Ενδεικτική αυτού ήταν η επιλογή του να ανακοινώσει την παραίτησή του από την πρωθυπουργία και την ηγεσία των Εργατικών στην εκλογική του περιφέρεια στο Σέτζφιλντ, δηλώνοντας χαρακτηριστικά «Ξαναγύρισα εδώ, όπου άρχισε η πολιτική μου σταδιοδρομία και όπου θα τερματιστεί.»

Στη συγκινησιακά φορτισμένη αποχαιρετιστήρια ομιλία του αρκετά σημεία ξεχώρισαν, ένα εξ αυτών ήταν η δήλωσή του ότι η δεκαετής παραμονή του στην εξουσία ήταν αρκετά μεγάλη, τόσο για τον ίδιο, αλλά κυρίως για τη χώρα, παραδοχή ενδεικτική του πραγματισμού του Βρετανού πρωθυπουργού^. παραδοχή, που αν επιχειρούσαμε να την αναγάγουμε στα καθ'ημάς, πολύ δύσκολα θα γινόταν από έλληνα πρωθυπουργό.

Σε μια προσπάθεια απολογισμού του έργου του Τόνι Μπλερ στο εσωτερικό της χώρας, αυτό, παρά τις επιμέρους αντιδράσεις, μπορεί να κριθεί ως θετικό, χωρίς ωστόσο να έχει καταφέρει να αναμορφώσει τη Βρετανία στο βαθμό που η χώρα επιθυμούσε. Ο ίδιος παραδέχτηκε ότι οι προσδοκίες που είχαν καλλιεργηθεί το 1997, όταν ανέλαβε τα ηνία της Βρετανίας, ήταν ιδιαίτερα υψηλές.

Είναι σαφές ότι ο Μπλερ άλλαξε την εικόνα του κόμματος των Εργατικών, οδηγώντας το σε τρεις συνεχείς εκλογικές νίκες, κάτι που δεν κατάφερε ποτέ προκάτοχος του στο Εργατικό κόμμα. Ωστόσο, οι επικριτές του έχουν να του προσάψουν ότι ήταν στην πραγματικότητα περισσότερο Φιλελεύθερος, παρά Εργατικός, παρότι αναγνωρίζουν ότι υπό τη δική του πρωθυπουργία η οικονομία της χώρας σημείωσε σταθερούς ρυθμούς ανάπτυξης. Βέβαια, αρχιτέκτονας αυτού του επιτεύγματος θεωρείται ο Γκόρντον Μπράουν, ο μακροβιότερος υπουργός οικονομικών της Βρετανίας και διάδοχος, εκτός συνταρακτικού απροόπτου, του Τόνι Μπλερ στο κόμμα και την κυβέρνηση.

Στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής, ο Τόνι Μπλερ ήρθε αναπόφευκτα αντιμέτωπος με το δίλημμα που «ταλανίζει» τη Βρετανία: Η Γηραιά Αλβιόνα είναι πιο κοντά στην Ευρώπη ή στην Αμερική; Ο Μπλερ, επιχειρώντας ανοίγματα και προς τις δύο πλευρές, προσπάθησε να συσφίξει τις σχέσεις της παραδοσιακά απομονωμένης Βρετανίας, τόσο με την Ευρωπαϊκή Ένωση, όσο και με τις ΗΠΑ. Οσον αφορά την Ε.Ε. σημείωσε μικρά βήματα προόδου, ενώ η ταύτισή του με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ οδήγησε στην ανάπτυξη στενών δεσμών των δύο χωρών, ωστόσο με ποιο τίμημα;

Ανεξάρτητα από τις επιτυχίες του στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας, τη χορήγηση αυτονομίας στη Σκωτία και την Ουαλία και φυσικά τη συμβολή του στην ειρήνευση στη Βόρεια Ιρλανδία, ο Τόνι Μπλερ θα μείνει στην ιστορία ως ο πρωθυπουργός που, μαζίμε τον Τζορτζ Μπους, οδήγησαν σε διάλυση το Ιράκ και συνέβαλαν τα μέγιστα στην αποσταθεροποίηση όλου του μουσουλμανικού κόσμου. Σύμφωνα με τους επαΐοντες, το Ιράκ αποτελεί την προφανέστερη καταστροφή της εξωτερικής πολιτικής της Βρετανίας από την κρίση του Σουέζ το 1956.

Μένει να φανεί, αν ο νέος πρωθυπουργός, όπως όλα δείχνουν ο Γκόρντον Μπράουν, θα επιχειρήσει έστω και εκ των υστέρων απαγκίστρωση από το άρμα των Ηνωμένων Πολιτειών στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας ή θα συνεχίσει στον ίδιο δρόμο που χάραξε ο προκάτοχός του. Βέβαια, ο Γκ. Μπράουν θα έχει άλλα προβλήματα να αντιμετωπίσει άμεσα: να καλύψει το χαμένο έδαφος πριν τις εκλογές του 2009, που φέρνει το Εργατικό Κόμμα 10 μονάδες πίσω από τους Συντηρητικούς και να βελτιώσει τη δημοτικότητα του κόμματος που βρίσκεται στο χαμηλότερο επίπεδο από το 1994, όταν ανέλαβε την ηγεσία ο τότε χαρισματικός και πολλά υποσχόμενος Τόνι Μπλερ...

Βάια Δουδάκη

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr