Διατυπώσαμε επί σειρά ετών την κρίση μας ότι η πιστοληπτική ικανότητα της Αμερικής υποχωρούσε, παρόλο που χαρακτηριζόταν ως AAA από τους οίκους αξιολόγησης, ανέφερε ο Gross. Η κρίση αυτή αφορούσε περισσότερο στις προοπτικές του ισολογισμού της και λιγότερο στα τρέχοντα ζητήματα της. Αν και οι αποδόσεις ήταν φαινομενικά καλές, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης, όπως αυτή του 2008, όταν όλα γύρω κατέγραφαν σημαντικές απώλειες, ωστόσο ο κίνδυνος μηδενικών, ή ακόμη και αρνητικών αποδόσεων μετά τον αποπληθωρισμό τους, είναι υπαρκτός πλέον.

Οι επενδυτές ωθούνταν κατά τη διάρκεια της ύφεσης να τοποθετηθούν σε αμερικανικά κρατικά ομόλογα, ώστε να προστατευτούν τόσο από την πτώση των αξιών όσο και από τις συνεχείς ανόδους των τιμών των εμπορευμάτων οι οποίες προκαλούσαν συνεχώς τον πληθωρισμό. Ωστόσο, αν κοιτάξει κανείς τις πραγματικές αποδόσεις των ομολόγων αυτών, θα δεί ότι το καθαρό κέρδος ήταν μόλις 1-2% ετησίως, αναφέρει ο Gross στο μηνιαίο δελτίο του, εκφράζοντας παράλληλα και τις αμφιβολίες του στο κατά πόσο τελικά αξίζει να τοποθετηθεί κανείς σε αμερικανικά ομόλογα.

Σύμφωνα με τον Gross, o διάλογος γύρω από το αν το τέλος του δεύτερος γύρος προγραμματικής χαλάρωσης θα οδηγήσει σε υψηλότερες αποδόσεις και χαμηλότερα τις τιμές ομολόγων είναι άνευ ουσίας. Ακόμα και αν τα δεκαετή ομόλογα παραμείνουν στο 3,3 %, και τα επιτόκια overnight γίνουν μηδενικά, οι καταθέτες και οι οικονομικοί διαμεσολαβητές καταλήγουν «ριγμένοι» και από τα δύο αυτές αποδόσεις και από οποιοδήποτε ενδιάμεσο.

Δ.Κ.