Θεωρείται πλέον βέβαιο ότι αν η Ιρλανδία δεν είχε προνοήσει να καλύψει τις ανάγκες ρευστότητας της μέχρι τον επόμενο Ιούνιο, αυτή τη στιγμή δεν θα μπορούσε να δανειστεί από τις αγορές. Όπως όλοι θυμούνται και η ελληνική κυβέρνηση έχει δεχθεί σφοδρή κριτική για το γεγονός ότι δεν προνόησε να κάνει το ίδιο τον περασμένο Ιανουάριο, όταν ακόμη μπορούσε να δανειστεί. Ωστόσο, ο διεθνής τύπος διερωτάται πλέον αν η κυβέρνηση του Δουβλίνου απλώς αναβάλλει το αναπόφευκτο, που δεν είναι άλλο από την προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης της Ε.Ε και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (όπως άλλωστε θα συνέβαινε και στην ελληνική περίπτωση, αν είχαμε καλύψει προσωρινά τις δανειακές μας ανάγκες). Εξάλλου, είναι θέμα χρόνου και για το Ιρλανδικό χρέος να ξεπεράσει το ΑΕΠ της χώρας, ενώ το έλλειμμα κινείται αυτή τη στιγμή στο 32% του ΑΕΠ, λόγω της προσωρινής (και μη επαναλαμβανόμενης υποτίθεται) δαπάνης για το πακέτο διάσωσης των τραπεζών (κανονικά, θα ήταν στα επίπεδα του ελληνικού).
Σε μία προσπάθεια να ηρεμήσει τις αγορές, η Ιρλανδική κυβέρνηση επιχειρεί τώρα ένα νέο προϋπολογισμό λιτότητας, όπως εξάλλου είχε προσπαθήσει να κάνει και η χώρα μας... Ήδη όμως, η Ιρλανδία βρίσκεται στον τρίτο συνεχή χρόνο λιτότητας, ενώ μετά από ένα σύντομο διάλειμμα ανάκαμψης, η οικονομία της επιστρέφει σε υφεσειακούς ρυθμούς ( -1,2% στο δεύτερο τρίμηνο του έτους). Ως εκ τούτου, όλο και περισσότεροι αναλυτές σηκώνουν πια τα χέρια ψηλά και υποστηρίζουν ότι η λιτότητα φέρνει ύφεση, ακυρώνοντας τα δημοσιονομικά οφέλη από την περιοριστική πολιτική και άρα, είτε μία χώρα είναι δημοσιονομικά εγκρατής είτε όχι, στη χρεοκοπία είναι μονόδρομος.Σε αυτό το σημείο όμως, αξίζει να επισημανθούν τα εξής: πρώτον, οι Ιρλανδοί δεν ήταν οι «άγιοι» της εγκράτειας τα προηγούμενα χρόνια. Οι μισθοί αυξήθηκαν κατά 90% στη χώρα την τελευταία δεκαετία, αποδυναμώνοντας την ανταγωνιστικότητά της, όπως συνέβη και στην ελληνική περίπτωση. Δεύτερον, στην Ιρλανδία οι τράπεζες φέρθηκαν με τον πλέον ανεύθυνο τρόπο, ενώ οι τιμές των ακινήτων ήταν μία μεγαλοπρεπέστατη φούσκα. Κάτι τέτοιο, δεν συνέβη στην Ελλάδα, όπου φούσκα ακινήτων δεν υπήρξε, ούτε αφερέγγυες τράπεζες που ριψοκινδύνεψαν. Ο τετραπλασιασμός του Ιρλανδικού δημοσίου χρέους τα τελευταία τρία χρόνια οφείλεται κυρίως στα βουνά από κονδύλια που έχουν χρησιμοποιηθεί για τη διάσωση του τραπεζικού συστήματος. Πρόκειται για ένα βαρέλι χωρίς πάτο, αφού ακόμη και σήμερα, ούτε οι πολίτες, αλλά ούτε και οι αγορές γνωρίζουν το ακριβές μέγεθος των επισφαλειών. Αντιθέτως, στην Ελλάδα γνωρίζουμε που βρίσκονται οι τρύπες του βαρελιού. Είναι στην υγεία, στην τοπική αυτοδιοίκηση, στις ΔΕΚΟ και στην ανελαστικότητα των κλειστών επαγγελμάτων που προκαλεί αφαίμαξη στην οικονομία. Γι’ αυτό και ενδεχομένως να μην είμαστε τελικά τόσο ίδιοι με τους Ιρλανδούς...
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr