Το δεύτερο είναι αρκετά πιο σοβαρό από το πρώτο, αφού χτυπά την καρδιά της κυβερνητικής αξιοπιστίας, ενώ το πρώτο κατά την άποψη μου είναι ήσσονος σημασίας γιατί όλοι ξέρουμε πως υπάρχει δημόσια περιουσία που ρημάζει και ότι πρέπει να αξιοποιηθεί ακόμη και να πουληθεί. Ενδόμυχα καταλαβαίνουμε πως είτε το είπε πρώτη η Τρόϊκα, είτε το έλεγε η Κυβέρνηση ο κόμπος έχει φθάσει στο χτένι.

Από την πλευρά της η αντιπολίτευση αλλά και μερικοί κυβερνητικοί βουλευτές, που έχουν ψηφίσει ότι πιο επαχθές και τώρα λόγω αποκριών φόρεσαν την επαναστατική στολή του Τσε, σήκωσαν την πατριωτική παντιέρα αλλά κατόπιν εορτής. Ειδικά η ΝΔ φωνάζει με περισπούδαστο Μιχελάκειο ύφος, πως το δικό της σχέδιο για την μείωση του χρέους δεν είχε σχέση με το Μνημόνιο  η ουσία όμως παραμένει – και σε αυτό κανείς δεν έχει αμφιβολία- ότι το εξήγγειλε επτά ολόκληρους μήνες καθυστερημένα δηλαδή τον Ιούλιο του 2010, την ώρα που η ανάγκη για οικονομική στήριξη λόγω της κατάρρευσης των οικονομικών της χώρας ήταν επιτακτική πολύ νωρίτερα, όταν δεν υπήρχε δεκάρα τσακιστή για μισθούς και συντάξεις μετά και από την καταστροφική διακυβέρνηση Καραμανλή.  Υποτίθεται πως είναι κόμμα εξουσίας και θα πρέπει να έχει λύσεις άμεσες και όχι ετεροχρονσμένες και εκ του ασφαλούς. Αφήστε που η αξιοποίηση της δημόσιας υπηρεσίας είναι ό,τι πιο πολύπλοκο και δεν γίνεται από τη μία στιγμή στην άλλη, οπότε όποτε και να το είχε εξαγγείλει θα παρέμενε ένας ευσεβής πόθος γιατί αν είχε καταρρεύσει η χώρα δεν θα είχε μείνει τίποτα όρθιο.

Η φασαρία λοιπόν που δημιουργήθηκε αυτές της ημέρες, έφερε πάλι στο προσκήνιο και τα σενάρια των εκλογών, αφού όλοι έσπευσαν να διαλαλούν πως έρχεται δεύτερο μνημόνιο, επαχθέστερο που θα οδηγήσει την Κυβέρνηση να ζητήσει λαϊκή εντολή. Όνειρα θερινής νυκτός κατά την άποψη μου. Κάθε δανειακή σύμβαση της οποίας αλλάζουν οι ρήτρες τροποποιείται. Είτε αγοράζεις αυτοκίνητο είτε δανείζεσαι δισεκατομμύρια. Οπότε κάθε φορά που προστίθεται μετά από συμφωνία κάτι θα έχουμε και αλλαγή.

Η κυβέρνηση δεν έχει κανένα λόγο να πάει άμεσα σε εκλογές. Μετά τα δύσκολα οικονομικά μέτρα που πράγματι έφεραν τον κόσμο σε ακόμη πιο δύσκολη κατάσταση εκ των πραγμάτων, δεν έχει άλλα περιθώρια για πρόσθετα οικονομικά μέτρα εις βάρους του κόσμου. Το μόνο που της απομένει είναι να στραφεί στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας με σοβαρές διαρθρωτικές αλλαγές και να φέρει επενδύσεις.

