Είναι λογικό και ανθρώπινο να αισθάνονται ένοχοι οι καταναλωτές όταν αγοράζουν οτιδήποτε, ακόμα και τρόφιμα. Ιδιαίτερα όταν συνειδητοποιούν τι συμβαίνει γύρω τους. Άλλωστε, αυτό το συναίσθημα υπήρχε λίγο - πολύ πάντα. Οι εικόνες της κατοχικής πείνας που μας περιέγραφαν οι προηγούμενες γενιές (και οι θαυμαστές φωτογραφίες της Βούλας Παπαϊωάννου από την ενότητα «Η Πείνα, 1941- 1942» που παρουσιάστηκαν από το Μουσείο Μπενάκη το 2006 σημαδεύοντας όσους τις είδαν), ή οι μεταγενέστερες εικόνες φρίκης από τα πεινασμένα παιδιά της Αφρικής, το πυροδοτούσαν. Απλώς η σημερινή κρίση το αναδεικνύει ως κυρίαρχο συναίσθημα στη συνείδηση πολλών καταναλωτών. Και σε αυτό βοήθησε σε μεγάλο βαθμό το «φιλανθρωπικό μάρκετινγκ», όσων ΜΜΕ έπιασαν το μήνυμα, όπως ο τηλεοπτικός σταθμός ΣΚΑΙ.

Η φιλανθρωπία σε περιόδους ευημερίας, είναι όπως λέει κάποιος «το χόμπι των πλουσίων». Αυτό, είναι εν μέρει σωστό, αλλά υπάρχουν εξαιρετικά παραδείγματα στη χώρα μας που δίνουν στις πράξεις αυτές βαθύτερο περιεχόμενο. Η βούληση και η ευαισθησία ορισμένων πλουσίων Ελλήνων, που εκφράζουν την ανθρωπιά τους βοηθώντας, με τον τρόπο που επιλέγει ο καθένας, τους ανθρώπους που έφτασαν στο σημείο να μην έχουν στον ήλιο μοίρα, ή είναι βαριά άρρωστοι και χωρίς ελπίδα, είναι κάτι παραπάνω από χόμπι. Για πολλούς είναι στάση ζωής.  Και αν δεν ήταν διακριτικά αθόρυβη, θα έβαζε την Ελλάδα και τους Έλληνες στη πρώτη θέση της παγκόσμιας λίστας «ευαισθησίας», κατά την ταπεινή μου γνώμη.

Υπαρχουν, αρκετοί πλούσιοι Έλληνες, που σιωπηλά έχουν προσφέρει εκατομμύρια ευρώ σε οικογένειες αναξιοπαθούντων συμπολιτών μας ή σε ιδρύματα που τους βοηθούν και τους υποστηρίζουν. Αυτές οι πράξεις είναι ανιδιοτελείς και δεν έχουν καμία σχέση με την προβολή τους ή το «μάρκετινγκ», όπως ισχυρίζονται ορισμένοι. Ακόμα, υπάρχουν και πολλά παραδείγματα που έρχονται στο φως της δημοσιότητας, όπως είναι η δραστηριότητα της κ. Μαριάννας Βαρδινογιάννη, η οποία έχει βάλει στόχο στη ζωή της να βοηθήσει τα παιδιά (και όχι μόνο), που υποφέρουν από καρκίνο.

Οι πλούσιοι συμπολίτες μας που προβαίνουν σε τέτοιες πράξεις, δεν υποχρεώνονται από κανέναν, πέραν της ευσυνειδησίας τους, της ηθικής υποχρέωσης που αισθάνονται ότι έχουν απέναντι στο κοινωνικό σύνολο και τους αναξιοπαθούντες συνανθρώπους τους, και προφανώς του ίδιου ή μεγαλύτερου αισθήματος ενοχής που καταλαμβάνει και εκείνους. Η πρόνοια, εξάλλου, είναι ή θα έπρεπε να είναι έργο και καθήκον της πολιτείας, η οποία έχει υποχρέωση  – βάσει του θεσμικού της ρόλου – να φροντίσει τους ανθρώπους αυτούς. Το ίδιο και η εκκλησία, η οποία έχει επίσης υποχρέωση, ιδιαίτερα σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου απολαμβάνει όλα τα προνόμια χωρίς να ανταποδίδει σχεδόν τίποτα, με εξαίρεση τις προσφορές των ίδιων των πιστών που χρησιμοποιούνται για τη βοήθεια και τη σίτιση φτωχών και αστέγων.

Οι εικόνες, πάντως, των δυστυχισμένων συνανθρώπων μας, ξυπνούν και τις «ενοχές» των μεγάλων ΜΜΕ, και πολύ σωστά πράττουν όταν αποφασίζουν να δείξουν την ευαισθησία τους βοηθώντας τους, ενσωματώνοντας στο πλαίσιο της επικοινωνίας τους δράσεις για τους ανθρώπους που υποφέρουν. Με προεξέχον, το παράδειγμα της δράσης «Όλοι Μαζί Μπορούμε» του γνωστού τηλεοπτικού σταθμού.

Απλά παραδείγματα και αξιέπαινα, τα οποία μπορούν να υιοθετήσουν και άλλες επιχειρήσεις, επιτυγχάνοντας ένα σημαντικό στόχο. Να ενδυναμώσουν την εικόνα τους συνεισφέροντας σε κάποια από τις πολλές φιλανθρωπικές οργανώσεις της χώρας μας, παντρεύοντας έτσι την εμπορική τους ευαισθησία με την κοινωνική.

[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr