Τώρα είναι η στιγμή για τις επιχειρήσεις, να αφυπνιστούν. Αναγνωρίζοντας την ασφυξία που προκαλούν τα νέα μέτρα στα ελληνικά νοικοκυριά, πρέπει να προχωρήσουν σε διαφορετικές προσεγγίσεις τιμολόγησης των προϊόντων τους. Αν και εδώ που τα λέμε «ο κόσμος το έχει τούμπανο και η κυβέρνηση κρυφό καμάρι» αφού, από την αρχή της κρίσης οι περισσότερες επιχειρήσεις προχώρησαν σε δραστικές περικοπές στους μισθούς των εργαζομένων, σε ελαστικό ωράριο, μερική απασχόληση, ακόμα και σε «μαύρη» εργασία, προσεγγίσεις, που μειώνουν αισθητά το κόστος των προϊόντων τους.

Λογικά, η μείωση της αγοραστικής δύναμης των καταναλωτών, θα πρέπει να λειτουργήσει σαν μοχλός πίεσης στις επιχειρήσεις, για να μειώσουν τις τιμές των καταναλωτικών αγαθών πρώτης ανάγκης που πωλούν. Όπως γίνεται σε άλλες χώρες του δυτικού κόσμου, όπου οι «έξυπνοι», εκπαιδευμένοι και ώριμοι καταναλωτές, που έχουν καταναλωτική επίγνωση της αγοραστικής τους συμπεριφοράς τις αναγκάζουν. Όπως για παράδειγμα, θυμάμαι στα μέσα της δεκαετίας του '80 στις ΗΠΑ, όταν οι κρεατέμποροι αποφάσισαν να αυξήσουν την τιμή του κρέατος 10%, οι Αμερικανοί καταναλωτές, σχεδόν στο σύνολο τους, για μια εβδομάδα δεν ψώνισαν κανένα προϊόν συσκευασμένου και μη κρέατος. Με αποτέλεσμα, οι κρεατέμποροι να αναγκασθούν να ανακαλέσουν την αύξηση.

Έτσι πρέπει να κάνουν και οι Έλληνες καταναλωτές στο σύνολο τους όμως, είτε μειώθηκε η αγοραστική τους δύναμη, είτε όχι. Και να απέχουν από κάθε αγορά προϊόντος στο οποίο παρατηρούν αυξήσεις και πωλείται σε αδικαιολόγητες – για τις σημερινές, οικονομικές συνθήκες – τιμές.

Κάτι, που θα έχει σαν αποτέλεσμα, οι επιχειρήσεις καταναλωτικών αγαθών πρώτης ανάγκης, να μειώσουν τις τιμές των προϊόντων τους, σε χαμηλότερες τιμές, που θα είναι πιο προσιτές στους αδύναμους καταναλωτές, διαχειριζόμενοι ταυτόχρονα τα υπάρχοντα κόστη για τα επόμενα τρία χρόνια. Άλλωστε αυτό το κάνουν ήδη πολλές – βοηθώντας με τον τρόπο αυτό, τόσο τους καταναλωτές να ενισχύσουν το καλάθι τους, όσο και τις ίδιες να διατηρήσουν τις πωλήσεις τους σε ικανοποιητικά επίπεδα.

Αν και προσωπικά πιστεύω (για να διευκρινίσω τι εννοώ, όταν πιο πάνω αναφέρομαι στο σύνολο των καταναλωτών), ότι ο λόγος που δεν "ιδρώνει το αυτί" των επιχειρήσεων, είναι η αδικαιολόγητη συμπεριφορά που επιδεικνύει μια μεγάλη κατηγορία Ελλήνων καταναλωτών, που δεν καταλαβαίνουν τίποτα από αυξήσεις, αρκεί να αγοράζουν αυτά που θέλουν σε οποιαδήποτε τιμή πωλούνται. Συμπεριφορά, που φρόντισε να μου εμπεδώσει ένας γνωστός μου, ο οποίος προφανώς ανήκει σ αυτή την κατηγορία, όταν μου είπε «ότι το τελευταίο που κοιτάζει όταν ψωνίζει από κάποιο σουπερμάρκετ, είναι οι τιμές των προϊόντων».
Δυστυχώς, στη χώρα μας, αυτή – η μοναδική στον κόσμο – κατηγορία καταναλωτών, αποτελεί το "bread and butter" των επιχειρήσεων λιανικής, αλλά και των επιχειρήσεων εστίασης και διασκέδασης – και είναι αυτοί, που τις συντηρούσαν μέχρι σήμερα και θα τις συντηρούν πάντα – εκτός αν τους "φωτίσει" κάποιος.

Και για του λόγου το αληθές, δεν έχετε παρά να κάνετε μια βόλτα ένα Σάββατο πρωί στα σουπερμάρκετ της Κηφισιάς της Εκάλης της Γλυφάδας και το μεσημέρι, στα μπαρ – εστιατόρια των ίδιων περιοχών, αλλά και το βράδυ, στα διάφορα «πολιτισμικά» κέντρα διασκέδασης ή κοινώς «σκυλάδικα» και θα το διαπιστώσετε!