Η κυρία Παπανδρέου βέβαια, έχοντας και πιο ισχυρό πολιτικό βεληνεκές ξεκίνησε με την κυρία Κατσέλη και τα φάρμακα, συνέχισε με την κ. Ξενογιανακοπούλου και τις πληρωμές των προμηθευτών των νοσοκομείων και οι διαφοροποιήσεις της κορυφώνονται με την ομοβροντία κατά Παπακωνστασντίνου και Προβόπουλου, για θέμα το οποίο ωστόσο έχει ήδη συζητηθεί στην Βουλή, έχουν ήδη δοθεί οι απαραίτητες εξηγήσεις ενώ μέχρι και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει τοποθετηθεί.

Τι γυρεύει λοιπόν η κ. Παπανδρέου που δείχνει επίμονα να σφυροκοπά κάποιες κυβερνητικές αστοχίες αφενός αλλά και το οικονομικό επιτελείο της Κυβέρνησης αφετέρου,  δίνοντας μάλιστα πρόσθετα επιχειρήματα στην Αντιπολίτευση;

Να διευκρινίσουμε, ότι εξυπακούεται πως το Κοινοβούλιο πρέπει να είναι ανεξάρτητο και να ασκεί έλεγχο  πέραν των τυπικών ερωτήσεων και απαντήσεων και κυρίως να νομοθετεί κατά συνείδηση. Αλλά επειδή οι καιροί είναι πονηροί και οι προθέσεις θολές και αδιευκρίνιστες ας κρατήσουμε μικρό καλάθι.

Η εξέλιξη λοιπόν αυτή έχει πολλές αναγνώσεις. Θα μπορούσε να πει κανείς πως η κ. Παπανδρέου στην δύση της πολιτικής καριέρας,  θυμήθηκε τα χαμένα της όνειρα, που ήθελαν τους βουλευτές ανεξάρτητους. βουλευτές που ψηφίζουν κατά συνείδηση, βουλευτές που έχουν θάρρος γνώμης, ασκούν κριτική αντί να οδεύουν σαν πρόβατα στο μαντρί, βουλευτές που πασχίζουν για την δημοκρατική λειτουργία των κομμάτων τους, που δεν αλληλοσπαράσσονται στις εκλογικές τους περιφέρειες, που δεν έχουν σχέση με συντροφικά μαχαιρώματα, που δεν υπογράφουν τροπολογίες της ντροπής. 

Μπορεί ακόμη, να θέλει να αφήσει πολιτική παρακαταθήκη στους νεώτερους βουλευτές για το πώς πρέπει να ασκείται ο πραγματικός κοινοβουλευτικός έλεγχος. Να τους εμπεδώσει ότι δεν μπορεί η Εκτελεστική Εξουσία να αλωνίζει. Ισως, αν θυμούνται οι παλαιοί, η κυρία Παπανδρέου να ακολουθεί την περίπτωση του Υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ  Μακναμάρα. Εκείνου του ιέρακα των ιεράκων ( ο Κίσσιγκερ είναι αγγελούδι μπροστά του),  που στο τέλος μεταμελήθηκε  ασπαζόμενος ακραιφνώς τα ειρηνιστικά ιδεώδη.

Μπορεί όμως τα πράγματα να είναι πολύ πιο απλά. Ότι δηλαδή το παλιό καλό εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ βρήκε την ευκαιρία, να κάνει τη ζωή του Νέου ΠΑΣΟΚ δύσκολη, οχυρωμένο πίσω από  θεσμικές ιδιότητες που του προσφέρθηκαν στην Βουλή ως τιμητική αποστρατεία. Βλέπει δηλαδή τις αναγκαίες ιδεολογικόπολιτικές αλλαγές που επέφερε βίαια η κρίση, τον χώρο που δημιουργείται για νέα πολιτικά σχήματα, και προσπαθεί να το εκμεταλλευτεί προς μελλοντικό όφελος, αφού όπως πάνε τα πράγματα η ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού είναι αναπόφευκτη σταδιακά.

Βέβαια το πόσο εκσυγχρονίστρια μπορεί να είναι η κυρία Παπανδρέου είναι μαχητό. Μπορεί κάποτε να άφησε εποχή για την διαμάχη της με την Θάτσερ αλλά δεν μπορεί κανείς να επαναπαύεται εσαεί σε παλιές δόξες όταν έχει διατελέσει διαπρεπές μέλος επί μακρόν μιας εκτελεστικής εξουσίας της οποίας οι παραλείψεις και η ατολμία συνέβαλαν (στον βαθμό που της αναλογεί), στο να φθάσουμε εδώ που είμαστε σήμερα.

