Ενώ λοιπόν τα φώτα έπεσαν στην πολύπαθη ελληνική οικογένεια, ελάχιστοι μπήκαν στον κόπο να αναδείξουν πως για μία ακόμη φορά τα κακουργήματα γίνονται πλημμελήματα. Φυσικά ουδείς πολιτικός διαμαρτυρήθηκε. Νομίζουν πως ακόμη κι αν καταστραφεί η χώρα, το υπάρχον πολιτικό δυναμικό θα διασωθεί, καθώς και την ύστατη ώρα ανθίσταται λυσσαλέα, με διάφορες προφάσεις.

Είναι αλήθεια, πως για το θέμα των ποινών που επιφέρουν τα διάφορα αδικήματα, υπάρχει σοβαρός επιστημονικός αντίλογος. Καλός φίλος και εξαιρετικός νομικός, όταν κουβέντιαζα το θέμα, μου είπε ότι η αναπροσαρμογή των ορίων είναι βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Tο ζήτημα, όπως παρατήρησε, είναι η ορθή και συστηματική εφαρμογή. Μου θύμισε δε ότι το πλημμέλημα τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι 5 χρόνια, ότι αυτό δεν είναι αμελητέα ποινή. Αντέτεινε δε ότι η υπερποινικοποίηση ευτελίζει το νόημα και τον προορισμό της ποινής.

Ομολογώ πως είναι σωστά επιχειρήματα. Υπάρχει όμως ένα μεγάλο αλλά. Τα επιχειρήματα του θα είχαν την αμέριστη αποδοχή μου εάν αυτός ο διάλογος ελάμβανε χώρα σε μία άλλη χώρα και όχι στην χώρα μας. Αν ήμασταν μία χώρα πειθαρχημένη, με σεβασμό στα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις. Μία χώρα με υψηλό αίσθημα καθήκοντος και ευθύνης. Είμαστε όμως: 

Δυστυχώς  όλοι γνωρίζουμε το πόσο βαθειά και διαδεδομένη είναι η διαφθορά και κυρίως το που έχει φθάσει αυτή η χώρα λόγω αυτού του καρκινώματος που είναι απλωμένο παντού. Όλοι γνωρίζουμε το πόσο καταστροφικές υπήρξαν η ανομία, η πολυνομία και η ατιμωρησία.

Δεν θα μπορούσε λοιπόν ο σημερινός νομοθέτης να διατηρήσει τα χαμηλά όρια όταν πρόκειται για επίορκο κατ' επάγγελμα και κατά συνήθεια δημόσιο λειτουργό;  Έναν δημόσιο λειτουργό, που σήμερα τρίβει τα χέρια του από αυτήν την αλλαγή ο οποίος δωροδοκείται, πλαστογραφεί, νοθεύει, υπεξαιρεί, και προξενεί ζημία... Γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις να μην διατηρηθεί το υπάρχον καθεστώς; Εδώ αναθεωρούνται τα όρια ακόμη και για δωροδοκία δικαστικού..

Λέει η νέα διάταξη «Στην δεύτερη κατηγορία, δηλαδή εκεί που τα όρια αυξάνονται από τις 73.000 ευρώ στις 300.000, ανήκουν τα εγκλήματα της δωροδοκίας, πλαστογραφίας παθητικής και ενεργητικής δωροδοκίας, δωροδοκίας δικαστή !!!!!!, ψευδούς βεβαίωσης και νόθευσης, απιστίας σχετικά με την υπηρεσία, υπεξαίρεσης στην υπηρεσία, εγκλήματα κατά της σφάλειας των τηλεφωνικών επικοινωνιών και διακεκριμένων περιπτώσεων κλοπής και της απάτης».. Πραγματικά είναι να απορεί κανείς..

Επαναλαμβάνω, πως αν είμασταν μία χώρα καλώς διοικούμενη, δεν θα υπήρχε ούτε πρόβλημα, ούτε καχυποψία. Ωστόσο σε αυτήν την έρημη κατακρεουργημένη χώρα, όπου έχει χαθεί κάθε εμπιστοσύνη στο πολιτικό δυναμικό της, καλό και συνετό θα είναι να είμαστε κουμπωμένοι και επιφυλακτικοί σε όποιους κομίζουν δώρα ή προσπαθούν με τον άλφα η β τρόπο να μας εκσυγχρονίσουν. Για έναν απλό λόγο. Ο αποχαρακτηρισμός των κακουργημάτων σε πλημελήμματα, όσο επώδυνα κι αν είναι τα δύο τα τρία τα πέντε χρόνια στην φυλακή, κρύβει ένα πολύ σκοτεινό σημείο. Τον χρόνο παραγραφής των αδικημάτων.

Και εδώ δυστυχώς υπάρχει σοβαρότατο προηγούμενο. Πρόκειται για την υπόθεση της βιομηχανίας πλαστών πτυχίων, όπου ήταν μπλεγμένοι αρκετοί επιφανείς, και οι οποίοι με τον επαναχαρακτηρισμό των αδικημάτων, την έβγάλαν καθαρή όπως θα έλεγε η πιάτσα , και  άνετοι και ωραίοι, τρίβοντας τα χέρια τους και γελούν με την ψυχή τους για τα υπόλοιπα κορόϊδα.