Γεγονός είναι ότι κινείται και προς τις δύο κατευθύνσεις έστω και αργά. Ελπίζουμε όλοι το fast track να προχωρήσει, υπό την προϋπόθεση πως υπάρχουν σοβαρά επιχειρηματικά σχέδια, ενώ όσον αφορά τις διαθρωτικές αλλαγές ξεκίνησε με την απελευθέρωση των επαγγελμάτων, και την αναδιοργάνωση των ελλειμματικών δημόσιων εταιρειών. Παράλληλα θετικά είναι τα βήματα για την πάταξη της φοροδιαφυγής. Μπορεί το νομοσχέδιο του κ. Παπακωνσταντίνου να μην είναι ό,τι το ευτυχέστερο αλλά χρειάζεται κάποιος να σφίξει δυνατά τα λουριά. Μπορεί το νομοσχέδιο της Υγείας να έχει πολλά επιμέρους προβλήματα, αλλά μπορούν να διορθωθούν και επιτέλους έπρεπε να μπει μία τάξη στο χάος των ταμείων και των νοσοκομείων. Βλέπουμε λοιπόν πως κουτσά στραβά κάτι γίνεται. Γιατί λοιπόν να πάμε για εκλογές;

O μόνος λόγος να πάμε για εκλογές θα ήταν μία κατάρρευση της οικονομίας που θα μπορούσε να συμβεί αν το πετρέλαιο για παράδειγμα πάει στα 150, δολ, οπότε όλος ο προϋπολογισμός πάει περίπατο. Αν για παράδειγμα υπήρχε μία λαϊκή εξέγερση για τις τιμές των τροφίμων που αγγίζουν νέα ύψη, αλλά εδώ δεν είμαστε ούτε Αφρική ούτε τρίτος κόσμος με 100 και 200 δολ μισθούς. Αν για η ύφεση συνεχίσει να βρίσκεται στο 6.6 για τα επόμενα τρίμηνα και η ανεργία εκτιναχθεί σε επίπεδα της Κατοχής.

Ένας άλλος λόγος θα ήταν μία κυβερνητική δέσμευση όσον αφορά το υπό κατάρτιση Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας και με την προϋπόθεση πως η Κυβέρνηση θα ζητούσε έγκριση από την Βουλή αυξημένη πλειοψηφία. Δεν νομίζω πως έχει λόγο να το κάνει και να στείλει την χώρα στον αγύριστο με μία παρατεταμένη ακυβερνησία. Άλλωστε τέτοιες ευρωπαϊκές διαδικασίες είναι αργές. Από το  αποφασίζουν οι ηγέτες, μέχρι να αναθεωρηθούν οι συνθήκες, να ασχοληθεί η Κομμισσιόν και να συναποφασίσει και το Ευρωκοινοβούλιο θέλει χρόνο. Αφήστε που στο ενδιάμεσο οι αντίδρασεις και σε άλλα κράτη μπορεί να τινάξουν το όλο εγχείρημα στον αέρα

Οπότε τι μένει;  Μία εξέγερση συντεχνιών που χάνουν τα προνόμια τους. Μία τέτοια είναι η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ που έχει εξελιχθεί σε ένα συνδικαλιστικό τέρας, η οποία με το πρόσχημα της προκοπής της χώρας και της προστασίας της δημόσιας περιουσίας απειλεί, όχι να κλείσει απλώς τους διακόπτες αλλά να τους ξηλώσει, όπως αναίσχυντα δήλωνε ένας συνδικαλισταράς της δεκάρας στις κάμερες.

Η σύγκρουση με αυτή την άθλια συντεχνία είναι και το μεγαλύτερο στοίχημα της Κυβέρνησης. Με αυτήν θα δοθεί η μεγάλη μάχη. Ούτε με το ΔΝΤ, ούτε με την Μέρκελ. Γιατί άλλο να μην υπάρχουν λεωφορεία, άλλο να απεργούν οι δικηγόροι, ή φαρμακοποιοί και άλλο να κόβεται το ρεύμα σε όλη τη χώρα.....

Ας ετοιμαζόμαστε λοιπόν σιγά σιγά. Ο εχθρός του λαού είναι προ των πυλών και μερικοί τρίβουν τα χέρια τους προσπαθώντας να αποκτήσουν λαϊκό έρεισμα συντηρώντας στρατηγικές και νοοτροπίες που με μαθηματική ακρίβεια θα στείλουν τη χώρα στον όλεθρο.