Όπως πολύ σωστά υποστηρίζει ένας φίλος «το πρόβλημα της παραγωγικότητας στη χώρα μας δεν έχει καμιά σχέση με αυτό των άλλων χωρών, διότι το θέμα, δεν είναι το αν θα δουλέψουμε υπό το άγχος του φόβου της απόλυσης, ή μια ώρα παραπάνω, ή πιο εντατικά. Είναι το αν μπορούμε να αλλάξουμε τον ... αναρχοαυτόνομο τρόπο εργασίας μας σε πειθαρχημένο και οργανωμένο».

Ενώ ένας άλλος, υποστηρίζει «ότι η αγορά, οι επιχειρήσεις και η χώρα χρειάζονται ανθρώπους που σκέφτονται «έξω από το κουτί» που θα έχουν το θάρρος να γκρεμίσουν το υφιστάμενο τρόπο σκέψης, δουλειάς, ανάπτυξης και θα προσαρμοσθούν γρήγορα στα νέα δεδομένα, δουλεύοντας, με απλά λόγια, διαφορετικά».

Από τη μια πλευρά, είναι λογικό. Όταν γύρω μας απολύονται άνθρωποι από τις εργασίες τους και οι επιχειρήσεις αναγκάζονται να μειώσουν το προσωπικό τους για να επιβιώσουν, δεν μπορούμε παρά να ανησυχούμε ότι μπορεί να είμαστε οι επόμενοι στη σειρά για να απολυθούμε. Το ένστικτο της επιβίωσης μας δίνει ώθηση και πιέζουμε τους εαυτούς μας να εργαστούμε περισσότερο, για να μην καταλήξουμε χωρίς δουλειά. Επιτυγχάνουμε περισσότερα, κάτι το οποίο, μπορεί να ακούγεται καλό, αλλά επικυρώνει το παραπάνω συμπέρασμα και κατά συνέπεια το πρώτο παράδοξο του θέματος.

Από την άλλη, η αύξηση των ωρών ή της έντασης εργασίας δεν μπορεί να οριστεί ως αύξηση της παραγωγικότητας. Διότι δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι ο παράγων φόβος που "υποκινεί" αυτή την συμπεριφορά δίνει και το επιθυμητό αποτέλεσμα που δεν είναι μόνο η ποσότητα αλλά και η ποιότητα της εργασίας. Διότι η μακροπρόθεσμη "έκθεση" σε μεγαλύτερο χρόνο δουλειάς ή και ένταση της εργασίας, θα φέρει λάθη, παραλείψεις και στο τέλος την ψυχολογική "κατάρρευση" του εργαζομένου. Το σίγουρο, είναι ότι χρειάζονται πολύ περισσότερα για να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί από την αύξηση της παραγωγικότητας των εργαζομένων λόγω ανάγκης.
Βέβαια, εδώ μπορεί να υπάρχει και μια ευκαιρία για αύξηση της ανταγωνιστικότητας (προσώπων, εταιρειών, προϊόντων, κλάδων και εν τέλει της χώρας), από αυτή, την παράδοξη αύξηση της παραγωγικότητας των εργαζομένων. Και αυτό, διότι εκ των πραγμάτων, οι επιχειρήσεις πλέον έχουν τη δυνατότητα να απολύουν μεγαλύτερο ποσοστό εργαζομένων, σε πολλές περιπτώσεις να μειώνουν τα ωράρια εργασίας τους και σε άλλες να υιοθετούν την ανήθικη και παράνομη πρακτική της «μαύρης» εργασίας. Πρακτικές, που μειώνουν δραστικά το κόστος λειτουργίας τους και παραγωγής των προϊόντων/υπηρεσιών τους. Αλλά, όπως αποδεικνύεται, ούτε αυτό μπορούμε να κάνουμε σαν χώρα, αφού πολλές επιχειρήσεις αντί να μειώνουν τις τιμές τους για να γίνουν πιο ανταγωνιστικές (δεδομένης της μείωσης του κόστους λειτουργίας, που είναι και το μεγαλύτερο σε ποσοστό στο συνολικό κόστος των προϊόντων/υπηρεσιών τους), τις αυξάνουν.

Και εδώ παρουσιάζεται το δεύτερο παράδοξο, από τη μια η κυβέρνηση επιβάλει απαράδεκτα «χαράτσια». Από την άλλη οι επιχειρήσεις συνεχίζουν να αυξάνουν τις τιμές στα βασικά είδη, όπως τα καύσιμα και τις τιμές των αγαθών εν γένει, επιβαρύνοντας περαιτέρω το κόστος ζωής των Ελλήνων πολιτών– ενώ η παραπάνω εργασία που παράγεται, δεν αμείβεται αντίστοιχα περισσότερο. Παράδοξο, που βυθίζει τη χώρα, σε ακόμα μεγαλύτερη και βαθύτερη ύφεση.