Ωστόσο οι απώλειες είναι πολύ μεγαλύτερές και οι πληγές πολύ πιο βαθιές. Οι αριθμοί είναι μεν αμείλικτοι αλλά για να έχουμε μια πλήρη και ολοκληρωμένη εικόνα θα πρέπει να δούμε και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των αποτελεσμάτων της μακροχρόνιας κρίσης που τελειωμό δεν έχει. Κακά τα ψέματα μέχρι το 2060 είμαστε παγιδευμένοι σε ένα φαύλο κύκλο.

Τι χάσαμε λοιπόν πέρα από τα 100 η 85 δισ. από τους χειρισμούς του 2015 η οποίο άλλο νούμερο θέλει να πιστεύει ο καθένας;

Το πιο βασικό που χάθηκε από την αρχή μεν της κρίσης, αλλά εντάθηκε το αίσθημα της απώλειας από το 2015 και έπειτα, είναι η ψυχική υγεία.

Η ανασφάλεια και ο κοινωνικός αποκλεισμός όχι μόνο δεν υποχώρησαν, με την ελπίδα της αριστερής κυβέρνησης που θα έβαζε έστω και κάποιο φρένο στην κατρακύλα αλλά αντίθετα αυξήθηκαν και πήραν μεγαλύτερες διαστάσεις.

Το ένα τέταρτο του παραγωγικού δυναμικού της χώρας παραμένει στην ανεργία έχοντας χάσει την αξιοπρέπεια του. Το να είσαι χωρίς δουλειά σκοτώνει.

Αργά μεν αλλά σταθερά. Δεν χρειάζεται πολύ σκέψη για να αντιληφθούμε πως η εργασία αποτελεί τον βασικό συστατικό αυτοπεποίθησης και πως αν χαθεί, η αδυναμία και η αίσθηση ανεπάρκειας που προκαλεί η απώλεια της είναι μονόδρομος.

Το ένα τρίτο του πληθυσμού, οι συνταξιούχοι δηλαδή, είδαν τη ζωή τους να έρχεται τα πάνω κάτω. Η δραματική αρνητική μεταβολή των εισοδημάτων τους, τους μετέτρεψαν από « περήφανα γηρατειά» όπως αρέσκονταν να τους αποκαλεί το πολιτικό δυναμικό της χώρας, σε παρίες καθώς είδαν τα εισοδήματα τους να περικόπτονται και να εξανεμίζονται ενώ αναμένουν τα χειρότερα από το 2018 και μετά.

Εν τω μεταξύ ακόμη και αυτοί που έχουν εργασία ζουν στο φόβο με την εργασιακή ανασφάλεια να κυριαρχεί. Δεν είναι μόνο ο φόβος του να χάσει κάποιος τη δουλειά του. Είναι και το ότι δεν τα βγάζει πέρα. Χρέη στην τράπεζα, χρέη στην εφορία, χρέη στη ΔΕΗ… Φόβος να χάσει κάποιος το σπίτι του, φόβος να του κόψουν το ρεύμα.. Φόβος να μην έχει να πληρώσει τα φάρμακα του, φόβος να μην έχει να πληρώσει για τα βιβλία του παιδιού του…

Το χειρότερο όμως που συνέβη και παγιώθηκε πλέον είναι το έλλειμμα ελπίδας. Η αισιοδοξία, δηλαδή και η πίστη ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν προς μία θετική κατεύθυνση, είναι σχεδόν ανύπαρκτη , ειδικά στις νέες γενιές που βλέπουν το μέλλον τους σκοτεινό. Η ανεργία στους νέους τσακίζει κόκαλα.. Οι μισθοί είναι εξευτελιστικοί, οι συνθήκες εργασίας άγριες. Οι όποιες φιλοδοξίες και όνειρα συντετριμμένα.

Αυτά όλα, τα ξέρουν ο Αλέξης, ο Γιάνης, ο Νίκος ο Πάνος, ο κυρ Αλέκος και τα άλλα τα παιδιά της παρέας, που υποτίθεται πως διαχειρίζονται την κρίση από το 2015 κι έπειτα. Όπως τα ξέρουν και ο Κυριάκος η Φώφη, ο Βαγγέλης ο Σταύρος και οι υπόλοιποι. Κατά καιρούς και ανά περίπτωση ψελλίζουν διάφορα.. Το θέμα όμως είναι πως τους πιστεύουν όλο και λιγότεροι.

Αυτή την τραγική και ανυπολόγιστη ζημιά -που δεν αποτιμάται… ούτε σε ευρώ ούτε σε δραχμές ούτε σε κάποιο παράλληλο νόμισμα- πολύ δύσκολα θα την καλύψουμε. Ίσως πιο δύσκολα κι από το να βρεθεί μια λύση στο χρέος.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr