Μέσα στους πανηγυρισμούς για την πραγματικά επιτυχημένη προσπάθεια μας, που επιτέλους ανάγκασε τους εταίρους μας να βγουν από το καβούκι τους και να στήσουν το δίκτυ ασφαλείας, ελάχιστα προσέξαμε αυτή τη δήλωση.

Μπορεί να είναι μία απλή νουθεσία. Μπορεί όμως να είναι και ένα κρυφό χαρτί στο μανίκι του ΔΝΤ. Δεν μπορεί από τη μία να λένε πως το σχέδιο μας εγκρίθηκε και από την άλλη να συστήνει ως θεραπεία «αποπληθωρισμό», όταν και ο πρωτοετής φοιτητής γνωρίζει πως αποπληθωρισμό επιτυγχάνεις όταν έχεις νομισματικά εργαλεία, τα οποία εμείς ως γνωστόν δεν διαθέτουμε, λόγω ευρώ.

Πως λοιπόν θα πετύχουμε αποπληθωρισμό; Με συγκράτηση τιμών ή με συγκράτηση και περικοπή μισθών;  Το πρώτο απαγορεύεται δια ροπάλου από τους κοινοτικούς κανόνες. Και αφού οι περικοπές στο δημόσιο έγιναν, μήπως  ο κ. Στρως Καν έριξε προειδοποιητική βολή  για τον ιδιωτικό τομέα; Πως πρέπει  να συμπιέσει τα κόστη του. Πως πρέπει να γίνει πιο παραγωγικός πιο ελκυστικός,  πιο ανταγωνιστικός. Καλώς ή κακώς είτε μας αρέσει είτε όχι, είτε άσσος στο μανίκι είτε απλή ακαδημαϊκή νουθεσία, στην πράξη αυτό σημαίνει το να «αποπληθωριστούμε». Να σκάσουμε τις φούσκες που έχουμε δημιουργήσει και αυτό που παράγουμε να μην είναι υπερτιμημένο.

Μπορεί αυτό να γίνει εν μέσω ύφεσης; Πολύ δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο. Και σίγουρα όχι χωρίς θύματα και νέες θυσίες.  Γίνεται εάν ξεκινήσει αμέσως  ανιδιοτελής, ψύχραιμος και νηφάλιος διάλογος όλων των κοινωνικών και παραγωγικών φορέων προκειμένου να βελτιωθούν παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα. Εκεί θα πρέπει να τεθούν όλα τα κρίσιμα ερωτήματα στο τραπέζι και εκεί θα πρέπει να βρεθούν βιώσιμες λύσεις με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες για τους ασθενέστερους.

Στην κουβέντα αυτή, κυρίως οι παραγωγικές τάξεις, βιομήχανοι, παραγωγοί και πάσης φύσεως μεταπράτες  πρέπει να δείξουν πραγματικό πατριωτισμό. Σίγουρα δεν είναι εύκολες εποχές γι’ αυτούς αλλά πολύ περισσότερο δεν είναι για τους εργαζόμενους.  Από την πλευρά τους οι εργαζόμενοι θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν την κρισιμότητα της κατάστασης. Ιδιαίτερα του ιδιωτικού τομέα, που ίσως την μόνη ευθύνη που έχουν είναι πως απέκτησαν άκρατες καταναλωτικές συνήθειες με την απελευθέρωση του πιστωτικού συστήματος. Αλλωστε είναι και οι πρώτοι που διαπίστωσαν ότι ζωή με δανεικά τέλος. Είναι οι πρώτοι που πέρασαν το κατώφλι της ανεργίας.

Λένε πως η κρίση γεννάει ευκαιρίες.  Εάν μπορείς να τις διακρίνεις, και ιδίως εάν μπορείς να τις εκμεταλλευτείς. Για να το κάνεις όμως πρέπει να έχεις νου, σύνεση και γνώση. Πρέπει δηλαδή με την κρίση να έχεις γίνει σοφότερος. Αυτό ισχύει και για τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Πύρρειες αδιέξοδες νίκες, για την τιμή των όπλων και μόνο, υπό τις παρούσες συνθήκες θα ήταν ότι χειρότερο και πιο καταστροφικό.

Στην δική μας περίπτωση, πρέπει  να σώσουμε και το πλοίο, και  το πλήρωμα. Ίσως κάποιες αβαρίες στο φορτίο να είναι απαραίτητες. Ίσως  εργοδότες και εργαζόμενοι, παραγωγικές και κοινωνικές τάξεις και πολιτικά κόμματα αντί για ιστορικές συμφωνίες να αρχίσουν να ετοιμάζονται πυρετωδώς για ιστορικούς εκατέρωθεν συμβιβασμούς.  Άλλωστε μόνο έτσι και η ανάπτυξη που επιδιώκουμε για να βγούμε από τα αδιέξοδα, θα είναι ουσιαστική, σταθερή και βιώσιμη