Μπορεί προσωρινά οι αγορές να είχαν αποτιμήσει θετικά τη διαφαινόμενη αποχώρηση του Καβαλιέρε από την πρωθυπουργία, αλλά, όπως επεσήμανε σε σημερινό δημοσίευμα του το «R», οι πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών και το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών στη γειτονική χώρα εγκυμονούν τέτοιους συστημικούς κινδύνους που οδηγούν την Barclays σε σημερινή της εκθεση με τίτλο "Μπορεί η Ιταλία να σώσει τον εαυτό της;" να εκτιμά πως «η Ιταλία έχει και μαθηματικά ξεπεράσει το σημείο μη επιστροφής»

Οι αποφάσεις της 27ης Οκτωβρίου άλλωστε έχουν ήδη φανεί να "κολλάνε" σε πολιτικούς σκοπέλους, καθώς η κατάσταση στο εσωτερικό τόσο της Ιταλίας όσο και της Ελλάδας αποτελεί μία «ωρολογιακή βόμβα» που απειλεί το ενιαίο νόμισμα.

Όπως αναφέρει η συγκεκριμένη έκθεση η Barclays, η Ιταλία είναι και μαθηματικά σε ένα σημείο από οποίο δεν υπάρχει επιστροφή. Υπενθυμίζεται ότι το επιτόκιο των δεκαετών ομολόγων ξεπέρασε σήμερα το 7%, απόδοση η οποία ήταν αρκετή για την υπαγωγή Ιρλανδίας, Πορτογαλία και Ελλάδας στο ΔΝΤ.

Η Barclays συνεχίζει εκτιμώντας πως οι μεταρρυθμίσεις παρότι είναι αναγκαιές, δεν είναι αρκετές για την αποτροπή της κρίσης, και αυτό πιστοποιείται από «απλά μαθηματικά»: ανάπτυξη και λιτότητα δεν είναι αρκετά για να υπερκαλύψουν το υπέρογκο κόστος δανεισμού.

Σύμφωνα με τον οίκο οι αποδόσεις θα πρέπει να επιστρέψουν τουλάχιστον κάτω του 5,5% στα δεκαετή ομόλογα ώστε το κόστος δανεισμού να θεωρηθεί βιώσιμο και να αποτραπεί το «game over».

Η Ιταλία έχει εισέλθει σε ένα φαύλο κύκλο όπου οι υψηλές αποδόσεις μεγεθύνουν την ανησυχία για τη σταθερότητα της ιταλικής οικονομίας, οδηγώντας στην περαιτέρω εκτόξευση των spreads, και την βαθύτερη βεβαίοτητα των αγορών για ένα επερχόμενο πιστωτικό γεγονός που θα οδηγήσει σε χρεοκοπία.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Barclays η αποφάσεις της 27ης Οκτωβρίου είναι ένα βήμα μπροστά, αλλά όπως έχουν πολλάκις αναφέρει οι Ευρωπαίοι ηγέτες η δύναμη πυρός του EFSF είναι ανεπαρκής για το μέγεθος της Ιταλίας.
Ο χρόνος έχει τελειώσει για μεταρρυθμίσεις που θα αναστρέψουν το αρνητικό κλίμα στη δυναμική του χρέους, ενώ οι επενδυτές δεν έχουν την υπομονή για λιτότητα και προοπτική ανάπτυξης.

Η συγκράτηση του πληθωρισμού είναι σύμφωνα με την έκθεση μικρότερος κίνδυνος σε σχέση με την κρίση στην οποία οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν βυθιστεί. Σε βάθος χρόνου  θα ήταν ευκταίο ο ρόλος της ΕΚΤ να αλλάξει από αυτόν του δανειστή της τελευταίας στιγμής, καθώς δε διαφαίνεται διαφορετικός τρόπος να σταματήσει η επιδείνωση της κρίσης χρέους.

Συμπέρασμα: Ίσως η ΕΚΤ θα πρέπει να ρίξει και το τελευταίο της "οχυρό"...


Δημήτρης Κώτσος
[email protected]