Τι πρέπει να γίνει για να αντιληφθούμε όλοι, και κυρίως η Πολιτεία, ότι το δίκιο του ενός σταματά εκεί που αρχίζει το δίκιο του άλλου; Μέχρι πότε επιτέλους η αγορά και οι πολίτες θα υφίστανται την αλαζονεία των συντεχνιών και το προνόμιο τους να κατεβάζουν διακόπτες, να κλείνουν δρόμους, να σταματούν τη ζωή κάθε ενεργού πολίτη και να ζημιώνουν με εκατομμύρια ευρώ το κράτος, τις επιχειρήσεις και τους πολίτες της χώρας; Οι οποίοι, σε τελική ανάλυση, πληρώνουν τους συγκριτικά παχυλούς τους μισθούς.

Πότε επιτέλους θα αναλάβει δράση η Πολιτεία και θα απομονώσει όλα αυτά τα επικίνδυνα στοιχεία που τρομοκρατούν, σπάζουν, προπηλακίζουν, κάνουν πλιάτσικο στα σπασμένα καταστήματα και επιχειρήσεις, διώχνουν τους τουρίστες, αλλά και τους οργανισμούς, που έχουν προγραμματίσει συνέδρια στα κεντρικά ξενοδοχεία της πόλης;

Πώς είναι δυνατόν, μετά από κάθε καταστροφή να βγαίνει ο κάθε αρμόδιος υπουργός ή αστυνομικός διευθυντής, και να λέει, ότι αυτά αποτελούν μεμονωμένα γεγονότα; Και; Δηλαδή οι έμποροι και οι επιχειρήσεις του κέντρου, που έχουν σηκώσει κυριολεκτικά τα χέρια ψηλά αποτελούν μεμονωμένη οικονομική δραστηριότητα της πόλης, και οι υπόλοιπες αγορές εκτός κέντρου είναι ασφαλείς και θα πρέπει να τους είμαστε ευγνώμονες; Μα είναι σοβαρά πράγματα αυτά;

Δεν τους φτάνουν τα μέτρα, οι απαράδεκτες αυξήσεις της φορολογίας, η ύφεση, οι απεργίες, οι πλανόδιοι παράνομοι μικροπωλητές, οι ναρκομανείς και οι έμποροι που έχουν μετατρέψει το ιστορικό – και όχι μόνο κέντρο – της πόλης σε άβατο;

Είναι ποτέ δυνατό να προπηλακίζονται εργαζόμενοι, που λόγω εργασίας είναι αναγκασμένοι να φορούν κοστούμι και γραβάτα; Από μερικούς ανεγκέφαλους που τους θεωρούν καπιταλιστές, εκπροσώπους του κεφαλαίου; Η Πολιτεία οφείλει να προστατεύσει τη ζωή στην πόλη, την ομαλή λειτουργία της αγοράς και την πρόσβαση σε αυτή των καταναλωτών.

Έχουν ποτέ κάνει ένα περίπατο στο κέντρο της πόλης οι αρμόδιοι υπουργοί, ώστε να δουν το ρυθμό κλεισίματος των καταστημάτων, που αποτελούσαν κάποτε σημεία ποιοτικής αναφοράς για τους καταναλωτές της Αθήνας; Όχι βέβαια!

Θα κλείσω με ένα ανέκδοτο που πιστεύω ότι ταιριάζει στην αναλγησία των υπευθύνων. «Μια ημέρα ένας πρωθυπουργός, αποφάσισε να κάνει μια βόλτα στην αγορά, μετά από παράπονα των βουλευτών του ότι η ακρίβεια καλπάζει. Ο υπουργός οικονομικών του τον συνόδευσε. Εκεί που περπατούσαν, σε ένα από τους δρόμους του κέντρου, ο πρωθυπουργός μπήκε σε ένα στεγνοκαθαριστήριο, αφού χαιρέτησε τον ιδιοκτήτη, κοιτάει τον πίνακα με τις τιμές και λέει στον υπουργό: Μα τι είναι αυτά που μου λέτε περί ακρίβειας, εδώ έχουν τα κουστούμια 30 δραχμές, τα σακάκια 20, τα παντελόνια 15 και τα πουκάμισα 10. Μα κύριε πρωθυπουργέ, είμαστε σε καθαριστήριο, όχι σε εμπορικό κατάστημα, του απήντησε ο υπουργός».

Ε λοιπόν, φαίνεται πως η σχέση των υπευθύνων της Πολιτείας με την αγορά, είναι αντίστοιχη με αυτή που περιγράφεται στο ανέκδοτο. Μόνο που εδώ, δεν γελάμε!

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr