Δυστυχώς όμως ούτε η κυβέρνηση ούτε η αντιπολίτευση έχουν παρουσιάσει κάποια σοβαρή πρόταση για το πώς εννοούν και πώς σκοπεύουν να φέρουν σε πέρας τόσο τις μεταρρυθμίσεις όσο και την ανάπτυξη.

Ούτε η κυβέρνηση ούτε η αντιπολίτευση , από όποια πολιτική γωνία κι αν το βλέπουν έχουν επεξεργαστεί ένα αξιόπιστο σχέδιο για την επόμενη ημέρα, για το πώς η οικονομία, η επιχειρηματικότητα και κατ επέκταση η κοινωνία θα βγουν από το τέλμα ή για να είμαστε πιο ακριβείς από τον βάλτο όπου όσο προσπαθούμε με σπασμωδικές κινήσεις πανικού να βγούμε τόσο βουλιάζουμε.

Η κουβέντα έχει επικεντρωθεί στο πρωτογενές πλεόνασμα, αν θα είναι 3,5% αν θα είναι 2% κλπ ενώ προσδοκούμε την ένταξη μας στο QE , που θα απαλύνει προσωρινά την έλλειψη ρευστότητας και θα είναι η πρώτη μαγιά και θα δώσει μία ανάσα στην παραπαίουσα οικονομία.

Και φυσικά περιμένουμε ως μάνα εξ’ ουρανού να βγούμε στις αγορές..

Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Τα παλούκια που θα λέγαμε στη γλώσσα του λιμανιού.

Σήμερα, σύμφωνα με εκτιμήσεις αναλυτών πληρώνουμε το 3,6% του ΑΕΠ για την εξυπηρέτηση του χρέους ενώ είμαστε και σε περίοδο χάριτος. Όταν και εφόσον βγούμε στις αγορές το κόστος εξυπηρέτησης χρέους θα αυξάνει.. Ηλίου φαεινότερο πως τα δάνεια από τις αγορές θα είναι αρκετά ακριβότερα.  

Οπότε για ποια πλεονάσματα μιλάμε που θα κατευθυνθούν στην ανάπτυξη; Και πόσο αυτό μπορεί να κρατήσει όσο με τον καιρό αυξάνουμε τον ακριβότερο δανεισμό;

Οι μαθητευόμενοι μάγοι που ευαγγελίζονται θαύματα τι λένε περί αυτού ;  Έχουν βρει κάποιο τρόπο μείωσης τους κόστους της εξυπηρέτησης του χρέους και μας το κρύβουν; Πολύ φοβάμαι πως πάμε για μία ακόμη φορά στα τυφλά όπως πάμε κοντά επτά χρόνια τώρα.

Μέχρι τώρα δεν έχουμε ακούσει το παραμικρό για πως θα επιτευχθεί μία βιώσιμη και σταθερή ανάπτυξη. Αυτό δεν φαίνεται να απασχολεί κανέναν. Πέρα από τα όσα ψελλίζουν η μεν κυβέρνηση για στήριξη των συντετριμμένων τάξεων , η δε μείζων αντιπολίτευση περί μείωσης της φορολογίας… δεν έχουμε ακούσει το παραμικρό.

Μόνο κάποιες γενικές και αόριστες εκθέσεις ιδεών περί ανταγωνιστικότητας.. για τη δημιουργία εντυπώσεων.

Ούτε λέξη για συνολικό, εμπεριστατωμένο και ποσοτικοποιημένο αναπτυξιακό σχέδιο που θα στηρίξει έστω και με κόπο τους μελλοντικούς πλεονασματικούς προϋπολογισμούς.

Το τι μοντέλο παραγωγής θέλουμε για βιομηχανία, μεταποίηση, γεωργία, εμπόριο πως θα το επιτύχουμε, τι κοινωνικό κράτος θέλουμε , τι παιδεία θέλουμε, τι βαθιές τομές θέλουμε για την παμφάγο Δημόσια Διοίκηση, εξακολουθούν να είναι ψιλά γράμματα.

Για να μας πάρουν στα σοβαρά, αυτά θα έπρεπε να είναι θέματα πρώτης γραμμής και όσο εξακολουθούμε να τα παραμερίζουμε και να εθελοτυφλούμε, είμαστε καταδικασμένοι σαν τις Δαναΐδες και το τρύπιο πιθάρι τους... Και κάθε τρεις και λίγο το σκοινί θα τεντώνει μέχρι που να σπάσει.