς και δηλώνει αισιόδοξος.

 

Ο Σπίλμπεργκ είναι ένας άνθρωπος υπεύθυνος για τόσες πολλές αναμνήσεις της μεγάλης οθόνης που όλοι μας αγαπάμε, και ο οποίος έχει βιώσει πολλές μαγικές στιγμές κινηματογράφου.

 

Θέλησε να στείλει το μήνυμά του αυτή τη δύσκολη ώρα, με ένα παθιασμένο, προσωπικό κείμενο, σχετικά με τη μαγεία της κινηματογραφικής εμπειρίας και γιατί – ακόμη κι αν είναι ανενεργή τώρα τώρα - δεν θα πεθάνει ποτέ:

 

«Στην τρέχουσα υγειονομική κρίση, όπου οι κινηματογράφοι είναι κλειστοί ή η συμμετοχή είναι δραστικά περιορισμένη λόγω της παγκόσμιας πανδημίας, εξακολουθώ να έχω την ελπίδα η οποία συνορεύει με βεβαιότητα, ότι όταν είναι ασφαλές, το κοινό θα επιστρέψει στα σινεμά.

 

Πάντα ήμουν αφιερωμένος στην κοινότητα αυτών που πηγαίνουν σινεμά - δηλαδή στο να αφήνουμε τα σπίτια μας για να πάμε στο κινηματογράφο, και σε μια κοινότητα, δηλαδή σε ένα συναίσθημα συντροφιάς με άλλους που έφυγαν κι αυτοί από τα σπίτια τους και κάθονται μαζί μας. Σε έναν κινηματογράφο, παρακολουθείς ταινίες με τους σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή σου, αλλά και με την συντροφιά ξένων. Αυτή είναι η μαγεία που βιώνουμε όταν βγαίνουμε για να δούμε μια ταινία ή ένα παιχνίδι ή μια συναυλία ή μια κωμική παράσταση.

 

Δεν ξέρουμε ποιοι είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που κάθονται γύρω μας, αλλά όταν η εμπειρία μας κάνει να γελάμε ή να κλαίμε ή να χαιρόμαστε ή να σκεφτόμαστε, και όταν μετά ανάβουν τα φώτα και αφήνουμε τις θέσεις μας, οι άνθρωποι με τους οποίους κατευθυνόμαστε ξανά στον πραγματικό κόσμο δεν μας φαίνονται πια τελείως ξένοι. Έχουμε γίνει μια κοινότητα, ίδιοι στην καρδιά και το πνεύμα, ή σε κάθε περίπτωση ίδιοι στο ότι μοιραστήκαμε για μερικές ώρες μια ισχυρή εμπειρία.

 

Αυτό το σύντομο διάστημα σε ένα κινηματογράφο δεν διαγράφει τα πολλά πράγματα που μας χωρίζουν: φυλή ή τάξη ή πεποιθήσεις ή φύλο ή πολιτική. Αλλά η χώρα μας και ο κόσμος μας νιώθουν λιγότερο διχασμένοι, λιγότερο σπασμένοι, αφού ένα πλήθος ξένων γέλασε, φώναξε, πήδηξε από τα καθίσματά τους μαζί, όλοι ταυτόχρονα.

 

Η τέχνη μας ζητά να γνωρίζουμε το ιδιαίτερο και το καθολικό, και τα δύο ταυτόχρονα. Και γι 'αυτό, από όλα τα πράγματα που έχουν τη δυνατότητα να μας ενώσουν, κανένα δεν είναι πιο δυνατό από την κοινοτική εμπειρία των τεχνών».