Τα κινήματα αυτά στοχεύουν προφανώς, στη σημερινή άσχημη οικονομική συγκυρία, στο «ξεφόρτωμα» της παραγωγής και μπορεί να αποτελούν μια προσωρινή λύση. Ωστόσο, δεν αποτελούν θεμελιώδη, βιώσιμη και αποδοτική πρόταση. Οι μόνοι που κερδίζουν είναι οι καταναλωτές, γεγονός υψίστης σημασίας, αλλά εν πάση περιπτώσει, όσες πατάτες και να τρώνε προσωρινά  δεν θα λυθεί το πρόβλημα της υψηλής τιμής των προϊόντων πρώτης ανάγκης, σε σχέση με τα όλο και συρρικνούμενα εισοδήματά τους. Το ζήτημα είναι να μπορέσουν οι παραγωγοί να μετατρέψουν τους εμπόρους σε συνεργάτες τους, με κοινό όφελος και συμφέρουσες τιμές για τους καταναλωτές. Διότι στο τέλος της ημέρας, όταν όλο αυτό το τσουνάμι «κινημάτων» καταλαγιάσει, πάλι οι παραγωγοί θα έχουν να αντιμετωπίσουν το ίδιο πρόβλημα και θα στραφούν αναγκαστικά τους ίδιους μεσάζοντες.

Επιπροσθέτως, αποπροσανατολίζονται από αυτό που θα έπρεπε να είναι ο βασικός τους στόχος, που είναι να αξιοποιήσουν όλες τις δυνατότητες και τις ευκαιρίες που αναδεικνύονται από τις παρούσες συνθήκες, ώστε να διαμορφώσουν ένα πιο σταθερό περιβάλλον διάθεσης και πώλησης των προϊόντων τους, με ταυτότητα και απαιτήσεις. Για να γίνει αυτό, χρειάζεται να οργανωθούν σε συνεταιρισμούς, σε τοπικό επίπεδο να δημιουργήσουν χώρους επιλογής και πώλησης προς τους εμπόρους των προϊόντων που παράγουν, που θα βασίζονται στην ονομασία προελεύσεως, στις διαφορετικές ποικιλίες, ποιότητες κλπ και θα διαμορφώνουν τις τιμές βάσει της προσφοράς και της ζήτησης. Σε αυτό, πολλά θα μπορούσαν να συνεισφέρουν οι τοπικές δημοτικές αρχές.

Θα μπορούσαν να δημιουργήσουν, δηλαδή, ένα είδος τοπικών «χρηματιστηρίων» διάθεσης των προϊόντων τους στους εμπόρους, ξεκινώντας καθημερινά με μια ορισμένη αρχική τιμή προσφοράς γι’ αυτά, η οποία θα διαμορφώνεται αναλόγως της ζήτησης στο διάστημα της ημέρας. Όπως ακριβώς συμβαίνει στο Βέλγιο, τη Γερμανία, την Ολλανδία κλπ. Με τον τρόπο αυτό, θα δημιουργήσουν προς όφελός τους ένα σωστό δίκτυο διανομής των προϊόντων τους στη δευτερογενή αγορά.

Βεβαίως αυτό δεν είναι εύκολο να συμβεί. Χρειάζεται τεχνογνωσία, μακροχρόνιο σχεδιασμό με ξεκάθαρους στόχους, καθώς και τη συμβολή της πολιτείας. Και ας μη ξεχνάμε ότι σε μια ελεύθερη αγορά το κράτος δεν μπορεί να κάνει τίποτα για τους μεσάζοντες. Είναι και αυτοί έμποροι και έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους άλλους επιχειρηματίες. Τώρα, αν έχουμε 26.000 εμπόρους συναφών προϊόντων, μικρούς και μεγάλους, σε μια τόσο μικρή αγορά σαν την ελληνική, τη στιγμή που στις άλλες χώρες της ΕΕ μετριούνται σε λίγες εκατοντάδες, όπως για παράδειγμα. στη Γερμανία όπου υπάρχουν μόνο 200, αυτό είναι άλλο θέμα.

Πάντως, είναι άκρως υποκριτικό, για παράδειγμα, να υποστηρίζουν οι παραγωγοί ελαιόλαδου ότι πέφτουν θύματα των μεσαζόντων. Ποιών μεσαζόντων; Όταν γνωρίζουν και οι πέτρες, πως προκειμένου να ξεφορτωθούν τη σοδειά τους, την πωλούν στους Ιταλούς σε εξευτελιστικές τιμές, οι οποίοι με τη σειρά τους, νοθεύουν το ελληνικό ελαιόλαδο και το μεταπωλούν τυποποιημένο πανάκριβα στις διεθνείς αγορές, βαπτίζοντάς το «ιταλικό». Τόσα χρόνια πώς βολεύονταν και τώρα αντιλήφθηκαν ότι είναι έρμαια των εμπόρων; Και πώς αντέδρασαν στις απαιτήσεις των εμπόρων για υπερτιμολογήσεις; Τώρα ξαφνικά ενδιαφέρθηκαν για τους καταναλωτές;

Βεβαίως, υπάρχουν και άλλοι τρόποι αξιοποίησης των αγροτικών προϊόντων για όσους θέλουν να έχουν ένα βιώσιμο μέλλον. Και αυτοί αποτυπώνονται σε παραδείγματα παραγωγών, που προχώρησαν ένα βήμα μπροστά, αντιλαμβανόμενοι τη σπουδαιότητα της οργάνωσης της παραγωγής και του μάρκετινγκ και κατέφυγαν στην τυποποίηση και το branding των προϊόντων που παράγουν, με αποτέλεσμα να αριστεύουν. Κορυφαίο παράδειγμα, είναι αυτό των παραγωγών ντομάτας, μιας περιοχής, που δημιούργησαν στην Ελλάδα το μεγαλύτερο θερμοκήπιο παραγωγής ντομάτας στην Ευρώπη, με το brand name «Lucia». Με οργανικά συστήματα παραγωγής, χωρίς χημικά και εξαιρετική γεύση, και βεβαίως, κλεισμένο το σύνολο της παραγωγής τους από εμπόρους που προέρχονται από όλη τη Ευρώπη. Και πολλά άλλα παραδείγματα παραγωγών με μικρές μονάδες τυποποίησης και συσκευασίας προϊόντων, όπως γαλακτοκομικά, φρούτα, λαχανικά κλπ. που ακολουθούν τον ίδιο βιώσιμο δρόμο.

Οι παραγωγοί πρέπει να απεγκλωβιστούν από τις πρακτικές του παρελθόντος. Όσο για την εφαρμογή της λαϊκής ρήσης «κάλιο πέντε και στο χέρι παρά…» λόγω ύφεσης, στην περίπτωσή τους προσφέρει μόνο προσωρινό όφελος, χωρίς βιώσιμο μέλλον.

[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr