Ας ρίξουμε μια ματιά στα ευρήματα που παρουσιάζει η έρευνα αυτή:

Στον πίνακα που δημοσιεύουμε, ο κάθετος άξονας για την «εκτέλεση» αντιπροσωπεύει την εκτίμηση των ερωτηθέντων ως προς το αν όλα βαίνουν καλώς από τις ενέργειες στην αγορά τους. Ο οριζόντιος άξονας μετράει το κατά πόσο πιστεύουν οι ερωτηθέντες ότι η ηγεσία τους  αποτέλεσε μια καλή και χρήσιμη αφετηρία σε αυτή την  προσπάθεια. Η έρευνα προϋποθέτει, ως εκ τούτου, πώς ό,τι συμβαίνει στην εκτέλεση δεν μπορεί να διαχωριστεί ουσιαστικά από τη στρατηγική.

Το πρόβλημα που ανακύπτει αν επιμείνει κανείς σε αυτή τη διάκριση, είναι ότι μόλις το 1% των ηγετών χαρακτηρίζονται ως μεγάλοι σε επίπεδο στρατηγικής, που όμως υπολείπονται στην εκτέλεση αυτής της στρατηγικής τους. Αντίστοιχα, τα ευρήματα δείχνουν ότι όσον αφορά στην εκτέλεση της στρατηγικής μόνο το 1% των ηγετών είναι ικανότατοι σε αυτή και κακοί στην κατάστρωσή της. Αν υπήρχε ουσιαστικός διαχωρισμός μεταξύ στρατηγικής και εκτέλεσης,  θα περίμενε κανείς τα ποσοστά αυτά να είναι μεγαλύτερα.

Εξετάζοντας περισσότερο προσεκτικά τα ευρήματα επιβεβαιώνονται απλώς οι υποψίες ότι η στρατηγική και η εκτέλεσή της δεν διακρίνονται. Από το 11% των ηγετών που ήταν καλοί «εκτελεστές» (η πάνω γραμμή), 73% (8% από το 11%) ήταν επίσης καλοί στρατηγικοί, και μόλις το 9% είχαν κακή απόδοση στη στρατηγική. Από το 13% των ηγετών που περιγράφονται ως καλοί στη στρατηγική (η δεξιά στήλη), το  62% (8% από 13%) είναι και καλοί στην «εκτέλεση», ενώ μόνο το 8% καταγράφονται ως «κακοί».

Στην πραγματικότητα, οι ερωτηθέντες συνδέουν τη στρατηγική και την εκτέλεση σε όλα τα επίπεδα ποιότητας, πράγμα που σημαίνει ότι η διαγώνια γραμμή κυριαρχεί στις απαντήσεις: ένα πλήρες 35% των ερωτηθέντων τοποθετούν την ποιότητα της εκτέλεσης και της στρατηγικής στο χειρότερο «κουτί» του πίνακα, ένα άλλο 23% στο μέσο, και ένα 8% στο βέλτιστο «κουτί», διαμορφώνοντας έτσι ένα 66% των απαντήσεων.

Είναι σαφές ότι στο μυαλό των περισσότερων ερωτηθέντων, η καλή στρατηγική και η καλή εκτέλεση είναι ταυτόσημες και όχι ανεξάρτητες μεταβλητές. Και αυτό είναι ενδιαφέρον, ακριβώς γιατί τόσοι πολλοί εμπειρογνώμονες (συμπεριλαμβανομένων, ίσως, των Leinwand, Mainardi και Kleiner, δεδομένου του τρόπου που σχεδίασαν την έρευνα) φαίνεται να υποθέτουν ότι πρόκειται για δύο διαφορετικές μεταβλητές και προσπαθούν να δώσουν συμβουλές για τη βελτίωση της «εκτέλεσης» βασιζόμενοι σε αυτή την υπόθεση.

Ο καθηγητής Martin, πιστεύει ότι θα επιτύχουμε καλύτερη «εκτέλεση» αν σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε αυτόν τον όρο και αναγνωρίσουμε ότι όλοι σε μια επιχείρηση/οργανισμό κάνουμε επιλογές ως προς το τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουμε. Το να αποκαλούμε ορισμένες από αυτές τις επιλογές «εκτέλεση» έρχεται τελικά σε αντίθεση με την πραγματικότητα. Ακόμα, μπορεί να οδηγήσει σε αντιπαραγωγικά συμπεράσματα, διότι αυτό θα μπορούσε να μας αποσπάσει από το κύριο μέλημά μας που είναι να σκεφτόμαστε τις όποιες επιλογές κάνουμε.

Η βέλτιστη στρατηγική ηγεσία βοηθά ολόκληρη την επιχείρηση/οργανισμό να κατανοήσει  ότι όλες οι επιλογές της επιδρούν στην εμπειρία του πελάτη, δημιουργώντας ένα πλαίσιο στο οποίο κάθε πρόσωπο της συγκεκριμένης οργάνωσης, μπορεί να προχωρήσει στις επιλογές που πρέπει όντως να κάνει.

Ο Roger L. Martin είναι καθηγητής και πρώην κοσμήτορας της Rotman School of Management του Πανεπιστημίου του Τορόντο. Είναι επίσης, συγγραφέας του βιβλίου «Playing to Win» (Harvard Business Review Press, 2013).

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr