Τώρα μας έχουν στριμώξει πολύ άσχημα στην γωνία, και μας σφυροκοπούν χωρίς να μπορούμε να πάρουμε μία ανάσα. Τώρα έχουν εγκατασταθεί στο σπίτι μας, αναλαμβάνουν τα ηνία και αυτό μας κακοφαίνεται και δυσανασχετούμε, επικαλούμενοι, εθνική περηφάνεια, αξιοπρέπεια και όλα τα συναφή. Ποιος φταίει γι αυτό; Τολμώ να πω όχι το Μνημόνιο αλλά εμείς οι ίδιοι.

Το Μνημόνιο που υπογράψαμε πέρσι τέτοια εποχή, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μία σκληρή δανειακή σύμβαση. Ευθύς εξ αρχής όλοι οι σώφρονες γνώριζαν πως το χρέος ήταν υπέρογκο, δεν ήταν βιώσιμο, ότι θα χρειαζόταν αναδιάρθρωση και αλλαγή των όρων. Ξέραμε πως θα επιστρέφαμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να πετύχουμε καλύτερους όρους.

Ξέραμε πως τα πρώτα επαχθή μέτρα για να έχουν ένα ουσιαστικό αποτέλεσμα έπρεπε να ξεκινήσει παράλληλα και μία σειρά από μέτρα και μεταρρυθμίσεις ώστε όταν θα ερχόταν η ώρα της επαναδιαπραγμάτευσης να είχαμε τουλάχιστον μία καλή μαρτυρία. Αν δεν μας επέβαλαν τότε με το ζόρι αυτά που ζητάνε τώρα σχεδόν δια της βίας, ήταν γιατί θεωρούσαν πως είχαμε αντιληφθεί το που είχαμε φθάσει και πως είχαμε βάλει μυαλό. Πως θα είχαμε την στοιχειώδη νοημοσύνη να πάρουμε πρωτοβουλίες μόνοι μας.  Αλλά τι ήξεραν οι κουτόφραγκοι;

Το ξέραμε πως θα περνάγαμε τις συμπληγάδες  αλλά περιμέναμε την τελευταία στιγμή να βάλουμε μία τάξη στο τραπεζικό μας σύστημα. Τώρα τρέχουμε και δεν φθάνουμε.

Αφήσαμε έναν χρόνο να πάει εντελώς χαμένος, βολοδέρνοντας. Καμία μεταρρύθμιση δεν περπάτησε. Καμία αποκρατικοποίηση δεν έγινε. Κανένας περιορισμός του δημόσιου τομέα. Οι συντεχνίες έκαναν και κάνουν κουμάντο. Κοντεύουμε τα δύο χρόνια για να μπουν οι σύμβουλοι αποκρατικοποιήσεων. Μόλις χθες ανακοινώθηκαν.  Έχει περάσει ένας χρόνος χωρίς να ξέρουμε πως και με ποιο τρόπο θα αξιοποιήσουμε το Ελληνικό. Αλήθεια από πότε έχει αποφασιστεί  η πώληση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ; Πόσους μήνες επιτέλους θα πάρει το Θριάσιο; H περιβόητη απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων έχει γίνει εδώ και ένα χρόνο και ούτε μία μετάταξη. Μόλις προχτές μάθαμε ότι τώρα θα ξεκινήσουν μέσω ΑΣΕΠ. Ένα χρόνο κλώθουμε.

Αλήθεια πόσο καιρό ξέρει ο κ. Παπακωνσταντίνου ότι θα έπρεπε να αναμορφώσει το σύστημα των εφοριών ;   Πόσα χρόνια θα πάρει για να έχουμε ένα απλοποιημένο και σταθερό φορολογικό σύστημα ώστε να έρθουν σοβαροί επενδυτές και όχι αεριτζήδες; Πήρε σχεδόν ενάμιση χρόνο για να γίνει το one stop shop όσον αφορά την ίδρυση μιας επιχείρησης και αυτό κουτσουρεμένο γιατί άλλο ίδρυση και άλλο ο κυκεώνας της αδειοδοτικής γραφειοκρατίας.

Όσα καλούμαστε να κάνουμε τώρα, δια της επιβολής και της απειλής έπρεπε να τα έχουμε κάνει μόνοι μας. Ήταν τα αυτονόητα, ωστόσο κωφεύαμε.

Αυτές θα ήταν πραγματικές πατριωτικές πρωτοβουλίες. Αντί γι αυτά έχουμε μία κυβέρνηση κατακερματισμένη, τα περισσότερα μέλη της οποίας πήραν χαμπάρι του τι γίνεται μόλις πριν μερικές εβδομάδες και μία αξιωματική αντιπολίτευση που ξηλεύεται επί πεσούσης δρυός. Για τα κόμματα της Αριστερά δεν έχουμε να πούμε τίποτα. Είναι γνωστές οι θέσεις τους και η θεμελιακή αντιπαλότητα τους στο αστικό σύστημα , οπότε δεν είχαμε να περιμένουμε τίποτα περισσότερο.

Τώρα ξαφνικά, μας έπιασε ο πόνος για την εθνική μας περηφάνεια, την οποία εμείς πρώτοι και καλύτεροι φροντίσαμε να στείλουμε στα τάρταρα, με διάφορες αστείες έως και εξοργιστικές προφάσεις.

Για το τι μυαλά κουβαλάμε και το πώς διαχειριζόμαστε την πιο κρίσιμη στιγμή μας, αρκεί να αναφέρουμε το πιο πρόσφατο επίτευγμα μας.  Το να μας γυρίσουν πίσω τις προβλέψεις μας για το Μεσοπρόθεσμο.

Κατά την αξιολόγηση των τελευταίων ημερών τα στελέχη του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής διαπίστωσαν πως τα μέτρα δημοσιονομικής εξοικονόμησης ύψους 26 δισ. ευρώ που ενέταξε η κυβέρνηση στο Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής δεν επαρκούν, καθώς σε πλήρη ανάπτυξη θα οδηγούσαν σε μείωση του ελλείμματος κατά 16 δισ. ευρώ και όχι σε προσαρμογή 26 δισ. ευρώ.

Οι αποκλίσεις οφείλονται στο ότι πολλές εκ των παρεμβάσεων ήταν διπλοεγγεγραμμένες, δηλαδή περιλαμβάνονταν στο σχεδιασμό περισσότερων του ενός υπουργείων,. Σωστά διαβάζετε.. Διπλοεγγραφές. Ακόμη και την ύστατη ώρα.

Γιατί απορούμε λοιπόν που μας βάζουν χοντρό πάγο; Αυτά ας τα συλλογιστούν όσοι  εξεμάνησαν με τις Κοινοτικές νουθεσίες για συναίνεση και επί της ουσίας μεγαλύτερη σοβαρότητα.  Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την δημοκρατία μας και τη χώρα είναι ο κακός εαυτός μας ( για τον οποίο καμαρώνουμε) και κανείς άλλος.