Που ήταν τότε η κυρία Παπανδρέου;  Δεν θυμόμαστε να έχει εναντιωθεί δημοσίως και με τόσο θόρυβο σε πολλά κακώς κείμενα ή σε καταφανώς λανθασμένες αποφάσεις....

Αντίθετα θυμόμαστε όλοι πως ως Υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, συνδέθηκε με την καταστροφική για την Αθήνα, επάνοδο της μεταφοράς των δικαιωμάτων δόμησης, την μεταφορά δηλαδή ισότιμης εμπορικής αξίας, από το ένα ακίνητο σε ένα άλλο, που επιτρεπόταν υπό ορισμένες προϋποθέσεις στην Ελλάδα, μέχρι το 2009 όποτε και οριστικά κρίθηκε αντισυνταγματική από το Συμβούλιο της Επικρατείας που έκρινε ότι ο νόμος του 2002 ήταν  αντίθετος με το άρθρο 24 του Συντάγματος που προβλέπει την προστασία του περιβάλλοντος. Ήταν η τρίτη φορά μέσα σε 13 χρόνια, που η μεταφορά συντελεστή δόμησης είχε κριθεί  αντισυνταγματική και Η πρώτη ήταν από την Oλομέλεια του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου το 1993 (Ν. 880/1979), για να ακολουθήσει, το 1996, μια δεύτερη σχετική κρίση (Ν. 2300/1995).

Πέραν όμως από τους μικροιδιοκτήτες που εκμεταλλεύθηκαν τον νόμο και έχτισαν ένα καμαράκι πολλοί έσπευσαν να πουλήσουν τα επιπλέον τετραγωνικά που θα μπορούσαν να κτίσουν αν έδιναν για αντιπαροχή το ακίνητό τους. Δηλαδή  όσο ίσχυε η μεταφορά συντελεστή, μπορούσαν να τα πουλήσουν σε άλλους ιδιοκτήτες, προκειμένου οι τελευταίοι να αυξήσουν το μέγεθος του δικού τους ακινήτου.

Ποιοι ωφελήθηκαν; Πολλοί. Γνωστός μεγαλοκατασκευαστής ανέφερε κάποια στιγμή ότι «είχε στην κατοχή του 16.425 τ.μ. παρόμοιων δικαιωμάτων μεταφοράς συντελεστή δόμησης και είχε προγραμματίσει την κατανομή της αξίας των μεταφερόμενων τετραγωνικών μέτρων από ακίνητα με νόμιμο τίτλο μεταφοράς συντελεστή δόμησης, σε υπό κατασκευή ή υφιστάμενα κτίρια ή γειτνιάζουσα οικοπεδική έκταση. Η συνολική ωφέλιμη μέλλουσα έκταση από την μεταφορά συντελεστή δόμησης είναι 22.105 τ.μ»

Για να μην ξεχνιόμαστε δηλαδή,  όπως επίσης να μην ξεχνάμε και την η εν μια νυκτί, τροπολογία του νόμου 3010/2002 για τα υδατορέματα που άλλαζε απροειδοποίητα και αναιτιολόγητα τους όρους δόμησης του “Χωριού Τύπου” την ώρα που ο διαγωνισμός για την ανακήρυξη αναδόχου ήταν σε εξέλιξη. Με αυτήν, εντάχθηκαν τα 43 στρέμματα του ΟΕΚ στον Αγ. Θωμά στο Χωριό Τύπου, και ο συντελεστής δόμησης διπλασιάστηκε (από 1 πήγε στο 2), καθώς η κυρία Παπανδρέου έγραψε στα τεφτέρια της την αρνητική σύσταση του Συμβουλίου της Επικρατείας.

Απομένει λοιπόν να δούμε που θα καταλήξει αυτή η ιστορία, καθώς δεν μπορώ να φανταστώ ότι ενδέχεται να είναι και ένα καλοστημένο σκηνικό μεταξύ κόμματος και Κυβέρνησης, δηλαδή, να φωνάζουν μερικοί βουλευτές τεχνηέντως για τα μάτια του κόσμου.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr