Κατά συνέπεια, ίσως να είναι χαμένος κόπος για την κυβέρνηση η οποιαδήποτε διαπραγμάτευση μείωσης του εν λόγω ΦΠΑ. Ίσως θα έπρεπε το οικονομικό επιτελείο να διαπραγματευτεί τη μείωση του φόρου στα καύσιμα, που «καίει» δυστυχώς τις τσέπες κάθε ελληνικής οικογένειας τους κρύους μήνες του χειμώνα, οδηγώντας παράλληλα τις πόλεις σε κατάσταση ασφυξίας από τους «εναλλακτικούς» τρόπους θέρμανσης.

Όσον αφορά δε μια μερίδα (ευτυχώς), ιδιοκτητών εστίασης, εκείνο που μάλλον αγνοούν ή δεν θέλουν να αντιληφθούν, είναι ότι ο βασικός παράγοντας που επηρέασε τον κλάδο τους, όπως και πολλούς άλλους, είναι η καλπάζουσα ύφεση, που δεν επιτρέπει στους έλληνες καταναλωτές να ξοδέψουν όσα στο παρελθόν. Και μάλιστα, σε ορισμένες περιπτώσεις, πλήρωναν στην εστίαση τιμές αδικαιολόγητα υψηλές, ανεξαρτήτως ΦΠΑ. Ο κόσμος δεν έχει λεφτά πια. Φινίτο, που λέμε, τα χρωστάει ακόμα στα δάνεια και τις κάρτες. Και είναι οι έλληνες καταναλωτές που τους στήριζαν τόσα χρόνια, όχι οι τουρίστες που την έβγαζαν με μια σαλάτα για τέσσερις. Διότι αυτό είναι το επίπεδο τουριστών που προσέλκυε κυρίως και προσελκύει η Ελλάδα, μέσω των tour operators, οι οποίοι κλείνουν για τους ξένους 10ημερη διαμονή με πλήρες φαγητό και αερομεταφορά, για 500-600 ευρώ. Όσα δηλαδή ξόδευε ο Έλληνας για ένα Σαββατοκύριακο.

Και εννοείται επίσης, πώς δεν φταίει μόνο ο ΦΠΑ αν κλείνουν σουβλατζίδικα, εστιατόρια, μπαρ και κέντρα διασκέδασης, με την υπερπροσφορά που υπάρχει σε αυτούς τους  χώρους,  με υψηλές τιμές που απευθύνονται σε μια κοινωνία που δεν υπάρχει πλέον. Δεν μπορεί να υπάρχουν δεκαπέντε σουβλατζίδικα στην ίδια περιοχή, ούτε πιτσαρίες. Από ποιόν καταναλωτή θα συντηρηθούν; Το ίδιο συμβαίνει και με τα σινιέ μπαρ/εστιατόρια και κέντρα διασκέδασης. Δεν μπορεί ξαφνικά να έγιναν όλοι σεφ υψηλών γαστρονομικών απαιτήσεων – και να ανοίγουν μαγαζιά με «gourmet» φαγητό, σε τιμές που δεν αντέχουν οι τσέπες των δυνητικών πελατών. Για να καταναλωθούν από ποιόν και σε ποιά βάση; καθημερινή; ή μηνιαία; Δύσκολο το βλέπω, υπό το φως των τελευταίων δημοσκοπήσεων για την ανεργία και τη φτώχεια στην Ελλάδα.

Αν και έχω την αίσθηση ότι ορισμένοι από τους παραπάνω «σεφ» εκκολάπτονται μάλλον στα διάφορα τηλεοπτικά reality show μαγειρικής, παρά από αναγνωρισμένες σχολές. Από την άλλη μεριά έχω δει απίστευτες περιπτώσεις επιστημόνων, π.χ. δικηγόρων ή αρχιτεκτόνων, να γίνονται εστιάτορες. Λες και αρκεί να είσαι καλοφαγάς ή γνώστης της καλής κουζίνας και επειδή σου είπε κάποιος πως «θα μπορούσες να είσαι και ένας εξαιρετικός restaurateur, ανοίγεις ένα ρεστοράν την «άλλη μέρα». Χωρίς να ψάξεις το χώρο, να κάνεις ένα επιχειρηματικό σχέδιο, να προσλάβεις κάποιους αληθινούς επαγγελματίες. Είναι γεγονός ότι οι περισσότερες επιχειρήσεις εστίασης ανοίγουν με άγνωστο ορίζοντα ζωής, χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο, δεν γνωρίζουν σε ποιον καταναλωτή θα απευθυνθούν, πως θα τον προσεγγίσουν και πως θα τον κερδίσουν.

Πάντως οφείλω να πω, ότι μέσα σ’ αυτό το μωσαϊκό του απόλυτου μιμητισμού, του «μουσειακού» κιτς και της κακογουστιάς που επικρατεί σ’ αυτόν τον τεράστιο σε όγκο κλάδο, υπάρχουν και πολλοί νέοι ιδιοκτήτες με διαφορετική άποψη, συμπεριφορά και πραγματικές γνώσεις, που θεωρώ πως θέτουν στέρεες βάσεις για το μέλλον, τόσο στην απλή και γρήγορη εστίαση, όσο και στην υψηλού επίπεδου και απαιτήσεων!

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr